6 november 2021 Stamppot vissen.

Een echte bonusvis!

Inmiddels weet ik steeds beter waarom ik het gidsen af wil bouwen. Het geeft toch een hoop extra werk en zeker als het over de verslagen gaat. Als ik van iedere dag een verslag wil maken, sta ik al snel op achterstand. Een paar visdagen achter elkaar maakt dat je moet piekeren wat er allemaal gebeurde. Niet dat er altijd veel gebeurt, maar een een verhaal zit er al snel in. Ik weet echter steeds beter dat ik liever op het water zit dan achter de computer.

Zo'n soort samenvatting maakt me wel extra duidelijk hoe gevarieerd de zaken zijn die gerelateerd zijn aan het vissen. Gebeurtenissen, activiteiten, contacten en ontmoetingen. Het zo divers en alles samen wordt een smakelijke stamppot en die laat ik me voortreffelijk smaken. De grote verscheidenheid aan stamppotten maakt dat ik er nog lang van hoop te smullen.

Hier volgt een samenvatting van de achterliggende dagen. Daar, op het water, ben ik het liefst. Daarbij speelt het weer wel een rol, want vissen in slecht weer en huishoudelijke - en administratieve klussen doen terwijl het buiten goed toeven is, vind ik een slechte keuze. Soms kun je je ook vergissen in de omstandigheden. En zo gebeurde het dat we vanwege de veronderstelde mist een andere helling kozen.

De mist was al lang verdwenen en had plaats gemaakt voor de regenboog.

Ik had met Thom afgesproken en toen ik nog maar net uit de veren was, kreeg ik het berichtje. "Kom maar naar die andere helling, want dan kunnen we het grote water, met drukke scheepvaart, mijden." Dit leek logisch omdat de mist de voorgaande dag heel  lang bleef hangen. Aangekomen op de nieuwe bestemming bleek de mist al verdwenen. Dan maar een stuk varen, om toch de favoriete stekken te kunnen bevissen.

Daar aangekomen, bleek dat het niet makkelijk zou worden. Lange tijd gebeurde er helemaal niets. Andere boten waren zoekende. Een paar collega's zagen we langs komen. Wij volharden, want als de tendens is dat de vis niet actief is, gaat veel verkassen ten koste van de vistijd. Gelukkig leverde onze volharding een prachtige bonus op.

Plotseling stond Thom met een kromme hengel en deze bleef heel lang krom staan. De vis, een groot exemplaar, wist van geen ophouden. Tot mijn verbazing zag ik ver van de boot een grote kolk in de oppervlakte. Het was inderdaad de gehaakte vis. Maar ook bij de boot was het een pittige dril. Meerdere keren moest de hengel diep het water in om de lijn naar de andere kant van de boot te leiden.

Het tillen vergt een kleine krachtsinspanning.

Wij twijfelden wat voor soort vis dit moest zijn. Het meest voor de hand liggende was een grote snoek. De luchtbellen die naar boven kwamen bevestigden dit vermoeden en uiteindelijk bleek het te kloppen. Wat een duikboot zeg, toen deze langs zij kwam! De strijd was gestreden en de vis kwam binnen. Wat een gewicht en formaat zeg en dat op een verticaalhengel.

Het meten liet ons zien dat het om een exemplaar van 119 cm ging. Het poseren vereiste flink wat tilkracht en resulteerde in een paar mooie platen. Van het terugzetten maakte ik nog een filmpje, die eindigde in: Een spetterend afscheid. En zo was onze dag al vroeg een groot succes. Iets dat een visdag samen eigenlijk altijd is en die niet wordt bepaald door de vangsten.

Een shad waar ik zelf niet direct voor zou kiezen.

Omdat het bij deze ene vis bleef, verkasten we een klein stukje, verder uit de kant. Deze plek kende ik nog van voorgaande keren en ik had dan ook goede hoop dat hier meer mogelijk zou zijn. Gelukkig bleek dit het geval en vingen we meerdere snoekbaarzen. Het was daarbij ook leuk om weer verschillende shads uit te proberen.

De vangsten gingen mooi gelijk op en ik zette daarbij ook een witte shad in, die ik onlangs van een gast bij het gidsen kreeg. Nu is dit niet een kleur die ik zelf makkelijk zou kiezen, maar een gegeven paard kijk je niet in de bek, toch! Dat het geen kwaad kan om het toch eens uit te proberen, bleek al snel. Een flinke snoekbaars kon de kleur van de vredesduif wel waarderen, al ging deze er niet vreedzaam mee om. 

Zo waren we lekker bezig.

Zo visten we geruime tijd op deze stek en dit leverde een stuk of negen snoekbaarzen op. Een nieuwe poging op de eerste stek, leidde tot niets. Mede gelet op de tijd, vertrokken we naar een gekende stek, hetgeen werd bevestigd door een vijftal boten dat hier zijn heil zocht. Omdat ons deze stek weinig voldoening opleverde, besloten we er een punt achter te zetten.

We moesten nu een heel stuk varen, in tegenstelling tot het punt waar Thom normaal gesproken zijn boot te water laat. En dan is het in de wintertijd zaak om niet te lang door te zetten en de jachtvelden tijdig achter je te laten. Onze dag was een groot succes en we hadden weer veel informatie kunnen uitwisselen. De kers op de taart blijft natuurlijk die prachtige snoek.

In de veronderstelling dat ik de volgende dag een afspraak met Jöran had, vroeg ik naar de ontmoetingsplaats en - tijd. Enigszins verbaasd reageerde Jöran en begrijpelijk. In mijn enthousiasme had ik uitsluitend naar de dag en niet naar de datum gekeken. Die dag houd ik dus nog te goed en omdat het weer goed zou zijn, zit ik de volgende dag in mijn uppie op het water.

Dit wil zeggen, dat ik rond het middaguur mijn bestemming bereikte. Het ontbijt, het lezen van de krant en het aftanken van de boot, daarvoor had ik ook tijd genomen. In de uren die volgden, wist ik zes snoekbaarzen te vangen. Het ging niet makkelijk en een flink aantal aanbeten leverde slechts lossers op. Dit betekent dus dat er wel actie was, maar niet overtuigend.

Een heerlijke afsluiter van een mooie middag.

De terugweg naar de helling onderbrak ik een paar keer om de mooie luchten van de ondergaande zon vast te leggen. Bij het traileren trok ik de conclusie dat ik de volgende dag het water vroeger zou verlaten. De duisternis viel toch nog eerder in dan verwacht. De wintertijd vergt blijkbaar toch gewenning.

Die volgende dag was voor JP bestemd, die een vismaat meebracht. Er stond een harde wind en daarom was de bestemming goed gekozen. Hier zouden we minder last hebben van die harde wind en dit bood de gelegenheid om de boot goed te controleren en met name Mischa, de meegekomen vismaat, een betere gelegenheid kennis te maken met het verticalen.

Maar het werd ons niet makkelijk gemaakt door de vissen. Ze wilden niet echt los komen. Toch wist JP in de ondiepe oever een snoek te haken. Deze had hij werpend binnen bereik gekregen. Het leverde een schitterende snoek van 73 cm op. Helaas leverde het latere werpen, en dat was veel, niets meer op. Het raadsel rond het verticalen werd in de loop van de dag bevestigd. Er kwamen ongeveer tien vissen in de boot, waarvan het grootste deel kleine snoekbaarzen.

Een goed begin bleek voor JP het belangrijkste werk van deze dag.

We sleepten nog een heel stuk met groter kunstaas op dieper water en hoewel de signalen op de dieptemeter de aanwezigheid van veel vis aantoonden, gaven ze geen gehoor aan ons verlangen: ons kunstaas eens flink te grazen te nemen. Zodoende duurde het niet erg lang tot we hier een punt achter zetten en weer overgingen op werpen en verticalen.

Helaas gingen de meeste vissen aan mijn hengel hangen. Ondanks de verschillende gewichten en formaten/kleuren van de shads, wilden ze bij Mischa niet bijten. JP wist er nog wel een paar vissen te haken, maar slechts één bleef er hangen. Ik heb het liever andersom, dat de gasten vangen en ik niet. Er blijft voor hen dus nog wel wat te leren, iets waar ik ook jaren over heb gedaan.

Een bellyboot die we onderweg tegen kwamen bleek de zetel van een voormalig huisarts. Ik vertelde mijn gasten hoe hij hiertoe gekomen was. Ooit was ik aan het snoeken in de vijvers en sloten in de wijk waar ik woon. Toen kwam hij langs en was geheel verbaasd, want zijn eerste treden op het visserspad gold het vissen met een pennetje op witvis.

Onze ontmoeting leidde ertoe dat hij bij mij thuis langs kwam en beladen met tijdschriften en dergelijke huiswaarts keerde. Toen ging hij echt los met het roofvissen en belandde dus in de bellyboot. En nu, jaren later,  kwamen we elkaar weer eens tegen. Zo is iedere visdag anders en zijn er dikwijls verrassende ontmoetingen. De ontmoetingen met de snoekbaarzen bleven echter beperkt.

Zoals ik me had voorgenomen, arriveerden we mooi op tijd bij de helling en konden voor de invallende duisternis alles opruimen. De mannen besloten samen ergens te gaan eten, wat een visdag natuurlijk nog completer maakt. Ik liet dit aan me voorbijgaan, want met de boot ergens aangaan vind ik geen optie. En dus keerde ik huiswaarts om aan de koffie te gaan en te genieten van de ronkende kachel.

De volgende dag stond ook alweer in het licht van het vissen. Nu stond de boot centraal. Ik kreeg hulp aangeboden van Jöran en Ann-Christien om deze eens goed onder handen te nemen. En zo gebeurde het dat ze me de weg wezen naar een geschikte wasstraat, waar ze me inwijden in de de mogelijkheden om een boot een echte voorbehandeling te geven. Daarna werd de kalkaanslag onder handen genomen.

Het is weer wintertijd en vele vogels weten onze tuin weer te vinden.

Omdat er geen opzichter nodig was, hield ik me bezig met de soep en de afbakbroodjes. En zo werd het een gezellig en nuttig gebeuren. Terwijl we aan tafel zaten, hielden we de vele vogels in de tuin in de gaten, een gedeelde liefhebberij. Er kwam ook nog een bonte slecht langs, een gast die ik niet vaak in onze tuin zie. Opnieuw een gedenkwaardige ontmoeting dus.

Na de soep werd er nog even door gepoetst en maakte de regen een einde aan de operatie. De vlaai die ik voor de koffie had ingekocht paste niet in het schema en daarom gaf ik mijn hulptroepen een flink stuk mee. Daarvan konden ze dan thuis genieten, terwijl het weer aanleiding gaf om de knusse warmte van het huis op aangename wijze te benutten.