 |
| Toch nog een foto van vader en zoon samen. |
Hoewel het vorige jaar, de eerste en tweede lockdown in verband met de corona, bij mij een indruk heeft achtergelaten van weinig gidsen, blijkt dit eigenlijk reuze mee te vallen. Darek en Borys wekken me uit deze slaap. Zij waren er vorig jaar drie keer! Ik kijk nu de foto's nog eens terug en het begint weer te dagen. Ik realiseer me nog eens extra hoe rijk ik eigenlijk ben, dat ik me zoveel dagen op het water kan permitteren, dat ik ze niet eens op een rij kan houden.
De herinneringen krijgen nauwelijks de kans in te dalen, wanneer andere belevenissen ze al weer inhalen. Gelukkig stelt mijn archivering en administratie me in staat alsnog veel dingen terug te halen. Waar het natuurlijk echt om draait, is het feit dat mijn gasten onvergetelijke dagen beleven, die ze zich nog lang en in detail kunnen herinneren.
Vandaag zal ook zo'n dag worden! Geheel anders dan we ons hadden voorgesteld. In plaats van langzamer te stromen, giert het water door de rivier, waarvan de stuwen open zijn gezet. Het klopt dus wel dat het waterpeil voor de stuw flink is gezakt.. Het water erachter daarentegen staat zo maar een meter hoger. Dit had ik niet voorzien. Er valt dus nog steeds te leren.
Dit neemt niet weg dat er in dergelijke omstandigheden wel degelijk gevangen kan worden en dit vereist ervaring en flexibiliteit. De ultieme uitdaging zullen we maar zeggen. En zo starten we op een stek die de voorgaande dagen ook productief was. Nu is de stroom wel sterker, maar toch.
 |
| Ook in het troebele water willen roofbleien eten. |
We zijn nog maar net bezig als ik de eerste aanbeet krijg en een kleine snoekbaars blijk te hebben gehaakt. Omdat ik het net te snel oplicht, raakt de haak de rand ervan en schiet de vis los. Het neemt niet weg dat er dus wel degelijk iets mogelijk is. Dit blijkt maar weer als direct daarop een keiharde aanbeet volgt, veroorzaakt door een roofblei.
Deze komt wel binnen en mag op de foto. Je weet immers niet wat er nog meer gaat komen en de film terugdraaien gaat nu eenmaal niet. Als de release heeft plaats gevonden, moet je maar afwachten of een volgende catch komt. Deze komt niet van deze kant, maar de andere oever geeft ook vis prijs, aan Darek.
Hij haakt een grote baars en sleurt deze tegen de stroom op. Bij nader inzien niet zo'n goede manier om vis te kunnen landen. Dit gebeurt dus ook niet, omdat de vis los schiet. Ik zeg hem een volgende keer de vis op de plek te houden, dan laat ik de boot er naar toe drijven en komt er niet zoveel spanning op het geheel te staan. Lossers heb je dan gewoon minder.
Bij de volgende vis, een snoekbaars komt het wel goed, deze komt dus in de boot. Zonder te poseren gaat deze weer terug en gaan wij het elders proberen. Het blijft nu bij proberen, want de aanbeten blijven compleet uit. Daarom geef ik gas naar een ingang van een plas langs de rivier. Daar gaat de boot voor anker en werpen we alles uit. Helaas krijgen we evenmin enige reactie die op actieve vis duidt.
 |
| Eentje die er toe doet. |
Dan maar de put op, daar is het water tenminste schoon en rustig. We slepen rond en dan krijg ik een harde dreun op de hengel en hangt er een stevige vis aan. Ik geef Borys de hengel, want hij heeft er vandaag nog niet één kunnen vangen. Hij drilt een grote snoekbaars (75 cm) en is even later zo vriendelijk mij met deze vis te vereeuwigen.
Toch altijd leuk voor de verslaglegging, iets dat je toch voortdurend in je hoofd hebt. Het zal wel rustiger zijn, wanneer ik dit eens los ga laten. Zeker als gasten zelf niet zo nodig op de foto willen. Toch lukt het me vandaag om vader en zoon weer samen vast te leggen. Ik zelf koester dergelijke herinneringen nog steeds en ga er van uit dat dit voor hen ook geldt. En zo niet, ook goed.
Wat we hierna ook proberen, de helder water vissen (snoek en baars) laten het compleet afweten, ongeacht wat we presenteren en waar. De vissen zijn er wel, want de dieptemeter verraadt hun aanwezigheid volop. Helaas pikken ze onze inbreng niet, ze negeren het volkomen, helaas!
Dan maar terug naar waar we vandaan komen en verder, door de openstaande stuw. Daarachter is het zo mogelijk nog onstuimiger dan ervoor. Ik zoek de luwte op en bevis de hele gebied langs de stroomnaad en in de kering. Gelukkig zie ik dat Darek, terwijl hij juist even was afgeleid, een keiharde dreun op zijn hengel krijgt. Verrast en blij zet hij de dril in gang. Dit levert hem een mooie snoekbaars op. En zo scharrelen we toch het e.e.a. bij elkaar.
Omdat er hier verder niets gebeurt, varen we terug langs de oever. De harde stroom geeft nu geen enkele vis meer prijs en daarom verlaat ik de rivier op de plek waar we deze zijn opgevaren. Het vuile water maakt ons echter mistroostig. Het ziet er somber uit en het leven lijkt er uit te zijn, tenzij je de harde stroming in de kering als leven ziet.
 |
| Zo wordt er toch weer gelachen. |
Daarom besluiten we het heldere water voor de gesloten sluis te bevissen. Hier kunnen we nu rustig onze gang gaan en hoeven niet voortdurend om ons heen te kijken om tijdig de scheepvaart de ruimte te geven. En hier gaat het weer los! Het is weer Darek die een kromme hengel in de hand heeft en ook flink krom. Het blijkt om een snoek van bijna tachtig centimeter te gaan.
Deze leggen we wel vast en dan gaan we verder. We verwachten eigenlijk nog wel een snoek, maar dit gaat niet lukken. Wel haken we tijdens het heen weer varen af en toe een grote baars. Wanneer ik besluit het ondiepe meer aandacht te geven komen er nog een paar. De grootste van 43 cm leggen we ook nog maar even vast voor later.......
Helaas blijft Borys vandaag flink achter met het vangen. Gelukkig pakt hij hier toch nog een baars van bijna veertig cm en lost hij helaas een snoekbaars, die zich in eerste instantie als dweil had voorgedaan. Zelf weet ik ook nog wat baars te vangen en te lossen. In totaal hebben we zo'n 14 vissen gevangen of bij de boot gelost. Ons maakt het zoveel niet meer uit.
En hoewel de omstandigheden onverwacht waren en er flink moest worden gewerkt en geïmproviseerd, ben ik niet ontevreden. Wel merkte ik bij Darek enige twijfel bij de keuze die we hadden gemaakt, wat het water betreft. Dan had Borys wellicht betere kansen gehad, vermoed ik. Iets dat een vader zijn zoon natuurlijk van harte gunt.
Maar zoals gezegd, deze dag was wel weer heel speciaal en kan niet zomaar tussen de andere herinneringen worden gestopt. We zullen het er bij volgende visdagen vast nog vaak over hebben. Alles bij elkaar toch weer vier soorten en bovendien vier foto's!
