 |
| Een moeder-zoon dag doe je zo! |
Lotte en haar zoon Diederik stappen vandaag op. Zij hebben een moeder-zoon weekend. Dit is best heel speciaal en daarom heb ik ook afgesproken op een bijzondere plek. Dit betekent dat ik extra vroeg de deur uit moet. Traileren en dan een heel stuk varen naar de opstapplaats. Omdat het "zomer" is, heb ik vroeg afgesproken met het oog op de bijtperioden en het drukker worden met recreanten op dit mooie landelijke riviertje.
Dit is waar Diederik heen wilde en dit past ook wel, want hij heeft met zijn zeven jaren nog geen hengelervaring. Zijn moeder kent deze visserij ook nog niet, maar het past in hun gezamenlijke avontuur. Het grote water met stroming is nog te hoog gegrepen. Ik ben blij dat ik deel mag uitmaken van hun activiteiten. Behalve vissen, gaan ze ook nog kanoën. Daartussen zit nog een nacht in een B&B.
Ik ben precies op het afgesproken tijdstip ter plekke. Dan zie ik een appje; tien minuten vertraging. Geen probleem, want dan tuig ik de hengels alvast op en heb ik alles in gereedheid om direct aan de slag te gaan. Dan komen ze aanrijden en wijs ik hen de parkeergelegenheid. We stellen ons aan elkaar voor en het ijs is direct gebroken.
 |
| Een boot vol met een nieuwe schipper aan het roer. |
Eenmaal in de boot, steken we direct van wal. Dan leg ik de boot even op het anker en leg uit wat we gaan doen. Diederik heeft zich goed voorbereid en weet precies wat we kunnen vangen. Precies: kunnen! Dan gaan de kunstaasjes overboord en gaan we slepen. Dit is immers de eerste ervaring met het vissen, bovendien ook nog eens op roofvis, en dan zie ik het werpen niet als een voor de hand liggende techniek om snel te kunnen scoren.
Wij zijn nog maar net onderweg als de eerste vis zich meldt, een baarsje. Deze gaat door alle gedoe rond hengel afgeven en binnen halen echter verloren. Lotte is echter al heel blij met deze eerste kennismaking en we hebben de vis immers gezien. Zo zie je maar weer dat het kijken door de ogen van de gast een heel ander beeld kan geven, dan de eigen blik die gebaseerd is op een hele lange ervaring.
We gaan verder en moeten constateren dat de gewijzigde windrichting de vissen aardig in slaap heeft gebracht. Toch worden de hengels nog veel in de hand gehouden om de aanbeten goed te kunnen voelen. Maar gaandeweg staan ze vaker in de steun.
 |
| Alleen maar baarsjes, van dit formaat. |
Wanneer Lotte aangeeft dat de hengel die langs de kant loopt, af en toe een huppeltje maakt, wijt ik dat aan de planten. Om het toch even te controleren, draai ik de hengel binnen en valt er een baarsje af. Tja, het formaat is dermate dat ze de hengel niet krom trekken.
Wij vermaken ons uitstekend en laten ons oog vallen op een terras dat we passeren. Misschien iets voor later. Het water wordt echter steeds troebeler en ik geef te kennen meer vertrouwen te hebben in het schonere water, waar we vandaan komen. Iets later doen we dit dan ook.
Om de sleur te bereken, laat ik Diederik af en toe varen. Dit had hij niet verwacht en hij geniet er van. Zijn leeftijd stelt hem echter niet in staat om de concentratie lang vast te houden en dan moet hij voortdurend corrigeren. Als het hem te veel wordt geeft hij mij "het stuur" terug. Helemaal goed zo.
 |
| Een zonnende roodwangschildpad. |
Onderweg zien we een roodwangschildpad een zonnebad nemen. We varen even terug en leggen de luiaard vast. Als de vissen er ook zo bij liggen, dan begrijp ik wel dat de aanbeten uitblijven. We slaan we het terras over, want een halve dag is ook weer niet zo lang.
 |
| Een leuke herinnering voor ooit. |
Gezien de geringe activiteit duurt het voor Diederik evengoed best lang en dus gooi ik een nieuw wapen in de strijd. Ik geef hem een zakmes van "Fishing Guide Johan". Dit heb ik van te voren afgestemd met zijn moeder, want ik weet natuurlijk niet of dit wat de ouders betreft akkoord is. Hij vermaakt zich er lange tijd mee. Voor Lotte heb ik ook nog een kleinigheid meegebracht als aandenken. Visfoto's hebben we immers nog steeds niet.
 |
| Het wonder wordt nauwkeurig bekeken. |
Op een plek waar we heel veel vis op het scherm zien, zien we nieuwe kansen, die helaas niet verzilverd worden. Dan verlaten we deze stek en komt mijn uitspraak uit: "langs dit kantje maken we wel kans" en daar is de eerste baars die in de boot komt. Gelukkig. We bewonderen de vis, ongeveer 20 cm, en maken foto's.
Dit is geheel anders dan twee dagen geleden. Lotte en Diederik hebben nog nooit een vis vastgehouden en willen dit nu wel ervaren. Ik geef hun aanwijzingen, vertel over de vis en na dit ritueel gaat de vis terug. Je kunt er niet tegen kijken, zo snel als deze uit beeld verdwijnt. Dit geeft een goed gevoel.
Even later vangen we er nog één; zelfde formaat. Zouden ze dan nog los komen, nu het bewolkt is geraakt en de wind iets aantrekt? Helaas niet! Wanneer we bijna terug zijn haakt Lotte nog een baars. In de nauwe ruimte van de sluis, duurt het landen allemaal te lang en gaat de vis alsnog verloren. We zetten nog even door, maar dit verandert niets aan het resultaat.
 |
| De gids wordt uitgezwaaid. |
Daarom gaan we terug naar de plek waar de auto geparkeerd staat. Daar stappen mijn gasten uit. Diederik kan nu zijn mes uitproberen op een tak. Ik verneem van Lotte dat ze het ontzettend naar haar zin heeft gehad. Dit deel van haar weekend moeder/zoon is in ieder geval een succes en de rest gaat haar zeker ook lukken. Heerlijk even met z'n tweeën, zonder papa en de zusjes. Een ervaring waar ik over mee kan praten. Wij deden dergelijke dingen ook met onze kinderen en hebben dit als heel waardevol ervaren.
Terugkijkend op deze halve dag, ben ik me heel goed bewust van de verschillen in visdagen. De ene keer heb je doorgewinterde vissers aan boord met bucketlisten, een uitgebreid arsenaal aan hengels etc. en een dag als vandaag is dan geheel tegenovergesteld en de beleving uiteindelijk dezelfde. Het plezier in de bezigheid en met oog voor de omgeving en voor elkaar.
