24 juli 2021 Geen dag is hetzelfde.

De blijdschap spat er weer vanaf. Van de visser dus.

Omdat gisteren zo'n succes was, gaan we vandaag nog een keer naar dezelfde bestemming. Overigens is er niet eens zoveel keus, omdat andere locaties niet mogelijk zijn of geen optie. Het hoge water brengt vaarverboden met zich mee en plekken waar dit niet het geval is, vertonen dermate zomerse trekjes dat de vis er niet of nauwelijks actief is. Bovendien verzamelen de vakantiegangers zich daar massaal.

En dus sta ik op dezelfde tijd op dezelfde locatie in afwachting van de komst van Luus. Wanneer deze arriveert lossen we zijn auto en laden de boot vol. Dan vertrekken we naar de helling en zien dat het water iets lager staat, maar nog steeds is de steiger buiten bereik. Wel staat het terrein vol met trailers en hier en daar een auto. De boten bij de aanlegsteigers kunnen alleen worden bereikt met een klein bootje dat daarvoor aan de oever ligt.

Wij laten de Tomasco in het water zakken en trekken deze naar de kant. Vandaar vertrekken we even later en spoeden ons naar de rivier. We zien dat de vakantiehuisjes die een week geleden werden verwijderd, weer worden teruggeplaatst. Verder zien we dat er meer vissers actief zijn dan gisteren. In het weekend kun je dit natuurlijk verwachten.

De eerste vis van de dag moet op de foto voor het verslag!

De stek waar we gisteren startten, is nog vrij en daar gaan we ook nu weer van start. En zoals gezegd, geen dag is hetzelfde. We kregen er geen enkele aanbeet. De conclusie is simpel; we moeten het elders proberen. En zo proberen het e.e.a. uit. Dit levert Luus de eerste vis op. 

Omdat het hier bij blijft, proberen we in de sterke stroom een aanbeet uit te lokken. Ook nu is de conclusie helder: het zal niet hetzelfde zijn als een dag eerder, terwijl de omstandigheden veel overeenkomsten vertonen. En dus moeten we onze fantasie gebruiken om succes te kunnen hebben. Dit lijkt te gaan lukken, wanneer Luus werpend op de roofblei een forse vis haakt. Deze lost helaas na geruime tijd te zijn gedrild.

Toch weer gelukt.

Dan gaan we slepen op rustiger en helder water. En nu mag ik een flinke snoekbaars landen. Op een stuk waar ik eerder geen enkele aanbeet kreeg gebeurt het nu wel. Helaas krijgen we die vis niet te zien; ze gaat verloren. Maar wij gaan gewoon door in het vertrouwen dat het toch wel weer een keer moet lukken.

En dit is het geval als Luus een forse baars te pakken krijgt. Een echt juweel, waar ook deze ervaren visser, zichtbaar blij van wordt. Het blijven genieten van dergelijke vissen is toch wel een drive die ons telkens terug laat keren op het water. En de uren dat er niets gebeurt, die horen er gewoon bij en kunnen we bijpraten of een poos niets zeggen. Een soort meditatie zeg maar.

Zelf mocht ik er weer eentje vangen.

Ik zelf mag enige tijd later ook nog een mooie baars landen en zo blijven we lekker bezig. Toch merken we wel dat het niet zo soepel zal worden als slechts één dag geleden en daarom besluiten we om het over een andere boeg te gooien en daarvoor moeten we een flink stuk varen. Wanneer we willen vertrekken zien we een boot van RWS verschijnen. Deze gaat bij een damwand liggen en wekt de indruk een lunchpauze in te lassen.

Op de rivier zien we dan een werkboot van RWS aankomen en dan valt het kwartje. De boeien gaan weer op de plek gelegd worden en de stuw gaat weer dicht. Aan het einde van deze dag zien we dat dit inderdaad het geval is. Het einde van het hoge water komt nabij, althans voorlopig.

Wij varen een poos door en gaan dan weer verticaal aan het werk. Maar het blijft bij proberen, want gedrild hoeft er niet te worden. Nadat we zo geruime tijd bezig zijn geweest, besluiten we nog een stuk te slepen. En dan eindelijk is het zover, Luus vangt een snoek. Helaas moeten we meerdere keren met de kunstaasredder aan de slag en gaat er ook een plug verloren. 

Gelukkig toch een snoek.

Opmerkelijk is toch wel dat bij het inzetten van de kunstaasredder een groot stuk vloerbedekking omhoog komt. En dan bedoel ik de matten die RWS ooit heeft neergelegd en waar de basalt op werd gestort. Het is te groot om uit het water te nemen en dus laten we het weer zakken. Duidelijk iets dat niet in het water thuis hoort, maar evenmin kan worden verwijderd. Zo blijkt maar weer dat het menselijk ingrijpen/handelen ingrijpende gevolgen kan hebben. 

Het blijft bij die ene snoek en daarom gaan we weer terug naar het stromende water. Ondertussen heeft JP, mijn vaste gast, ons een snoekbaars van 95 cm getoond, die hij vanaf de oever heeft weten te vangen. Geweldig wat een vis zeg. Hier kunnen wij niet tegen op. Het hoge water in Duitsland heeft dus ook positieve kanten, naast alle ellende en leed met betrekking tot de gigantische schade ten gevolge van de overstromingen.

Op de rivier vis ik nog een grote oranje fender op. Niet het normale model, maar een ronde vorm met aan een zijde een drietal bevestigingsogen. Ik neem deze mee omdat ze hier niet hoort en de zee al te veel afval bevat. Bij de helling laat ik het achter, opdat een gegadigde het in bezit/gebruik kan nemen.

Hij blijft lachen, zolang hij een vis in zijn handen kan houden.

We besluiten onze visdag dus weer op de rivier. Onze collega's zijn vrijwel allemaal vertrokken en wij bevissen de stekken die op deze tijd van de dag nog wel eens een vis op leveren. En dit doen ze nu ook. Zelf zie ik helaas nog een grote snoekbaars pal voor het net losschieten. De "opschepper" blijft deze keer helaas in gebreke.

Met een stuk of tien vissen stellen wij ons dan tevreden en gaan huiswaarts. De stuw is inmiddels half gesloten. De lichten staan weer op rood en de boeien wijzen de scheepvaart opnieuw de weg naar de sluizen. Onze uitstapjes naar de andere kant, zitten er voorlopig niet meer in. Geen dag meer hetzelfde dus.

Het traileren verloopt vlotjes, ondanks het gestuntel van onze voorgangers. Wij herinneren ons de keren dat het ons evenmin goed afging en wachten geduldig tot de boot het water uit gaat. Zelf zijn we snel klaar en dan vertrekken we. We hebben weer een heerlijke visdag gehad en het is droog gebleven. Ook wel een prettige bijkomstigheid, hoewel we niet thuis blijven voor een bui. Wij zijn nog lang niet uitgevist!