 |
| Die twee hoedjes passen wel bij elkaar. |
Zo zit je met een defecte elektromotor en loop je zowel fysiek als mentaal een deuk op. Dan weer zit je met Jöran de sterren van de hemel te vissen, in zijn boot wel te verstaan. En vervolgens zit je op een van de weinig bevaarbare wateren tijdens deze extreme hoogwatersituatie, de dames een plezier te doen. Dat ook daarbij een hengeltje wordt ingezet, is voor mij een voorwaarde.
Bij mijn leverancier van de Ulterra, komen we niet verder dan het opsturen van of wegbrengen naar de importeur. Daar is het vakantie en draait men met onderbezetting. Het kan weken gaan duren...... niet dus! Hiermee kan ik niet leven en dus gaan mijn gedachten naar een vismaat waarmee ik in maart heb gevist. Die vertelde van ervaringen, van een andere visgids, met naar ik dacht, dezelfde problemen.
Ik heb contact gezocht en hem verteld over het probleem. Daarop zei hij direct: dat is een kapotte trimmotor, een bekend probleem bij deze motoren. En bovendien een duur probleem om op te lossen. Maar mijn vraag was vooral, hoe heeft hij dit opgelost. Toen ik het antwoord daarop had, had ik al snel Marco Groenenberg aan de telefoon, die zich mij direct herinnerde, terwijl ik in geen jaren in Nieuwkoop was geweest.
Hij liet me weten het probleem te kennen en alle benodigde onderdelen op voorraad te hebben. Ik kon er echter niet op wachten. Hij zou proberen het dezelfde week nog te fixen. Prima Marco, dit doe je goed! Aangeven wat er reëel mogelijk is en geen klantgezwichte afspraken maken. Dit geeft vertrouwen! Dit is een andere Marco dan die ik mij herinner van jaren geleden. De specialist die weet hoe dingen in elkaar zitten en het ook op kan lossen, geeft nu wel zijn eigen grenzen aan.
Die ochtend nog demonteer ik de Ulterra en leg hem achter in de auto. 's Middags rijdt ik tot midden in het Groene Hart. Daar tref ik Marco in gesprek met twee klanten op leeftijd. Dit mag ik zeggen als zij een jaar of tachtig blijken te zijn, terwijl ik nog maar zeventig ben. Toch?! Met hen moet hij ook even bijpraten en dan ben ik aan de beurt.
Gaandeweg schildert Marco zijn geschiedenis en de spanningen waaraan hij bloot stond. Nu zit hij, samen met een paar compagnons. in rustiger vaarwater. Ik ben blij voor hem een andere Marco te zien. In het volste vertrouwen laat ik de Ulterra achter en weet dat deze in dit hospitaal in goede handen is. Als de Minn Kota nu eens net zo snel geneest als ikzelf, na die haak in mijn pols!
Al na twee dagen krijg ik bericht, de Ulterra is klaar. En diezelfde middag reis ik opnieuw zo'n 80 km om de herstelde motor te halen bij de kliniek. Marco heeft deze nog in de steigers staan en legt mij haarfijn uit hoe e.e.a. in elkaar steekt en wat hij heeft vervangen / gerepareerd. Ook laat hij mij nog even zien, wat te doen wanneer de motor niet meer omhoog wil komen.
De vervanging van de trimmotor en lagers (nu rvs in plaats van staal) en de overige reparaties kosten een bom duiten. Daarbij opgeteld de tijd en kilometers, dan resteert een flinke kostenpost. Toch ben ik alleen maar blij dat ik zo snel en vakkundig ben geholpen. Het enige nare gevoel dat ik er aan over houdt, is de wijze waarop de fabrikant deze dure machine samen stelt. Dat dit bij intensief gebruik tot dergelijke problemen kan leiden is toch een blamage voor het merk Minn Kota.
In het vertrouwen dat ik de motor nu probleemloos nog jaren kan gebruiken, met in acht name van een twee jaarlijks onderhoud, geeft mij de rust en het vertrouwen, mijn gasten niet teleur te moeten stellen vanwege een defecte elektromotor. Natuurlijk blijft het een machine en moet je dergelijke uitspraken direct afkloppen, want het leven is nu eenmaal onvoorspelbaar, zeker in deze tijd.
Thuis heb ik de motor weer gemonteerd en mijn netwerk bedankt voor de info die de snelle genezing mogelijk maakte. Daarna de dieptemeter weer aangesloten en dan wil je natuurlijk ook weten of het weer allemaal werkt. Twee dagen later deed die mogelijkheid zich voor. Een relatie die al jaren mee zou gaan, had eindelijk tijd om een dag samen het water op te gaan.
Omdat Ingrid eerst na de middag bij de helling zou arriveren, had ik er al een paar uur opzetten. Ik wilde met het mooie weer, in combinatie met de vakantietijd, niet het risico lopen dat ik de auto met de trailer niet zou kunnen parkeren. En daarom was ik al een paar uur eerder op het water, waarbij de Ulterra als vanouds kon worden ingezet. Deze loopt weer als een zonnetje, bij wijze van spreken.
 |
| Een roofblei in het mandje. |
En natuurlijk had ik tevens een kunstaasje meegevoerd, die door twee baarsjes en een roofblei werd gegrepen. Toen ik onderweg was naar de helling, kreeg ik berichtje dat Ingrid er al was. Geen van beiden hadden we hier op gerekend. Ik haalde de hengels binnen en voer op maximale snelheid naar de helling. Dit duurde best nog lang, omdat hier slechts een lage maximum snelheid is toegestaan.
Aangekomen bij de helling, bleek er een hoedje op me te wachten, een soortgelijk hoedje dat ik op had! Dit was gelijk een soort bevestiging van gelijkgestemdheid. Ik zelf had gekozen voor dit hoofddeksel, omdat mijn nek als eens aardig was verbrand en de herinnering die ik daaraan had verlangde een hoofddeksel om herhaling te voorkomen.
Al snel had Ingrid plaats genomen in de boot en voeren we in de andere richting. Een omgeving die eigenlijk het mooist is op dit water. Het was deze middag weer een tijdstip waarop de vissen siësta hielden. Slechts twee puber baarsjes weken af van het passieve gedrag van de andere geschubde soortgenoten onder water.
 |
| Af en toe een baarsje dus. |
Dit was helemaal niet belangrijk want wij hadden voldoende stof om elkaar bij te praten. Aangekomen bij een terras, legden we de boot aan en deden ons een drankje en een portie ijs goed smaken. Daar kwamen we ook op het idee om te reserveren voor een maaltijd. Daarbij reserveerden we voor drie personen, zodat Greetje ook aan kon schuiven.
En zo zaten we een paar uur later met z'n drieën te dineren. Wat kan een dagje varen/vissen dan gezellig zijn. De tijd stond echter niet stil en omdat de helling nog een uur of twee verwijderd was, moesten we opbreken. Het was nu een stuk rustiger op het water en er was een heerlijke koelte gekomen, die de vissen blijkbaar ook activeerde.
 |
| Toch nog een flinke vis. |
Twee flinke snoeken en een baars kwamen er nog even binnen boord. Toen moesten de hengels worden opgeruimd, want anders zouden voor donker niet terug zijn. Onderweg zagen we dat er meer vissers actief waren geworden en ook een paar bellyboat vissers profiteerden van de avonduurtjes. Ons avontuur kwam hier tot een eind en we hadden er van genoten.
Leuk daarbij is dan ook het onbekende voor een niet visser. De verwondering over de ankerfunctie van de Minn Kota. Hoe kan zoiets, zonder dat de boot echt verankerd is? Of de pluggen/cranckbaits die tot dobbers worden omgedoopt. Zo'n dag vissen is voor iemand die hier geen affiniteit mee heeft dus een echte openbaring. Jammer dat mensen die nog nooit zoiets hebben meegemaakt er dikwijls ontzettende negatieve overtuigingen op na houden. Holle vaten, zullen we maar zeggen.
Een paar dagen later gaan Jelly en Greetje mee. Ook nu lopen de dingen anders dan we ons hadden voorgenomen. Het vergeten van een mondkapje leidde er toe dat ons vertrek even moest worden uitgesteld. De buschauffeur kon niet anders dan onverbiddelijk zijn en zodoende arriveerde Jelly een half uur later. Dan denk je die tijd even goed te benutten, door een verkeerde cartridge even bij het postagentschap af te geven.
Ook van die dingetjes. De printer weigert een nieuwe cartridge en dan krijg je een andere toegestuurd. Prima service hoor, maar ondertussen ben je wel een paar dagen verder en heb je er weer een klusje bij. Als je dan te horen krijgt dat het pakketje niet kan worden aangenomen omdat het frankerings- / verzendsysteem niet werkt, denk je: ok dit is blijkbaar weer zo'n dag!
De ervaring heeft ons echter ook geleerd om het over je heen te laten gaan, omdat je er toch geen invloed op uit kunt oefenen en dus vertrokken we zodra onze gast was gearriveerd. Bij de helling zag ik dat het water minder helder was dan een paar dagen geleden en daarom besloot ik weer westwaarts te gaan, omdat het water daar doorgaans rustiger en helderder is.
Het zou echter helemaal niets uitmaken wat het vissen betreft, want de hele dag en avond gebeurde er helemaal niets. Zelfs geen enkele aanbeet liet zich noteren. En dan is het toch heerlijk dat je vissen en vangen kunt scheiden. Ik heb namelijk heerlijk gevist en we hebben het gezellig gehad. Greetje heeft nog een heel stuk gezwommen en kon bij een veerpontje het water weer verlaten bij het trapje.
Nu we daar toch waren, pakten we direct het terrasje mee. Dit is nog eens echte zomervisserij. Je weet dat het bij een watertemperatuur van 24 graden heel moeilijk wordt, terwijl het heerlijk is om op het water te zijn. Carpe Diem is dan het motto. Geniet vooral van datgene wat wel mogelijk is. Die andere tijden, slechter weer en goede vangsten, komen ook wel weer.
 |
| Vandaag zat dit er niet in. |
Wij tuften na het terrasje weer verder en aanschouwden een oud stadje aan de Waal vanaf het water. De molen en de oude schuiten op de voorgrond vormen altijd een mooi geheel. Ook deden we nog een klein nabij gelegen plaatsje aan om de huizen die direct aan het water staan en veelal overhangende erkers en terrasjes hebben te bekijken. Dit riep weer vele herinneringen aan andere vergelijkbare plaatsen op. Niet uniek, maar wel mooi dus.
Op de terugweg meerden we aan bij een hotel waar we uiteindelijk heerlijk hebben gegeten, met zicht op de aangemeerde boot. Ook nu maakten we er dus weer een feestje van. Dan is het toch heerlijk hoor om gepensioneerd te zijn. Geen verplichtingen meer waar je rekening mee moet houden, omdat de volgende dag alweer een vakantiedag is. En evenals bij de vorige trip op dit water, voeren we terug in de koele avond.
We sloten de avond af bij ons thuis. Greetje bracht Jelly vervolgens naar de trein en daarmee sloten we een geslaagde dag af. Voor Jelly bleek het reizen helaas ook nu weer obstakels te kennen en zodoende liep ze weer een half uur vertraging op. Gelukkig mocht ook zij de volgende dag onbekommerd beginnen, zodat de "vermoeidheid" van een dag op het water kon slijten.
Nu werd het echter ook wel weer tijd om eens echt aan het vissen toe te komen en daarin zouden twee geplande dagen met vismaten gelukkig voorzien.
