 |
| Zo krijgt Paul hopelijk het gevoel dat ook wel het visvirus wordt genoemd. |
Marey was al eens geweest met een vriend en nam nu zijn zoon mee. De vorige, zeer koude trip, was niet bijzonder succesvol. Nu hoopten we op een beter resultaat en dat lukte. Gelet op het moment in het jaar viel het nog tegen. Toch kreeg Paul zijn "vuurdoop". Dat wil zeggen dat hij zijn eerste vissen heeft gedrild!
Ik stond op het punt de boot te water te laten, toen de mannen kwamen aangereden. Hun spullen werden ingeladen, waarbij ik voorstelde de foedraal voor de hengels in de auto te laten. Ik herinnerde me de vorige trip, waarbij de foedraal toch wel erg veel ruimte in nam. En zo konden we even later te water.
Eerst een stukje varen, om te zien dat de rivier toch aardig stroomde. Daarom zetten we de verticaalhengels aan het werk. Ondanks de stroming bleven de aanbeten helaas uit. Het was voor Paul allemaal nieuw en dus best zoeken naar het juiste gevoel met betrekking tot het contact met de bodem. Maar we hadden meer mogelijkheden en daarom gingen er kleine pluggen te water en sleepten we een lange oever af.
Helaas gebeurde hier evenmin iets. Tot dat ik de hengel van Marey zag stuiteren. Het ging echter helemaal mis, want hij raakte alles kwijt. Het eerste offer was gebracht. Terwijl ik doorvaar, herstelt Marey de schade in het volste vertrouwen ons nog een poepie te laten ruiken. Aangekomen op een vertrouwde stek, gaan we werpen in de keerstroom tussen de kribben.
Het duurt niet lang of het poepie is daar. Terwijl hij stijf zijn mond houdt, zit Marey al enige tijd te drillen. Dan vraagt hij om het schepnet, terwijl de snoekbaars al bijna bij de boot is. Aangezien de boot vangt, zijn we alle drie gelukkig met deze vangst, die aantoont dat er toch iets mogelijk is. Dat het geen makkie zal worden is ook duidelijk. Het volgende offer is ondertussen ook gebracht: een vastgeraakte shad laat de bodem niet meer los. ook niet met behulp van een kunstaasredder.
Dan gaan we weer een stukje slepen en lopen tegen een ribboot van de waterpolitie op. Ons wordt om het vaarbewijs en registratiebewijs gevraagd. Ik stel voor even een rustige plek, buiten de stroom te benutten. Daar wikkelen we de controle gemoedelijk en vriendelijk af. Ik blijf me wel verbazen over het digitaal vastleggen van al die documenten, want die zitten toch al lang in hun bestanden! Toch ben ik blij met de wijze waarop deze mannen werken. Geen gezoek en gezever alsof je een onverantwoordelijke burger bent, die geen eigen verantwoordelijkheid kan nemen en denk dan "Zo kan het dus ook".
De p
 |
| De lach die hoort bij het tonen van het juweel. |
olitiemannen weten te melden dat een andere visser, net als wij één vis heeft gevangen. Zo krijgen we de bevestiging dat het niet makkelijk gaat worden vandaag. Toch weet ik niet veel later een flinke snoekbaars te haken en wil de hengel afgeven aan Paul. Deze is nog even druk met zijn mobiel, maar uiteindelijk staat hij toch deze mooie vis te drillen. Hij kan even later een dikke zestiger aan de camera tonen.
Dan gaan we verder en zijn er geen lange rechte oevers meer, alleen een hele lange kademuur. Hoewel ik hier voordien wel leuke vissen heb kunnen vangen, is het deze keer geen feest. Toch lukt het om een flinke vis te haken. Wanneer vader de hengel aan zijn zoon heeft overhandigd, gaat het mis. De vis wil onder de boot en Paul weet niet dat de hengel dan diep in het water gestoken moet worden. De hele handel gaat zodoende verloren!
Onderweg pikken nog een leuke baars op en zo zoeken we verder. Omdat Marey dood aas heeft meegebracht, zoeken we een geschikte plek om dit aan te beiden aan hongerige snoeken. Daarvoor kies ik een haven, waar het water rustiger en helder is. Maar eerst werpen we de havenmonding uit en verticalen een paar rondjes. Dit levert helaas niets op.
Ondertussen heeft Marey de doodaas hengel in gereedheid gebracht. Deze plaats ik achter in de boot en zo volgt de dobber ons prachtig, terwijl we met behulp van de elektromotor onze weg zoeken. Werpend en verticalend kachelen we rustig voort. We raken een paar keer vast en weten de zaak telkens te redden. Wel is het telkens een kunst om niet in aanvaring te komen met de dobber waaronder het dode aas bungelt. Gelukkig lukt dit erg goed.
 |
| Het blijven toch beauty's |
Onderweg weet ik nog een baars te haken en reik Paul de hengel aan. Deze dril is ook nog best pittig en zo krijgt hij toch het gevoel dat hoort bij het vangen van een vis. Meer aanbeten aan zijn eigen hengel zouden nog beter helpen, maar daarvoor is het duidelijk te vroeg. Iets meer ervaring is zeker wenselijk en dit begrijp ik volkomen, terugkijkend op mijn eigen carrière.
Wanneer dit verder niets meer oplevert, ook geen snoek, gaan we nog een oever afslepen. Helemaal aan het einde haakt Marey een baars, die helaas verloren gaat bij het overgeven van de hengel. Dit is ook precies de reden waarom ik toch regelmatig vissen zelf dril, het voorkomt veel lossers.
Tenslotte wil ik nog een kleine beschutte plek onder een brug aan de tand voelen en dit levert nog een kleine snoekbaars op. Vervolgens, met een blik op de klok, varen we terug naar het gebied waar de vis onder de boot door wilde. Helaas blijkt er nu gegadigde meer te zijn en zetten we koers naar de helling. We varen in één stuk door om te traileren.
Het was me al opgevallen dat de slagboom omhoog staat, wat niet zou moeten. Maar dan schuift er een trailer langs ons. Een bootje dat nog een stukje verder op vaart blijkt op deze trailer te moeten. Terwijl dit gebeurt, haal ik de auto en niet veel later schuift de Tomasco ook de trailer op. Zonder enige moeite trekt de Subaru de zware vracht de stijle helling op en dit geeft mij telkens weer een heerlijk gevoel.
Nadat de mannen hun spullen hebben overgeladen, vertrekken ze en spring ik nog even in de boot om nog wat dingen op te ruimen. Dan zie ik dat wij de slagboom zijn vergeten te sluiten en doe dit alsnog. Met nog drie visdagen voor de boeg, rijd ik langs het tankstation, alvorens naar de koffie te gaan.
