23 juni 2021 Oog in oog met Reintje

Het verjaardagscadeau wordt uitgepakt.

Wanneer jouw passie vissen is en de gezondheid je in de steek laat, is het onvervulde verlangen een pijnlijke beleving. Als daar dan nog andere spanningen bovenop komen, wil je er echt nog eens op uit. En dit ging vandaag gebeuren. Roel kreeg deze dag bovendien cadeau en kwam in gezelschap van zijn vrouw. Dit maakte het reizen al veel gemakkelijker, want nu is hij slechts passagier.

Zoals gebruikelijk, staat hij vroeg voor de deur en is één tas voldoende om over te laden. Zo is het vissen wel erg makkelijk geworden. Kijkend naar andere gasten, die de hele boot vol bouwen met hun spullen, is het zo wel heel relaxed. Bovendien staat de koffie klaar en mag ik hen de hele dag verder vervoeren.

Wat de hengelsportspullen betreft, weet ik naar welke hengels Roel zijn  voorkeur uitgaat, terwijl Ingrid alleen haar ogen de kost gaat geven. Opgaan in het hier in nu en bewust aanwezig zijn in de voorbij schuivende omgeving, zijn voor haar genoeg om te genieten. Even verlost van de dagelijkse sores, het hoofd leeg maken.

Soms glippen er dingen door de vingers. Het overkomt je gewoon.

Wanneer de koffie is gedronken, vertrekken we naar het favoriete water van Roel. Daar is tevens een goede kant om in te stappen. Dit is wel belangrijk als je mobiliteit beperkingen kent. Iets waar een gids ook rekening mee dient te houden. Ter plaatse ligt de boot al snel in het water en vertrekken we, op weg naar het onverwachte, waarvan we hopen dat de beleving ons de ontspanning biedt waarnaar we uitzien.

Er zijn nog een paar visboten onderweg, wat niet verwonderlijk is nu het weer en vakanties meer mensen de mogelijkheid bieden er op uit te gaan. Het weer is daarbij uiteraard een aspect dat van grote invloed is. Voor ons is het precies goed zo. Het weer nodigt uit om te ontspannen en je prettig bij te voelen. Regenkleding en zonnebrandcrème zijn niet nodig.

Gelet op de geringe mobiliteit van Roel, is slepend vissen de beste methode om te ontspannen.  de hengel in de hand geeft je de garantie iedere aanbeet te ervaren.  Ingrid heeft aan haar ogen genoeg en die verlangen naar een bever in het echt. Iets dat Roel wel al heeft ervaren, maar zij nog niet. En zo varen we langs de afwisselende oevers en hopen op ontmoetingen die ons gevoel van geluk prikkelen.

Vandaag lieten ze zich helaas niet zien.

Na enige tijd maakt Roel kenbaar dat hij een vis heeft gehaakt. Het blijkt om een baars te gaan. Het besef dat iedere vis er één is, geeft het gevoel van rijkdom een zetje. Elke keer weer genieten van die gebeurtenis. Ingrid geniet mee en ziet ondertussen de sporen van de aanwezigheid van bevers. De afgeknaagde bomen en takken, de burchten en sleepsporen laten er geen twijfel aan bestaan dat ze er zijn. Ze zullen zich helaas niet laten zien vandaag.

Ik zelf moet het wat het vissen betreft, voorlopig doen met twee missers. Met name de tweede vis hadden we graag willen zien. De aanbeet was erg hard en vervolgens zocht de vis direct de diepte op. Helaas zullen we het nooit weten en dit zou nog een paar keer gebeuren. De vissen waren de laatste tijd wel vaker minder overtuigend in hun aanbeten en vandaag was helaas niet anders.

Tijdens dit verblijf op het water deinde er tevens een verjaardag mee. En daarom werden er dikke plakken cake en appelgebak verorberd. Op deze manier werd de dagelijkse sleur flink op afstand gezet. Ook in dit opzicht werd het een feestelijke dag.

Vandaag twee snoekbaarzen in de boot.

We gingen nog wel even verticalen en vingen daarbij één snoekbaars. De aanbeet was niet echt waarneembaar. De vis hing ineens gewoon in de lijn.. Die andere aanbeet verliep zoals je momenteel moet incalculeren. Omdat er twee andere boten op onze lip gingen liggen, besloten wij ons geluk elders te beproeven. Wat de vangsten betrof bleef dit nog geruime tijd uit.

Ingrid daarentegen zag zoveel mooie dingen dat het gebrek aan aanbeten er niet onder leed. ineens was daar de mededeling: "Een vos". En jawel hoor, een jonge vos zat ons nieuwsgierig te bekijken. Wij kregen echt de gelegenheid het dier waar te nemen. Ik wilde wel graag een foto nemen, maar moest daarvoor terug varen. Dit lukte nog wel, maar het dier gaf me niet de kans het vast te leggen.

Een herinnering aan een eerdere ontmoeting met jonge nieuwsgierige vossen, zit nog in het archief.

We legden heel wat kilometers af en vingen af en toe een vis, waardoor we alert bleven. Uiteindelijk wisten we 6 baarzen en twee snoekbaarzen te vangen. Geen dubbele cijfers wat de vissen betreft, maar veel meer aandacht voor al hetgeen zich op de oever openbaarde. 

Het leek af en toe wel één groot veldboeket. De indrukwekkende bomen lieten ons raden naar al hetgeen zij in hun leven aan zich voorbij hadden zien trekken. Een leven dat waarschijnlijk al langer duurde dan het onze. De vogels vormden in dit decor een onafgebroken variatie. Ook kluten en bergeenden waren van de partij.

Ook de vogels maakten deel uit van het decor.

En zo gleed de dag voorbij. Een dag die Ingrid zo fijn vond dat een volgend bezoek zeer waarschijnlijk lijkt. Gezien de onzekerheid in hun leven, moet je altijd een slag om de arm houden, maar deze dag pakt niemand hen nog af. Een dag die eindigde aan de keukentafel met nabeschouwingen en het verlangen naar een herhaling.