 |
| Één en al blijdschap met zo'n mooie bruid in de armen. |
Corona had onze afspraak al meerdere keren in de weg gestaan. Gelukkig lukte het deze keer wel, hoewel er strak gepland moest worden. De mannen hadden nog een afspraak deze avond, die ons dwong tot tijdig stoppen. Om de dag toch de moeite waard te laten zijn, gingen we iets vroeger van start op een locatie die voor hen nog te doen was.
Zodoende reed ik voor mijn doen extreem vroeg van huis. Hoewel het druk was op de weg, liep het goed door. De bestemming was mij niet geheel onbekend, maar ik ken het water niet bijzonder goed. De keren dat ik er was, kun je op één hand tellen. Dit vind ik dan ook best spannend.
Aangekomen bij de helling, bracht ik de boot in gereedheid. Toen alles klaar was en ik in de auto wilde stappen om de komst van Staf en Gert af te wachten, ging de telefoon. "Bent u dat met die witte auto en zwarte boot"? "Ja Staf dat ben ik." De mannen pakten hun auto, aan de andere kant van de haven, uit. Ik kreeg het vermoeden dat ze meenden daar de auto te moeten laten. Dus belde ik ze snel om uit te nodigen met de auto naar mij toe te komen.
De auto kon naast de boot worden geparkeerd en dit scheelde veel gesleep en onnodige moeite. Het welkom, in corona-stijl, was hartelijk en de mannen hadden er zin in. Zij kenden het water geheel niet en dus was het voor allen een heus experiment. Het experiment dat vervolgens snel van start ging. Na het traileren, voer ik linea recta naar de plek die ik in gedachten had.
 |
| Direct al een paar "snoekbaarskes" |
Op het grote water, met de grote schepen en een grote stad in de achtergrond, je vertier zoeken in het het landschap dat slechts middels dieptemeters een beeld krijgt, is een echte uitdaging. Ik was dan ook verbaasd dat Staf al snel een paar "snoekbaarskes" water water toverde. Na enige tijd lukte dit Gert ook en kregen we vertrouwen in deze dag.
Van hier vertrokken we naar andere stekken en lieten de grote stad achter ons. Bij een veerpont in de buurt zochten we nu ons heil. Een warempel, Gert haakte direct een flinke vis. Een snoekbaars die helaas nogal wat wonden vertoonde, maar er verder gezond uitzag. Wij hebben de vis het poseren bespaard, zodat ze snel terug kon.
Ook op deze stek wisten we enkele vissen te vangen. Het was precies achter de krib tegen het talud, waar we de vissen wisten te vinden. Van hieruit ging het verder en liet ik de boot met de stroom meedrijven. Op deze manier was het verticalen een stuk eenvoudiger, dan tegen de stroom in.
Onderweg zagen we mooie inhammetjes, ingangen en baaitjes, die direct het enthousiasme van de mannen aanwakkerde. Het zien van mogelijkheden met jerkbaits en spinnerbaits maakte bij de mannen direct iets los, zo van "dit mogen we niet onbenut laten". Toch ging ik eerst verder, maar de aanbeten bleven uit of waren dermate flauw dat de vis niet bleef hangen.
Toch lukte het me om nog een baars te vangen, die overigens de shad wel helemaal had verorberd. Zo kregen we ook een extra soort in de boot. Omdat het hier bij bleef, besloten we het jiggen en verticalen te laten voor wat het was en zochten de uitdagende snoekstekken op. Heel nauwkeurig begonnen Staf en Gert de kanten uit te werpen. Zodanig scherp dat de boot af en toe de gevarenzone in moest om het vastgeraakte aas te bevrijden.
Dit loonde de moeite overigens wel, want het ingezette kunstaas kostte wel een paar duiten. Grote spinnerbaits en jerkbaits werden onophoudelijk geworpen op de stekken waar je snoek mag verwachten. Toch bleven de aanbeten uit. Toen kwamen we bij een mooi baaitje met rietkragen en een grote toegang tot de rivier. Daar melde Staf een volger op zijn spinnerbait.
 |
| Een schitterende vis, heel gezond. |
In ieder geval was er dus iets uitgelokt. Een paar worpen later, was het wel raak. Zouden we dan ook nog snoek in de boot krijgen? Jawel hoor en wat voor een snoek! Het was een spannende dril, waarvan Staf zichtbaar genoot. Hij was in zijn opzet geslaagd en bracht de vis bij het net. Het onthaken was niet eenvoudig, maar er werd niet getwijfeld om de tang in de spinnerbait te zetten, om de snoek te sparen.
101 centimeters gaf de meetlat aan. Zo dit was nog eens een vangst zeg en dit terwijl ik zelf niet direct deze weg gekozen zou hebben om vis aan de schubben te komen. Zo leer ik ook altijd van mijn gasten. Wanneer zij ergens vertrouwen in hebben en ik het spelletje ken, kunnen we samen ver komen, zo was wel gebleken.
 |
| Zo heeft de gids ze graag in de boot. |
Na het fotograferen en terug zetten, gingen de mannen direct weer aan de slag en warempel het was weer Staf die met een andere spinnerbait een snoek haakte. Twintig centimeter korter, maar evengoed een schitterende snoek. Wat ons betreft kon de dag niet meer stuk. Verdere pogingen leverden echter niets meer op, behalve reddingswerkzaamheden om strandingen van kunstaas ongedaan te maken.
Omdat de tijd verstreek, deden we stekken aan die richting helling gingen. Bij een veerboot wilde ik het nog een keer proberen. De signalen kwamen nu van dieper water en daarom besloot ik een diepere lijn te volgen. En dit werd beloond met alweer een snoekbaars. De aanbeten waren echter duidelijk minder geworden.
 |
| Met 81 cm evengoed een fraaie vis. |
We wierpen daarna nog heel wat stekken uit, maar dit leverde niets meer op. Het scherpe vissen, van met name Staf, bezorgde me heel wat werk, dat overigens veel succes had. Vrijwel al het kunstaas werd gered. Zelf zorgde ik voor de finishing touche, door op het laatste moment een rammelaar in een tak te gooien. Met vereende krachten kwam deze gelukkig ook weer terug.
Bij de helling ging ons juist een boot voor. Toen deze getraillerd was meenden wij aan de beurt te zijn. Op het moment dat ik de helling opliep om de auto te halen, kwam er echter een boot naar beneden gereden. De chauffeur meende dat de helling vrij was, na het vertrek van onze voorganger.
Omdat er ter plekke geen mogelijkheid is om de boot even tegen de kant te leggen, gaf ik het touw uit handen. Met tegenzin weliswaar, maar ik wilde na deze tewaterlating echt mijn boot het water uit hebben, want de tijd begon te dringen. Staf en Gert moesten huiswaarts gaan.
Niet veel ater was het zover en namen we afscheid. De dag was dermate goed bevallen dat de mannen me lieten weten, zeker nog eens terug te komen. Zo keerde ik ook met een goed gevoel huiswaarts, althans wat de visdag betrof. Want op de weg was mij weer volstrekt duidelijk waarom ik deel van het land liever mijdt. Gigantische files zorgden voor veel oponthoud, de prijs die je betaalt voor een succesvolle visdag.
