 |
| We gingen er weer in geloven! |
Hoewel erg onregelmatig, JP is toch al enkele keren geweest dit jaar. En we hebben leuke dagen gehad. Hoe anders zou het vandaag uitpakken. Een dag die in de tweede helft van de ochtend zijn aanvang nam. Weliswaar gerekend vanaf het moment dat wij elkaar ontmoetten.
Ik had al veel spullen in de boot gezet en de hengels, die de vorige keer waren achtergebleven, een plek gegeven. Mijn warmtepak trok ik alvast aan, want die had ik echt wel nodig. Heel anders dan gisteren, stond er nu een harde koude wind en de zon liet verstek gaan. Het zou bikkelen worden, hoewel we natuurlijk hoopten op aantallen. Die waren toch wel erg schaars geworden de laatste tijd.
Gisteren hadden we er in ieder geval weer acht in de boot en dit was dan ook mijn uitgangspunt. Al snel konden we door naar de helling en lieten we de Tomasco te water. De harde wind drukte de boot tegen de steiger, zodat deze geen kant op kon. Het was dan ook eerst afduwen, voordat we konden wegvaren.
We voeren direct naar onze bestemming en zochten de oever op waar we de minste last hadden van de wind. Daar lieten we onze shads zakken in de verwachting dat er actieve vis aanwezig zou zijn. Helaas, er gebeurde helemaal niets. Een andere boot was ons al voor gegaan en dat voorbeeld volgden we na geruime tijd ook. Toen hadden we al een paar honderd meter intensief afgevist.
Omdat er veel wedstrijdvissers actief waren, konden we niet overal terecht. Daarom schoten we een haven in, tevens in de hoop er beschutting te vinden. Dit viel echter tegen en de actie, die helaas uitbleef, nog meer. En dus zagen we ons genoodzaakt de wind weer op te zoeken. Er tegenin varen op de fronttroller biedt gelukkig een hoop gemak en derhalve waren wij met name degenen die de wind moesten trotseren.
Gelukkig duurde het niet lang voordat de eerste actie kwam. Helaas moest ik constateren dat de flauwe aanbeet onvoldoende hakingskracht had geboden. De vis werd gelost. Deze actie zette ons wel weer op scherp. En dus gingen we extra geconcentreerd verder. Niet veel later kreeg ik een herkansing. Nu was de vis er vol voor gegaan en kon er al snel een fraaie snoekbaars worden geschept.
Na nog een tweede vis, een stukje verderop, hadden we het idee dat het de moeite waard zou kunnen zijn, om op herhaling te gaan. We deden hetzelfde traject nog een keer over. Ik had een waypoint geplaatst bij de eerste vis en voer dit punt aan. Op de bodem zag ik al iets dat op vis zou kunnen duiden. Ik gaf het JP aan en vrijwel direct sloeg hij vast op een vis en vrijwel tegelijkertijd, kreeg ik ook weer een beuk.
 |
| Niet eerlijk verdeeld, not at all. |
Met twee vissen in de boot, hadden we het idee dat dit toch wel eens een goede dag kon worden. En dit werd ook een goede dag, maar niet voor ons beiden. Ik bleef, met tussenpozen weliswaar, vis vangen, maar JP kreeg enkel een schaarse aanbeet, die helaas niet resulteerden in een vangst. Het was echt teleurstellend. En we visten voortdurend hetzelfde traject af. Bij acht vissen, stond JP nog steeds op één!
Toen verlieten we ons succesvolle traject, omdat de wedstrijdvissers het veld hadden geruimd. Ik bracht de boot in positie en wilde het talud afvaren toen ik al weer een beuk op mijn hengel kreeg. Hoe is het toch mogelijk. Temeer daar ik mijn succesvolle shads ook ter beschikking stelde aan mijn gast. Het maakte niet uit wat ik aan mijn hengel knoopte, ik bleef vangen en hij niet.
Niet veel later arresteerde ik alweer een mooie snoekbaars. We wierpen ze direct terug, want de vastlegging van mijn vangsten verhoogde JP's vreugde natuurlijk niet. En het hield niet op. Toen we na geruime tijd van stilte, gingen verkassen naar de andere oever, herhaalde zich de geschiedenis. Ik kreeg nog twee niet te missen aanbeten en weer kwamen er twee mooie snoekbaarzen binnen. De frustratie liep alleen maar op.
Ten slotte voeren we huiswaarts met nog een paar stekken voor ogen. Deze leverden echter geen van allen nog iets op. De kou en de harde wind eisten ook hun tol. Het relaxte vissen was onmogelijk en dan is het op het einde van de dag vrijwel uitgesloten nog nauwkeurig te vissen. Bovendien werd het als maar kouder en vond ik het welletjes.
We pakten in en voeren terug naar de helling. Al onze collega's bleken al te zijn vertrokken. Wij trailerden de boot en doken de warme auto in. Het was even bijkomen van alle ontberingen. Dat JP de lol er aardig vanaf had was ook overduidelijk. Je rijdt nota bene drie uur om te vissen en als het de één wel lukt en jij mag toekijken, is dat natuurlijk uitermate teleurstellend.
Hopelijk pakt het de eerstvolgende keer beter uit. Wanneer dat is, dat weten we nog niet. In het slechtste geval pas na de gesloten tijd. In ieder geval is het weer overduidelijk: vissen blijft vissen!
