21 februari 2021 Te hoge verwachtingen!

Een goed begin is het halve werk................

Wat een raar jaar is het eigenlijk. Je kunt er niet meer van uitgaan dat er sneeuw en ijs komt. Die vanzelfsprekendheid hebben we niet meer. Een witte kerst is nu doorgaans een vage herinnering aan oude tijden. En dan ineens hebben we toch echt winter en wil iedereen ontsnappen aan de beperkingen die het coronavirus ons heeft opgelegd. Met duizenden geblesseerde mensen tot gevolg.

Ik hoor niet bij die mensen die zo nodig het ijs op moeten. Mij trekt de vloeibare vorm veel meer. En zodoende heb ik een flinke stapel fotoalbums met visfoto's uitgemest. In afwachting van de heropening van de kringloopwinkels staan er nu dozen met mappen e.d. te wachten op de recycling.

Ondertussen stond de boot in de winterslaap. Daar heb ik hem vandaag uit gewekt en daar was die best blij mee. Toen ik de motor weer startte, was deze er snel bij om zijn levensvreugde kenbaar te maken. Maar daarmee moest ze wachten tot JP was gearriveerd. Hij stond ook te popelen en liet zijn geblesseerde echtgenote achter, die een beenbreuk overhield aan het ijsfestijn.

Voorjaar, direct na een periode van sneeuw en ijs.

Met enige vertraging arriveerde hij op de afgesproken plek. Ik had ondertussen alle mogelijke voorbereidingen getroffen om bij de helling zo snel mogelijk het water op te kunnen. We konden met veel minder kleding toe dan een paar weken geleden. Bij de helling duurde het dan ook niet lang voordat de boot het water ingleed. Wij hadden er zin in, maar onze verwachtingen waren niet erg hoog.

Wij hadden al vernomen dat het moeilijk was de vis aan de schubben te komen. Niet zo heel raar natuurlijk als je de ene week min 15 graden kunt noteren en een week later 15 graden boven nul. Bovendien is het water in korte tijd van heel hoog naar vrijwel normaal gezakt. Allemaal zaken die ongetwijfeld grote impact hebben op het leven in het water.

Wij zochten het stromende water op, want voor je het weet hebben we maanden lang geen stroming meer. De tijd zal het leren. De eerste de beste stek was vrij, hoewel anderen ons ongetwijfeld voor zijn gegaan, gelet op ons late tijdstip van aanvang. Het water stroomde de put uit en dit geeft toch weer een heel andere dynamiek dan opkomend water.

Onze eerste pogingen leverden niets op, tot ik weer van de put de rivier op voer. Op het talud lag blijkbaar een snoekbaars de prooi uit de put op te wachten. Een flinke beuk op mijn hengel kondigde een harde dril aan. Het duurde echt geruime tijd voordat een forse snoekbaars zich aan ons toonde. Wij kregen direct meer vertrouwen. Er was dus wel degelijk iets mogelijk.

Een andere boot kwam vanaf een nabij gelegen stek aangevaren. De schipper maakte melding van drie mooie snoekbaarzen op één vierkante meter. Dit gaf ons nog meer vertrouwen. Nu werd het een kwestie van de juiste vierkante meters vinden. En dit ging ons achteraf bezien slecht af.

Bij deze omstandigheden kun je niet binnen blijven.

In een mooie stroming kreeg ik evenwel toch een fraaie aanbeet en moest ik constateren dat de vreugde een korte duur kende. De vis wist zich snel te bevrijden van de haak. Toch gaf dit weer hoop en toen JP even later op vrijwel dezelfde stek een aanbeet kreeg, hadden we het idee dat hier meer mogelijk moest zijn. Niet dus! Dit was dus evenmin de geroomde vierkante meter.

Zo bezochten we meerdere interessante stekken en anticipeerden op de omstandigheden ter plaatse. Maar de aanbeten bleven geheel uit. Dan maar naar een totaal andere stek, zonder stroming en diepe plekken. Daar waren geen andere boten actief, wat op zich al een slecht teken was. En na enige tijd hielden wij het ook voor gezien. Er was nauwelijks vis aanwezig en iedere actie bleef uit.

Terug naar de rivier en het stromende water dan maar. Ook nu nog even de plek van de gemiste aanbeten aan de tand gevoeld. Maar nu bleef iedere  respons uit. Het leek er op dat de aanbeten gaandeweg de dag verder af namen. Het weer was evenwel super en het was echt genieten. Die mogelijkheid werd door heel veel mensen ervaren en het was op de oevers dan ook een drukte van belang. Op de terrassen echter niet!

JP kwam enkele keren erg vast te zitten en de kunstaasredder kon helaas niet in alle gevallen redding brengen. Zo brachten wij dus offers en hoopten er iets voor terug te krijgen. Aan mij was er blijkbaar nog één vis toebedacht. Geen grote, maar een fraaie stevige snoekbaars, die direct weer terug ging.

Hierna was het echt helemaal afgelopen. Ongeacht wat we probeerden. Diep, ondiep, langs damwanden, langs stroomnaden, langs fraaie taluds, het mocht niet baten. Wat ook opviel was het geringe aantal boten dat nog aanwezig was. Het mooie weer had op de vissen duidelijk een andere invloed dan op ons mensen. De activiteit op en langs het water vormde geen weerspiegeling van hetgeen zich onder water af speelde.

We laten het mooie weer achter ons.

Vandaar dat wij er op enig moment ook de brui aan gaven. De zon zakte toen al aardig en bij de helling bleek dat wij de laatsten waren die het water verlieten. Op zich ook wel een teken dat onze collega's evenmin waren aangespoord om de door te zetten. In alle rust konden wij de boot traileren en de spullen opruimen.

Bij het overpakken van de spullen in de auto van JP ging er echter iets helemaal mis. Niet dit er iets kapot of verloren ging, maar wel dat wij JP's hengels over het hoofd zagen. Zot hoor! Toen ik thuis kwam en de boot achteruit naar de schuur reed, zag ik ze staan. Gelukkig maar want anders had ik ze kunnen halveren. Nu staan ze in de schuur te wachten op de volgende afspraak met JP.