20 november 2020 Het kan dus toch (nog)!

Zo'n mooie vis komt de gastheer wel toe

Daags van te voren komt doorgaans de vraag, waar het beste gevist kan worden en hoe laat we elkaar treffen. Tja, het is nu totaal anders dan in het begin van onze visgeschiedenis. Toen visten we eens in de twee weken. Nu nog een keer of vier per jaar. Het is voor Luus al weer vier weken geleden dat hij op  het water zat. Ikzelf ben doorgaans drie dagen per week onderweg. Dit is momenteel het verschil tussen een pensionaris en een  werkend iemand met de nodige verplichtingen. Daarbij hoort momenteel ook de drastische renovatie van het huis.

En dus wordt een beroep op mijn actuele kennis gedaan. Wij komen tot de conclusie dat de winterstek voor snoekbaars inmiddels interessant kan zijn. Eigenlijk weet ik wel zeker, gelet op de grote hoeveelheden vis die ik daar de laatste tijd op de dieptemeter heb gezien. Helaas vertaalde zich dit tot nu toe niet in formidabele vangsten.

Maar als je het niet blijft proberen, kom je niet achter de omslag. En ook als de omslag er niet is, kun je een goede dag treffen. En zo staat Luus al met zijn boot op mij te wachten op de afgesproken plek. Al weer een omgekeerde trip, waarbij ik me laat varen. Niet veel later staan we op de trailerhelling en kan de boot te water worden gelaten.

Hier zijn dus toch een paar zaagbekken.

Dan is het eerst een heel stuk varen naar de stek. Onderweg zie ik een groep zaagbekken. Luus stopt de boot en we varen langzaam terug om mij in de gelegenheid te stellen foto's te maken.  En ja hoor, zoals verwacht; ze vliegen op en ze geven ons het nakijken. Zoals altijd erg schuw dus. We varen verder en Luus geeft aan bij de volgende bocht langzaam het aangrenzende water op te varen, in de richting waar wij de groep nu verwachten. Wij zien de groep echter niet en met het blote oog is moeilijk te zien welke verspreide vogels zaagbekken zijn. Daarom maak ik meerdere foto's, die ik thuis kan uitsnijden om te zien of ik er een paar heb "geschoten". Gelukkig heb ik toch een paar te pakken, de eerste vangst van de dag. 

Omdat de rivier al maanden niet stroomt, houden we deze voor gezien. Aangekomen op de stek, zijn we vooralsnog de enige boot. Enige tijd later verschijnt er nog een boot, maar deze is nog te ver weg om  te zien wie het zijn. Even fotograferen en dan uitvergroten, maakt ons duidelijk dat het om Joran en Ann-Christin gaat.

Leuk als zo'n onbeproefd aasje goed blijkt te functioneren.

We zoeken op verschillende dieptes en constateren dat we het niet tussen de drie en vier meter moeten zoeken, zoals een paar terug op een getijdenrivier. Ze liggen hier dieper, tussen de vijf en zes meter. En daar tik ik vrij snel de eerste mooie snoekbaars omhoog. Dit is een goed begin en het geeft vertrouwen. Bovendien heb ik een stukje kunstaas in gebruik genomen dat uit een vakantie stamt en reeds jaren (ongebruikt) in mijn bezit is. Een creeper van Balzer die blijkbaar in de smaak valt.

Wat een klein ding!

Even later voel ik iets dat een aanbeet zou kunnen zijn. Ik sla aan en twijfel of ik het juist hebt gevoeld. Toch draai ik binnen en kan een mini snoekbaars onthaken. Het aanslaan zonder tegendruk is dus verwarrend, maar dient mijns inziens altijd gevolgd te worden door een check op de hoedanigheid van het aasje. "Zit deze nog goed op de haak, is de staart wellicht verloren gegaan, zit de staart dubbel gebogen?" Doorvissen zonder te controleren kan kansloos zijn en dus is het een vereiste.

Hierna tikken we allebei af en toe een snoekbaars naar boven. Over het algemeen kleine exemplaren, met af en toe een mooi formaat er tussen door. Zo hebben we ook een dubbel hookup van "mini en maxi". Grappig hoor, dat je twee van zo'n verschillend formaat tegelijkertijd vangt. Dit zegt ook weer iets over de samenstelling onder water. 

Grappig zulke verschillende formaten.

Jöran en AC varen langs de overkant en blijven daar vooralsnog. Wij varen eigenlijk voortdurend hetzelfde traject af. Heen en weer wel te verstaan en we variëren daarbij van diepte om in de gaten te houden of de vissen zich laten zakken naarmate de zon hoger komt te staan. Later komen ze mogelijk weer iets omhoog. Ik vang nog een klein snoekje tussendoor, die we snel onthaken in het water. We kennen het ongerief van zo'n fel en glad beestje in de boot en vinden het voor vis en visser beter de vis in het water te laten.

Ook komt er op enig moment een flinke baars binnen en dan hebben we dus drie soorten te pakken. En hoewel het niet zo is dat we vis op vis vangen, loopt de teller gestaag op. Luus weet een flinke snoekbaars te haken en verzet zich niet langer tegen het poseren, want daar dring ik wel op aan. Ten slotte wil ik mijn verslagen wel van illustraties voorzien en dan moet mijn gastheer natuurlijk ook op de foto.

Zo'n leuke ontmoeting verrijkt de dag.

Dan komen Jöran en AC langs. Zij zijn tot nu toe minder succesvol, hoewel de kapitale baars die ze vingen toch wel als een echte bonus kan worden aangemerkt. We kletsen even bij en ik laat hen delen in de speculaasbrokken die ik heb meegenomen. Zelf hebben we een cup a soup genuttigd en zo maken we er weer een leuke dag van. Iets dat je niet altijd zelf in de hand hebt, zo moet ik de volgende trip constateren.

Toch weer drie soorten en dus zeker niet eentonig.

Tegen het einde van de dag, dat inmiddels steeds vroeger daar is, vang ik nog een iets grotere baars en zo komen we op 24 vissen. Iets dat we geen van beiden hadden verwacht. Het is dus toch gelukt en daar zijn we erg blij mee. Met een voldaan gevoel varen we terug naar de helling. Ook nu betaalt de ervaring zich uit bij het traileren. Samen hebben we de boot al snel weer gereed voor vervoer. Onze laatste visdag in 2020 was een fijne dag met een mooi resultaat.