 |
| Even een snoekbaars in het zonnetje zetten. |
Naar aanleiding van een stukje over het niet dragen van het beruchte koordje: "De vis wordt duur betaald", nam Hildo contact met me op. Hij was ooit ook eens slachtoffer van Rijkswaterstaat. Ja zo noem ik het maar, want dit voorschrift kan te pas en te onpas worden toegepast. Wij vissers varen immers geen speedboot. Maar goed, ik wacht het resultaat van het bezwaarschrift ondertussen af.
Waar dit contact toe leidde, was een dag samen vissen. Hoe leuk is dat! Zo laadde ik mijn hengels en kunstaas in de auto en liet de boot thuis. Een klein uur later, want het was ondanks de corona flink druk bij de weg, stond ik bij Hildo voor de deur. Daar kon ik persoonlijk kennis maken met mijn gastheer, onder het genot van een kop koffie.
Toen pakten we mijn spullen bij hem in de bus en vertrokken naar de botenboer. Zo noem ik het bedrijf Korteland maar, dat ik jaren geleden leerde kennen bij het opzetten van een watersport megastore, waar ik destijds bij betrokken was. Heel lang geleden dus al en inmiddels geschiedenis. Wij moesten daar zijn om de boot van Hildo op te pikken, omdat de motor nagekeken moest worden.
Erg leuk hoor om te zien welke verandering zo'n bedrijf ondergaat wanneer de leiding is overgegaan van vader op zoon. De indrukwekkende speedboten ter plaatse laten zien dat men zich persoonlijk in de loop der tijd met succes heeft onderscheiden in deze tak van watersport. Wat een indrukwekkende watermonsters zijn dit zeg. Ik zou tijdens het varen wel een koordje/ dodemansknop benutten.........
Nadat we de boot hadden aangekoppeld, reden we naar de helling. Deze was me bekend, want ik had er zelf al meerdere keren getraillerd. Herinneringen aan belevenissen en vangsten ter plaatse stonden ineens weer helder op het netvlies. Na afloop bleek dat deze dag er moeiteloos aan kon worden toegevoegd.
Nadat de boot, een Marcraft 440, te water was gelaten gingen we eerst een heel stuk varen. Om Hildo goed zicht te bieden, ging ik op de rand van het voordek zitten. Met zo'n kapitein als Hildo bleek het geen enkel probleem om de stoel te ontberen, omdat hij de boot terug nam zodra er flinke golven moesten worden getrotseerd. Die golven zouden een kleine boot immers harde klappen laten maken wanneer je hard door zou varen.
 |
| Het kantoor in bedrijf. |
Aangekomen bij de eerste bestemming trad het kantoor in werking. Dat wel zeggen dat de twee Garmin schermen heel gedetailleerd aangaven hoe de situatie er onder water uitzag en wat er mogelijk was. Tijdens het vissen zat ik er voornamelijk met de rug naar toe, in het vertrouwen dat Hildo de informatie die via de schermen tot hem kwam, optimaal zou benutten.
Het duurde niet eens zo gek lang tot ik een flinke aanbeet kreeg en direct de grootste vis van de dag mocht vangen. De vis zat veel ondieper dan ik had gedacht. Ook Hildo kreeg het met een flinke snoekbaars aan de stok, maar deze vis kregen we helaas niet te zien. Ik mocht evenwel ook de volgende vis vangen en voelde me de koning te rijk.
 |
| Als gast mocht ik de eerste vis vangen. |
Dat de corona ook hier een grote impact had, bleek wel uit de lege aanlegplaatsen voor de cruiseschepen die hier nomaliter afgemeerd liggen. Niet de joekels die de zeehavens aandoen, maar de kleinere die we op de rivieren normaliter tegen komen. Mogelijk gaan er van deze schepen wel enkele naar de sloop als de situatie niet snel herstelt.
We raakten af en toe met onze aasjes vast aan de bodem en moesten zodoende een paar stukken kunstaas offeren. Een bekend verschijnsel bij het verticalen rond kades en steenslag. Maar de stemming was super en de gesprekken onderhoudend. Dit moet je immers ook afwachten bij een eerste ontmoeting. Ik keek mee op de schermen en zag inderdaad de vissen zwemmen en ook de aangeboden shad besnuffelen, evenwel zonder toe te grijpen.
 |
| De meeste snoekbaarzen waren van dit formaat. |
Zelf heb ik minder geavanceerde apparatuur aan boord en dan kun je afweging maken of het voor jou ook meerwaarde zou hebben. Wanneer je de Lowrance Elite bijvoorbeeld zou vervangen door zo'n dure Garmin set. Ik was daar snel uit. Ik blijf liever met een eenvoudiger weergave vissen, omdat het me meer rust geeft. Af en toe is het zenuwslopend om te zien hoe een vis jouw aas volgt en vervolgens weg draait. En als die al aanbijt kan het alsnog uitdraaien op een losser. Frustrerend vind ik het.
Dit levert tevens weer de bevestiging op dat iedereen op zijn eigen manier moet gaan vissen, zodat je optimaal plezier beleeft aan je spullen. Ik vond het geweldig deze livescoop in actie te zien en kennis te nemen van de mogelijkheden. Omdat ik er niet van houd om voortdurend op het scherm te kijken, maar ook om me heen en af en toe de camera te benutten, maak ik die dure overstap dus niet.
Het is gewoon super dat je de gelegenheid krijgt dit allemaal te ervaren. Te zien hoe andere sportvissers invulling geven aan hun hobby en hoe ze de apparatuur inzetten. En dit geldt niet alleen voor de dieptemeters, maar ook voor alle andere materialen en hulpmiddelen. Hoe richt je de boot in en wat voor trailer gebruik je. Hoe organiseer het traileren. Allemaal erg leerzaam.
Terwijl ik dit allemaal de revue laat passeren, denk ik ook terug aan de vangsten. Soms moesten we geduld hebben en dan ineens kwamen er weer een paar vissen achter elkaar. Een plek nog even extra aan de tand voelen, omdat er een aanbeet werd waargenomen, bleek succes op te leveren. Niet alle aanbeten waren even hard. Ik kon ze echter goed waarnemen en miste weinig vis.
Wij vingen deze dag negen snoekbaarzen en dat waren er meer dan waarop we hadden durven hopen. Helaas misten we er ook een paar. Hoewel dat er gewoon bij hoort, bleef het pijnlijk. Gelukkig een pijntje van korte duur, want terug kijken heeft geen enkele zin, of er moet iets te leren zijn. Je gaat gewoon verder om ineens weer een vis te mogen haken en drillen.
Zo vliegt zo'n dag voorbij. Omdat we in de wintertijd zaten, moesten we op tijd terug. Het traileren verliep vlot en samen hadden we de boot snel gereed voor de thuisreis. Ervaring heeft zo zijn voordelen, omdat je ziet wat er moet gebeuren en dan maken meer handen licht werk. De thuisreis duurde nog wel even en toen was het tijd om de boot in zijn onderkomen te plaatsen.
Ik had het nog niet eerder gezien, een container als garage of schuur, hoe je het wilt noemen. De elektrische lier, waar ik ook zo blij mee ben, werkte voortreffelijk om de trailer naar binnen te trekken. Weer iets geleerd over de mogelijkheden van dergelijke hulpmiddelen. Een praktische man als Hildo weet heel goed hoe zijn zaken te organiseren en daar leer je van. Althans ik wel.
Na nog een kop koffie en een bezoek aan het toilet, kon ik volkomen relaxed de thuisreis aanvaarden. Ik wil Hildo hierbij nogmaals hartelijk danken voor deze fijne en leerzame visdag. Die wordt ons niet meer afgenomen.
