14 november 2020 Fata Morgana 1

Wat zal deze dag brengen?

Dit verslag draag ik op aan Jan-Philipp omdat hij reeds 100 X met mij op stap ging. De meeste gasten gaan veel minder vaak met een gids op weg, maar blijkbaar is er voor JP reden genoeg om bij herhaling met mij de weg van het vissen te bewandelen. In dit verslag schets ik een beeld wat er in die jaren, sinds mei 2013, zoals voorbij is gekomen.

En koud dat het was, eind mei 2013!

Ik herinner me nog het eerste contact in de gesloten periode in mei 2013. JP wilde eigenlijk naar Rügen, maar dit ging niet vanwege de winterse omstandigheden in mei destijds!  Dit contact resulteerde in onze eerste trip. Ondanks de warme kleding was het heel erg koud en de vissen hielden zich dan ook gedeisd. In het verslag van destijds komen zelfs handschoenen aan de orde, deze zouden niet overbodig geweest zijn. Ongelofelijk als je daar nu op terug kijkt toch!

Met deze combinatie waren we tientallen keren onderweg.

Het was tevens de eerste keer dat JP verticaal ging vissen en het heeft even geduurd voordat hij dit spelletje onder de knie kreeg. Deze dag leverde welgeteld vier vissen op, drie snoekbaarzen en een baars. De Tomasco, in combinatie met de Subaru Forester, was blijkbaar voldoende aanstekelijk om nog 99 keer terug te komen.

Realiteit of een illusie?

Dan even een uitstapje naar de titel van dit verslag.  Een fata morgana wordt wel gedefinieerd als een    luchtspiegeling, die resulteert in het beeld van een niet bestaand tafereel. Het is in feite dus een illusie. In de    religie wordt het ook wel omschreven als een           (toekomstige) paradijselijke omgeving na alle aardse zondige invloeden. 

Kijken we nu naar ons vissers, besmet met het hardnekkige visvirus, dan lijkt het ons noodlot (fata) te zijn dat we willen blijven geloven in iets dat niet onmogelijk is, maar dat wel een illusie kan blijven. En dat noodlot blijft maar aan ons trekken, die mooie vissen en dan ook nog graag leuke aantallen. En zo ervaar ik JP dan ook. Gevangen in het noodlot dat hem in zijn greep heeft.

Het succes vasthouden valt niet altijd mee.

Dit noodlot wordt overigens ook gevoed door zijn dagelijkse werkzaamheden. Deze ervaart hij als een flinke inspanning en het perspectief van die aankomende visdag helpt hem daar door heen te komen. En dan is het natuurlijk erg fijn als zo'n dag succes oplevert. 

Ik ben daarbij een middel om de illusie binnen bereik te brengen en in hoeverre dat tot nu toe is gelukt, daar krijgen jullie nu een inkijkje. Daarbij speelt zijn gezin overigens ook een belangrijke rol. Ik word regelmatig op de hoogte gehouden van hun activiteiten, m.n. tijdens uitstapjes en vakanties. Ook in die vakanties blijkt het vissen een belangrijke rol te spelen.

In totaal vingen we gemiddeld per trip ruim 9 vissen en hadden we drie keer een blanc. Helaas behoort onze jubileumtrip daar ook bij. Wij kozen voor het vissen vanaf de oever op snoek. JP was hierbij een week eerder uitermate succesvol en de fata morgana was dus daar. Evengoed ging JP met een tas met Sinterklaascadeaus huiswaarts.

Een mooie omgeving geeft nog geen garantie voor de vangsten.

Tijdens die vele trips vingen we kleine vissen, maar ook indrukwekkende exemplaren. De soorten waren in overeenstemming met de aanwezige variatie in de wateren waarop we visten. Doorgaans rivieren waar het af en stroomt. Maar we stemmen onze stekken zeker af op het jaargetijde en de mogelijkheden op dat moment. Overigens beperken we ons wat betreft de reisafstand, want al die reisuren maken van een visdag een heuse opgave.

Dergelijke vangsten behoren bij de gerealiseerde illusies.

De grootste snoek die we vingen was 117 cm. Hier hoort direct een ongelofelijk verhaal bij, want de fotosessie verliep catastrofaal. We sleepten vrij diep langs de kribben toen JP aangaf dat zijn plug was vastgelopen. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat we de kribkop nog niet hadden bereikt. 

Vervolgens kwamen we in een dril terecht die langdurig en heftig was. Uiteindelijk konden we de vis landen en waren in onze nopjes. Toen moesten de vis en visser natuurlijk worden vereeuwigd. Omdat ik de vis in handen had, schoot JP eerst een aantal platen van mij. Daarna overhandigde ik hem de vis en nam de camera ter hand. 

De bewerking vond geen genade bij de echte vanger.

Net toen ik het beeld mooi had ingesteld en wilde afdrukken ging het fout. De vis hield het voor gezien en ontworstelde zich aan de handen van JP. Omdat ik JP toch een leuke herinnering wilde geven, ging ik fotoshoppen en zette zijn hoofd op mijn lijf. Daarbij moesten de verhoudingen enigszins worden aangepast. Helaas kon dit niet rekenen op de goedkeuring van JP en maakt het deze vangst nog gedenkwaardiger.

Één van de grootste snoekbaarzen in de loop der tijd.

Met de snoekbaarzen, waarvan we er vele hebben gevangen, herinner ik niet direct de grootste vis. Daarom heb ik een foto van een fors exemplaar als herinnering genomen . Het mooie is wel dat deze verticaal werd gevangen. Met zo'n lichte en korte stok is de vangst toch indrukwekkender dan aan een zwaardere hengel.

Zo kwamen er vele voorbij.

De baarzen waren eveneens talrijk en JP had een paar keer het geluk een 50'er te vangen. Met zijn vriend Andreas kwam er zelfs een 52'er binnen. Maar daar kom ik later op terug bij de herinneringen aan de dagen dat JP gezelschap mee nam. In ieder geval weet JP heel goed hoe een 40+ baars aanvoelt omdat hij er al heel veel heeft gevangen.

Gericht vissen levert nog meer voldoening op.

Dan zijn er de roofbleien waarvan de echt forse vissen nog buiten bereik zijn gebleven. Ik meen dat de grootste tot nu toe zo'n 70 cm groot was. Deze vissen blijken nog niet zo makkelijk te vangen, maar daar gaan we zeker nog voor. We willen dit zeker niet bij een illusie laten.

Een mooie herinnering voor later.

Windes hebben we ook volop gevangen, waaronder vele 50+ vissen. Zeker op stromend water blijken dit vechters van formaat en wij verheugen ons ook altijd op deze soort. Het formaat is vrijwel altijd fors wanneer we hen kleine pluggen voorzetten. Slepend of werpend, de aanbeten zijn verschrikkelijk hard.

Zo'n joekel vasthouden valt nog niet mee.

Dan hebben we nog de meerval. Wij vissen daar niet gericht op. Toch hebben we een vis van 1,3 meter in de boot mogen verwelkomen. De dril eindigde aan de andere kant van de rivier dan waar de vis werd gehaakt. Het was direct aan het begin van onze trip, weet ik me nog te herinneren. Echt zo'n vangst waarbij de dag niet meer stuk kan.

Dan zijn er die vangsten die memorabel en uniek zijn. Op de eerste plaats staat de karper die we vals haakten. Twee uur hebben we er over gedaan voordat we de vals gehaakte vis konden landen. De haak had zich vast gezet achter een grote schub. Anderhalf uur lang was ik er van overtuigd dat het om een meerval ging. Eerst toen kwam de vis in de oppervlakte en was er toch enige teleurstelling. 

Om nooit te vergeten, twee uur en één kilometer hadden we nodig.

De dril vergde wel erg veel van het geduld van Ph.jr. Hij wilde graag verder vissen, maar dat ging niet zolang wij midden op de rivier rondhingen ik ik de passerende boten uit de buurt probeerde te houden. We hadden in de 2 uur 1 kilometer afgelegd bleek mij later. Toen de vis in het schepnet belandde schoot de haak los en was het dus een wonder dat we deze vis twee uur lang aan het lijntje hadden kunnen houden. Een vangst om nooit te vergeten.

Die pak je niet zo maar vast.

Onlangs kregen we te maken met een wolhandkrab, die eveneens vals gehaakt bleek, want de scharen waren geheel vrij om ons op afstand te houden. Toch lukte het om het tegenstribbelende dier te onthaken en te retourneren. Een leuke plaat hebben we er wel van kunnen schieten.

En wat te denken van de forse bot die ons verraste op 100 kilometer van de Noordzee. Het was een erg mistige dag en wij konden de rivier dus niet op. Wachtend bij de monding gingen we verticaal aan de slag. Ineens had JP een aanbeet die resulteerde in een vreemde dril en tot onze verbazing kwam er een bot binnen, met de shad in de bek. Deze keer dus niet vals gehaakt.

Niet alleen maar vissen, maar afwisselen met spannende dingen.

In het begin kwam Ph.jr. regelmatig met zijn vader mee. Naar mate hij ouder werd ging de aandacht steeds meer uit naar andere dingen. En dit is helemaal goed, want het is niet kloppend wanneer hij tegen zijn zin mee zou gaan. Het zaadje is gepoot en als de omstandigheden er naar zijn, zal het plantje wel weer tot leven komen.

Ik herinner me nog heel goed die keer dat de hele familie voor kwam rijden en vroeg me verbaasd af vroeg wat de bedoeling hiervan kon zijn. Het bleek dat moeder en dochter de dag in Amsterdam gingen doorbrengen en vader en zoon later weer op zouden pikken. Zo was het dus een dag uit voor iedereen. later zou dit zich vaker herhalen en keek ik er niet meer van op.

Samen is het dikwijls nog leuker.

Ook was er die dag dat Katrin, de vrouw van JP, mee kwam. Het was reuze gezellig en ze deelde volop mee in de vreugde van de vangsten van die dag. Zo leerden we elkaar nog beter kennen en dit zie ik vertaald in de jaarverslagen die ze ter gelegenheid van de kerst ieder jaar schrijft. Daar maken de visdagen van JP een wezenlijk onderdeel van uit.

Double hookup, een mooie belevenis.

Maar ook anderen kwamen mee. Zoals een collega, die onder koude omstandigheden een double hookup bij het snoeken mee mocht maken. Ik weet nog dat het bij een brug was, daar waar je een aanbeet kon verwachten. Dat er twee tegelijk kwamen, maakte het nog leuker natuurlijk.

Het plezier straalt er gewoon vanaf.

Mark kwam meerdere keren mee en heeft rijkelijk kunnen proeven van de mooie vangsten. Maar ook heftige dingen maakte hij mee, zoals het onweer dat ik had zien aankomen. Zodoende verbleven we in de buurt van een haven, waar ik mijn gasten de kant opstuurde. Zij vonden een uitstekend café, terwijl ik de boot in de gaten hield en me schuil hield voor het natuurgeweld.

De grootste was voor Andreas, 52 cm.

Een vriend, die daags van te voren naar JP reist, was al een paar keer mee en heeft mooie vissen gevangen. De grootste baars, 52 cm, viel voor de plug die hij werpend aanbood. Ook een forse roofblei plukte hij van een kop waarlangs een hele harde stroming stond. En zo heeft hij ook JP schitterende vissen zien vangen. Mooi als vrienden dergelijke ervaringen kunnen delen.

Matthis geniet zoals het hoort: de boot vangst de vissen.

Ook Matthis was al twee keer van de partij en hoewel geen fanatieke visser, iemand die volop kan genieten van de natuur en hierin helemaal op kan gaan. Het feit dat hij bij herhaling is geweest onderstreept het plezier en tevens illustreert hij hiermee op prachtige wijze dat vissen meer inhoudt dan vangen.

Een zwemmer die we niet hadden verwacht.

Bijvoorbeeld de ree die de rivier overzwom en de vele buizerds en andere roofvogels. De talloze ijsvogels, ooievaars en niet te vergeten de bevers. Ook roodwangschildpadden kruisten ons pad. Dit geeft wel aan dat onze aandacht niet alleen uit gaat naar hetgeen zich onder water afspeelt. Onze trips zijn daarom niet afhankelijk van de vangsten, het gaat om het hele plaatje.

Geen illusie, maar echte werkelijkheid.

Onderdeel van dat plaatje zijn bijvoorbeeld ook details van schepen en voorwerpen op de oever. Tijdens perioden waarin de vissen ons met rust laten, neemt JP dikwijls zijn camera om dergelijk dingen vast te leggen. Dit biedt mij een mooi inzicht in zijn manier van kijken, waarop ik dan weer kan anticiperen. Zodoende beleven wij mooie visdagen en vertaalt de fata morgana zich in beelden die de illusie overstijgen.

En toen was het weg wezen geblazen.

Ten slotte wil ik enkele dagen met andere bijzondere omstandigheden niet onvermeld laten. Het was in november 2013 dat er noodweer opstak in de omgeving van Wijk bij Duurstede. Er werd forse schade aangericht door een windhoos en wij zagen het op ons afkomen. 

Er waren op dat moment heel veel boten, omdat er een snoekbaarswedstrijd was gepland die werd geschrapt. We voeren snel terug naar de helling en ik stuurde JP en zijn zoon naar hun auto om te schuilen. De boten werden met man en macht getraillerd, waarbij iedereen elkaar hielp en zo kwam alles nog op zijn pootjes terecht.

Wachten op betere tijden.

Ook een andere keer gooide onweer roet in het eten. We gingen schuilen onder een brug, waarbij we de boot helaas niet konden vast leggen. Zittend op de pijler, konden we de boot op de plek houden, in afwachting van het overtrekken van de donder, bliksem en harde regen.

Op sleeptouw, deze verkleumde mannen.

En wat te denken van de sleepjes die we hadden. Een kano met gasten die vanaf Zwitserland de Rijn af kwamen zakken en die totaal verkleumd om een sleepje vroegen. We hebben ze een heel stuk verder gebracht, zodat ze aan land konden en op krachten konden komen. 

Zo ook dit jaar dat we bij Arnhem een Duitse boot oppikten, die met motorpech ronddreef. Zij kregen een sleepje naar de IJssel, zodat ze met behulp van de elektromotor deze rivier, met de stroom mee,  af konden varen. Terug naar de helling waar ze vandaan kwamen.

Benieuwd naar wat er nog meer langs komt vliegen bij volgende trips.

Je zou er boek over kunnen schrijven of  alle verslagen samen kunnen voegen. Dan sta je verbaasd over alles wat we hebben meegemaakt. Want daarvoor is deze samenvatting absoluut ontoereikend.