18 oktober 2020 In coronastijl te water.

De bonus van de dag.

Na de ervaring van twee dagen geleden, kiezen we voor het water waar ik toen ben wezen proefvissen. Daarom weten we ook dat het langdurig heel saai kan zijn. Althans wat de aanbeten betreft. Hoewel Roel doorgaans ruim op tijd bij mij voor de deur staat, arriveert hij nu als de boot al bijna te water is gelaten. Wanneer deze ligt aangemeerd, trekken wij onze warme kleding aan en liggen even later op het water. 

De hengels zijn in gereedheid gebracht en worden voorzien van kunstaas dat ons vertrouwen biedt. We kiezen voor de oostelijke koers, dezelfde die ik eerder volgde. De opstelling van de stoelen in de boot is aangepast aan de coronastijl. Dit betekent dat we ver van elkaar zitten. En in die positie nemen we eerst een kop koffie, want die zou er anders bij inschieten, nu ons ontmoetingspunt niet bij mij thuis is.

De omgeving maakt een visdag op dit water alleszins de moeite waard.

We zien direct dat wij niet de enige vissers zijn, want zowel vanaf de kant als met boten doen veel mensen een poging om vis aan de schubben te komen. De boot die ons als eerste tegenkomt blijkt nog visloos. Van een visser die zijn stek zocht langs de kant vernamen we van de plaag die snoeken op zijn voerstekken te weeg brengen. Een maat van hem heeft ze twee dagen eerder weggevangen. De aantallen en maten klinken ongelofelijk, hoewel de visser geen fantast lijkt te zijn. Dit belooft nog wat!

Wij gaan vandaag slepen en verticalen. Deze technieken voorzien het beste in de behoefte van Roel. De afstand die wij tot elkaar bewaren, blijkt tot andere vissers ineens onvoldoende. We hebben hengels achter op een aangemeerde boot zien staan en varen er op grote afstand langs. Dit blijkt echter onvoldoende om te voorkomen dat we een lijn oppikken. Nadat we de lijnen weer uit elkaar hebben gehaald, zien we de betreffende visser zijn spullen inpakken. Blijkbaar had hij niet met varende collega's gerekend.

Mini double hookup

Een klein stukje verder ervaar ik een harde tik op de hengel, recht achter de boot. Ik twijfel over het wel of niet gehaakt zijn van een vis. Het blijkt toch om vis te gaan, een kleine roofblei die wel een harde aanbeet oplevert, maar geen echte dril mogelijk maakt. Tegelijkertijd meldt ook Roel een vis, een baarsje, en zo zitten we met een double hookup van (mini)formaat!!

We zijn in ieder geval van de nul af en het water heeft zijn potentie bewezen. Veel jonge vis geeft hoop voor de toekomst en op de aanwezigheid van de grote exemplaren. Wij krijgen echt goede hoop op zo'n groot exemplaar als mijn hengel met een klap krom wordt getrokken. Ik voel direct dat het om een echt grote vis gaat die..................... helaas ook weer snel gelost is. Mogelijk een grote roofblei die de plug van boven heeft gegrepen? We zullen het nooit weten. Wel heb ik ondertussen de voorste dreg door een maatje groter vervangen.

Deze is al iets groter

Op een diepe put, die druk wordt bevist, maken wij gebruik van de ideale omstandigheden om te verticalen. Nauwelijks wind en een beetje zon. Wij raken voortdurend vissen, die zich bovendien massaal op de dieptemeters tonen. Maar aanbeten, vergeet het maar. Uiteindelijk vertaalt een flauwe beweging zich in een driftig tegenstribbelen en blijk ik weer een roofblei te hebben gehaakt. Iets groter dan de vorige, dat wel.

Weer een heel stuk verder, terwijl we de put hebben verlaten en verder slepen, heb ik een flinke Wobshad gemonteerd, met een loodkop van 40 gram. Je moet toch iets proberen als de vis zo moeilijk te verleiden is. En warempel, plotseling staat de buitenste hengel zo krom als een hoepel. Roel is direct helemaal enthousiast, wat een aanbeet zeg! Ik voel dat het ook nu weer om een forse vis gaat en het duurt geruime tijd eer deze bij de boot is.

Op de Wobshad.

Nog steeds blijft de vis diep en verzet zich flink. Maar uiteindelijk komt de forse snoek in de oppervlakte. terwijl Roel het net onder het dikke lijf schuift, draait de vis zich nog een keer om en sprint weer weg. Het blijkt de laatste vluchtpoging te zijn geweest, want even later ligt ze alsnog in het net. Gemeten hebben we de vis niet, wel gefotografeerd. We zijn blij met dit dikke exemplaar dat de Wobshad niet kon weerstaan.

Niet veel later is het weer raak en heeft een baars de plug in het schroefwater gegrepen. Zo hebben we toch actie en inmiddels drie soorten gevangen. Hierna is het echter opnieuw erg rustig, ongeacht de diepte en afstand tot de oever. Het is als twee dagen eerder, heel lang te rustig. Ik blijf hopen op de laatste uurtjes. Ondertussen zien we nog wel een paar vissen in andere boten binnen komen en dus blijven we goede moed houden.

Dit slag baarzen komt blijkbaar het meeste voor.

En dit wordt uiteindelijk inderdaad beloond. Vlot achter elkaar vang ik nog drie baarzen en Roel een snoekje. Het bijtuurtje lijkt ook bij ons aangebroken. Ik stel voor om hetzelfde stuk nog een keer af te vissen en dit doen we dan ook. Gek genoeg gebeurt er nu helemaal niets meer! Het kan verkeren.

Terug bij de helling ruimen we alles op en meren vervolgens aan. Het kost Roel na een hele dag in de boot, wat moeite om er uit te komen, maar keurig aangemeerd langs de kant, komt het helemaal in orde. Dan is het aan mij om de boot te traileren en gereed te maken voor de thuisreis. Ondertussen bereidt Roel zich ook voor op de thuisreis en laat me weten, ontzettend te hebben genoten van alles. En dit is toch een prachtig geschenk. 

De vallende bladeren en de kleuren geven blijk van de ingetreden herfst.