 |
| Voorbije jaren. Eduard en Theo in 2013. |
Vorig jaar hebben we een visdag georganiseerd om Eduard, die in 2018 overleed, te herdenken. De vriend van Eduard, Theo en zijn zoon Stefan, vinden het heerlijk om nog een dag te komen vissen en zijn enthousiast als ze arriveren. Hoe het uit gaat pakken weten we aan het einde van de dag. Dan zijn wij al heel veel praaturen verder, want daartoe geven de vissen ons alle tijd.
Met de laarzen aan en in prima kleding stappen we even later in de boot. We gaan er van uit dat we de auto's, die we achter laten op de parkeerplaats, onbeschadigd aantreffen als we terug komen. Dit zijn van die dingen die je nooit vergeet en die bij dergelijke ontmoetingen zeker weer worden herinnerd.
Het is jaren geleden dat Theo zijn auto hier ook had geparkeerd en bij terugkomst grote schade aan zijn auto constateerde. Gelukkig had de veroorzaker een visitekaartje op de auto achter gelaten en is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Gelukkig wel dus, want dat vraag je je in zo'n situatie wel even af.
In het vertrouwen dat ons nu geen onplezierige bijkomstigheden wachten, gaan wij aan de slag. We halen ondertussen vele herinneringen op en vader en zoon spreken praten mij bij over de tijd na het overlijden van Eduard, toen zij de zorg van Eduard's moeder op zich namen. Een zeer pijnlijke en moeizame periode voor alle betrokkenen. Inmiddels zijn vader, moeder en zoon (Eduard) herenigd in het familiegraf, dankzij al hun inspanningen.
Dat het gidsen je in aanraking brengt met dergelijke situaties en resulteert in fijne persoonlijke contacten, maakt het voor mij zeer de moeite waard en zeker zo'n dag als vandaag. We zijn al uren bezig en hebben nog geen stootje vernomen, ondanks de variatie aan technieken en de vele kilometers die we hebben afgelegd.
Dan ineens volgt er gelukkig toch een aanbeet en mag Stefan een flinke baars drillen en gelukkig ook binnen halen. Het is namelijk een nachtmerrie voor een gids als de vis erg passief is en de aanbeten die komen ook nog eens zonder succes blijven. Wel schiet ik wat foto's van een kleine zilverreiger, hetgeen niet zo makkelijk is, want ze zijn erg schuw.
Hierna valt het weer helemaal stil. Gelukkig zijn mijn gasten beiden jager en weten ze dat dit soort dagen zich voordoen. Vier nachten achtereen op een hoogzit zitten te wachten en niets kunnen schieten, vergt heel veel geduld en respect voor wat zich voordoet in de natuur. Daar komt nog eens bij dat er misschien wel wild in beeld komt, maar dat deze dieren gespaard moeten worden. Dan blijft het dus bij observeren en genieten van zich wel laat zien.
Zo praten we over hun belevenissen op het gebied van de jacht en de overeenkomsten met het vissen. Wat de jacht betreft deelde Theo ook veel avonturen met Eduard. En dan deel je ook wederzijdse ervaringen, wat het beeld van de overleden persoon completer maakt en er tevens voor zorgt dat hij in onze herinnering voortleeft.
 |
| Toch nog gelukt, de kleine zilverreiger. |
Gaat dit verhaal nu eindelijk ook nog eens over het vissen of blijft het bij weerspiegelingen over mensen en gerelateerde zaken? Gelukkig niet, want eindelijk gebeurt er weer eens iets op een stek die we ook eerder bevisten. Op het einde van een stuk steenslag slaat een vis genadeloos toe en doet onze harten weer sneller kloppen, na die lange periode van rust.
 |
| Een soort troostprijs, deze winde? |
Ook nu is Stefan aan de bak en hij landt even later een flinke winde. Wij zien eindelijk weer perspectief en genieten van de vangst. Deze vis mag, na het schieten van een paar foto's, snel weer terug.
Dan leg ik de boot weer op koers en vervolgen we onze weg om twee kribben verder de volgende aanbeet te incasseren. In het schroefwater is de plug aan de hengel achter de boot gegrepen. De hengel staat flink te stuiteren en ik beland in een stevige dril want de 40+ baars geeft zich niet zo maar gewonnen. Toch slagen we er in ook deze vis te landen.
Ondertussen was onze vistijd wel verstreken en maakten we ons gereed voor de landing. De laarzen kwamen prima van pas, want de wind was aangetrokken en dit maakte het traileren weer eens lastig. Maar met vereende krachten lag de Tomasco al snel weer op de trailer en kon het hele spul weer op het droge worden getrokken. Daar stond gelukkig de onbeschadigde auto van Theo te wachten.
