19 juli 2020 Als je tijdens de vakantie niet aan je trekken komt, ga je op de valreep vissen!

Er valt vandaag genoeg te lachen.

Morgen begint het werken weer en gisteravond kwam hij terug van vakantie met het gezin, toch pakt JP zijn kans en stapt die laatste vakantiedag bij mij in. Niet dat hij het vissen helemaal heeft moeten laten hoor, want op één avond twintig kleine makrelen vangen is toch ook niet niets.

In ieder geval ben ik vandaag beschikbaar en daarvan maakt JP dankbaar gebruik. Wel starten we een uur later dan normaal en desondanks tref ik maar één trailer bij de helling. Ik breng alles in gereedheid in afwachting van mijn gast. Reeds negentig keer stapte hij al in! We kennen elkaar dan ook behoorlijk goed.

Met het blote oog was dit niet zichtbaar.

Terwijl ik sta te wachten, check ik de waterhoogte bij de helling en zie dat het water behoorlijk is gezakt in vergelijking met een aantal dagen geleden. Dan zie ik op behoorlijke afstand een buizerd zitten en schiet er een plaatje van. Het bijsnijden levert uiteindelijk een behoorlijke plaat op.

Dan zie ik de zwarte BMW aankomen, die pal naast de boot wordt geparkeerd. JP is praktisch ingesteld en beperkt de omvangrijke logistieke verplaatsing van de meegebrachte uitrusting zoveel mogelijk. Als dit heeft plaats gevonden wordt de auto geparkeerd en rijd ik de helling af.

Dan is het snel gepiept en varen we weg. Bij een eerste kribkop zien we dat er volop wordt gejaagd.
Ik parkeer de boot en we gaan werpen om te zien of de roofbleien of baarzen trek hebben in onze aasjes. Omdat ze totaal geen interesse tonen, gaan we verder.

Een mooie snoekbaars toont aan dat er weer veel mogelijk is vandaag.

Het slepen wordt in gang gezet en een Ikiru dartelt in het schroefwater. Tot twee keer toe kan ik er een snoekje op vangen. Dat is een mooi begin. Toch moet JP nog even wachten alvorens hij zijn eerste vis kan landen, een snoekbaars. We krijgen er echt vertrouwen in en ik heb de teller in bedrijf genomen, omdat ik anders makkelijk de tel kwijt raak.

JP begint steeds enthousiaster te worden, terwijl hij geen hoge verwachtingen heeft onder de zomerse omstandigheden. De zon is fel, maar wordt gemaskeerd door de wind. De temperatuur is heel aangenaam, terwijl de zon haar invloed op onze huid ongehinderd door zet. Echt zo'n dag waarop je moet constateren dat je de zon hebt onderschat.

Toch zijn de vissen op dreef. Wanneer we om een hoek een haven invaren, zie ik een hengel even stuiteren. Dit zijn niet de stenen, want er staat te veel water. Dan volgt de aanbeet en kan JP aan de bak. Als ik de andere hengel wil pakken om binnen te halen, krijgt ook die een aanbeet en staan we beiden te drillen.

Mooie baarzen zijn altijd welkom.

Even later spartelen er twee baarzen in het net, een mooi resultaat. Nadat ze zijn onthaakt kan JP ze aan de camera tonen, wat nog niet zo eenvoudig blijkt te zijn. De vissen werken niet mee en als je dan toch af blijft drukken, zie je al die fratsen prachtig weerspiegeld in zijn gezicht. Die foto's heb ik deze keer maar achterwege gelaten.

Hoewel we dezelfde bocht nog een keer proberen, blijft het nu stil. Wanneer we deze keer de haven weer uitvaren, krijgt de binnenste hengel het hard te verduren. "Hänger" vraagt JP zich af? Het gebeurt vandaag nog al eens dat we vast zitten en dus is die vraag niet verwonderlijk. Ik heb echter duidelijk gezien dat er wel degelijk een flinke vis is gehaakt. Wanneer JP de hengel uit de steun heeft, is de vis helaas al weer vertrokken. En dit gebeurt ons nog een paar keer.

Even helpen met die mooie stekels tonen.

Na lange tijd niets te hebben gevangen, komen er weer een paar baarzen binnen. Ik had ingezet op het open water. Daar bleven de aanbeten echter uit en daarom geef ik gehoor aan het verzoek van JP dichter langs een kadewand te varen. En dit levert dus weer een paar baarzen op.

De grootste snoekbaars van de dag is een feit.

Dan zien we bij een volgende haven dat een andere visboot blijkbaar motorproblemen heeft. De mannen worden geholpen door een paar mensen van een roeivereniging. Wij varen rustig verder om vervolgens een flinke snoekbaars binnen te halen. En zo tikt het aardig aan en is de grand slam al weer een feit.

Een dikke vijftiger doet ook een flinke duit in het zakje.

Omdat we hier nog een paar aanbeten krijgen, besluiten we hetzelfde traject nog een keer over te doen. En nu weet JP ook een flinke winde te vangen. Echt zo'n vis waar je blij van wordt. Zijn verwachtingen worden zodoende zwaar overtroffen en hij is blij dat hij deze laatste vakantiedag toch de moeite heeft genomen om naar Nederland te komen.

Dan geeft hij te kennen dat de andere boot, die inmiddels een heel stuk achter ons vaart, onze aandacht wil trekken. Ik heb dit niet direct door, maar  de mannen staan toch echt naar ons te zwaaien. Als ik naar hen toe vaar geven ze te kennen: "the engine is broken". Wij geven te kennen dat ze rustig Duits kunnen spreken, wat ze wel kunnen waarderen.

Op sleeptouw dan maar.

De vraag die ze aan ons hebben is of wij hen een kilometer kunnen slepen, om vervolgens op de elektromotor met de stroom mee naar hun vertrekpunt te kunnen varen. Omdat je met een defecte motor echt hopeloos verloren bent, geef je daaraan natuurlijk gehoor. Ik ben mijn collega nog altijd dankbaar voor zijn reddingsactie, toen ik samen met Luus in het donker ronddobberde als gevolg van een stroomstoring.






















Ik heb de lijn die ze me toewerpen opgepikt en bevestigd aan de achterzijde van de boot. Dan begint het slepen en de mannen zijn heel blij dat ze geholpen worden. Aan JP merk ik wel dat hij minder ingenomen is, want dit gaat wel van de vistijd af. Dan plak ik er aan het einde van de dag gewoon weer een stukje aan toch!

Als we bij de harde stroming komen, vaar ik zo ver mogelijk naar de buitenzijde, om problemen te voorkomen. Zo blijf ik zo ver mogelijk van de kolkende massa van de binnenbocht af. In een rustig kribvak maken we los en krijg ik twee flessen bier en een pakje shads toegestopt. Ik schuif ze door naar JP: een pleister op de wonde.

Omdat de mannen niet goed weten hoe het vissen aan te pakken, laten ze weten dat ook eens mee willen. De aanduiding "FishingguideJohan" is hun dus niet ontgaan. Ik laat een kaartje achter, opdat ze me weten te vinden.

Daarna parkeer ik de boot in de harde stroming om JP de kans te geven op roofblei te werpen. Omdat deze blijkbaar niet thuis zijn, begeven we ons weer op vertrouwd terrein. Nu blijken de aanbeten echter een stuk minder te zijn. De vaart is er duidelijk uit. Ik weet gelukkig toch nog een baars van 43 cm in het net te krijgen.

Volop nostalgie op het water.

JP baalt er beetje van dat wij onze tocht niet ongehinderd hebben doorgezet, want toen liep het juist zo lekker. Het is echter niet anders. Een boot in nood dien je immers te helpen. net zo goed als dat jezelf hulp krijgt in zo'n situatie. Hij weet in ieder geval mooie foto's te maken van de nostalgie op het water. De talloze jetski'd laat ik liever achterwege.

Mooi licht op een schitterende winde.

Dan volgt er toch nog een tweede winde. Niet zo groot, maar mooi blank van kleur. Deze mag snel weer terug en wij gaan verder. Komen nog een paar keer vast te zitten, waarbij één poging met de kunstaasredder geen soelaas biedt. Helaas!

Bij een volgende situatie krijg ik de kunstaasredder niet meer los en laat de boot het werk doen. Hierbij wordt de plug gered en verliest de kunstaasredder een haak. Deze is inmiddels weer aangebracht, zodat er weer volop gered kan worden.

Zijn de skûtsjes nu vertrokken uit Friesland?

Wanneer we het eindpunt naderen lijkt de dag nog een bonus op te gaan leveren. De vreugde is helaas van korte duur, want de kapitale baars weet zich voortijdig van de haak te bevrijden. Wij besluiten er een punt achter te zetten en ruimen de boel op. De teller staat op 16 vissen en daar zijn we erg blij mee.

Het was weer een hele fraaie dag met mooie vangsten en dit zullen we ons nog lange tijd herinneren. Het sleepje was niet voorzien en maakte de dag extra bijzonder. De tijd zal leren of het nog een extra gidsdag op gaat leveren. En zo zie je maar weer: "sometimes you win, sometimes you lose" .

Bovendien kun je dingen groter maken dan ze zijn. Achteraf blijken ze doorgaans minder de moeite waard, dan op het moment dat het gebeurt. De vele graffiti helpt ons daaraan te herinneren. Wat valt er toch ontzettend veel te zien, zo'n dag op het water.