27 maart 2020 Corona-normen: alles één op één, ook de vangsten helaas.

De RkCrawler heeft opnieuw zijn vangkracht bewezen.

Na het uitstapje van een paar uur heb ik erg veel zin in een hele dag het water op. Niet dat ik de wekker heb gezet, maar de boterhammen zijn vrij snel gesmeerd en even later is alles ingepakt en kan de auto geladen en de boot worden aangehaakt.

Van Jöran weet ik dat hij ook van plan is te gaan. Hij laat nog wel iets weten. En dit gebeurt als ik mijn bestemming net heb bereikt. Omdat hij laat weten ook hierheen te komen, kan ik hem alvast op de hoogte brengen van de werkzaamheden die hier in volle gang zijn.

Men is druk bezig om een slagboom en camerabewaking te installeren. Daarom moest ik even wachten alvorens door te kunnen rijden. Die tijd heb ik besteed om de boot alvast te laden en gereed te maken voor de tewaterlating. Ik liet me vertellen dat het systeem de toegang alleen 's nachts zou blokkeren en dat er kentekenregistratie plaats zou vinden.

Jammer dat deze plek hieraan moet worden onderworpen, maar er zal voldoende aanleiding zijn om zoiets kostbaars te installeren. Ik ben er wel blij mee, want er is hier ook wel eens een trailer gestolen en ik zie ook wel eens mensen langs komen waarbij ik onbehagelijke gevoelens ervaar. Deze voorziening komt mijn gemoedsrust best ten goede.

Er is heel veel te zien onderweg, zoals deze kuifeenden.

Als ik kan passeren, ligt de boot snel te water en besluit ik alvast een stuk af te vissen. Met de wind in de rug sleep ik een stuk af om te keren bij een jachthaven waar heel veel bedrijvigheid is. Boten worden te water gelaten, opgepoetst en gereed gemaakt voor het nieuwe seizoen. Dan hebben de vissers het water dus niet meer voor zich alleen.

Wanneer ik terug kom bij de helling, zonder enige actie van de kant van de vissen, heeft Jöran zijn boot al te water gelaten. We stemmen even af en dan ga ik alvast verder. Dan kan ik de vissen alvast wakker maken en dan kan hij ze vangen...... Achteraf bleek het een onmogelijke taak om de vissen wakker te krijgen.

Even een wandelingetje maken dan maar. Wel alleen natuurlijk.

Ik zie Jöran af en toe op grote afstand achter me. Af en toe denk ik dat hij "oponthoud" heeft gehad in de vorm van de vangst van een vis. Dan blijft hij erg lang uit beeld, maar helaas blijkt dit een misvatting. Omdat de aanbeten lang op zich laten wachten, neem ik af en toe de tijd om iets op de oever te fotograferen. Zoals een haas die door een weiland huppelt.

Een stevig dikkerdje past mooi in het rubber net.

Pas als we al kilometers lang onderweg zijn, gaat er bij mij een hengel krom. De plug die mij de vorige keer zoveel verschillende soorten opleverde, heeft zijn vangkracht opnieuw bewezen. De vis is een dikkerdje, die ik schat op 70 cm. In de verte zie ik Jöran naderen en daarom houd ik de vis even omhoog, zodat hij het kan zien. Dan gaat ze snel terug en vervolg ik mijn tocht. Ik verwacht nog wel meer aanbeten, want ik heb nog heel wat kilometers in gedachten.

Ondertussen heb ik wel trek gekregen en wacht op een mooie gelegenheid in de zon, uit de wind. Eindelijk heb ik die gevonden. Jöran is ook in beeld en ik zie hem omschakelen van het slepen op verticalen. En met succes, want hij haakt vrijwel direct een snoek. Goed om te weten.

Nog even doorgaan met verticalen.

Dan komt hij met zijn boot naast mij liggen en kletsen we even bij. Ik geniet van een bakkie soep en een een broodje, alvorens weer verder te gaan. Ik wil absoluut nog een stuk verder slepen, terwijl Jöran nog even door gaat met verticaal te vissen. Een mooie manier om er achter te komen wat het beste functioneert.

Ik passeer een stuk oever waar de wilgen flink zijn geknot. Deze kunnen fris geknipt en geschoren het voorjaar in. En dat dit voorjaar er aan zit te komen is goed te merken. Zowel mensen als dieren zijn actief in de weer. Alles wordt weer in gereedheid gebracht om nieuw leven te bewerkstelligen. De "grondjes" komen er weer piekfijn uit te zien. men heeft er blijkbaar veel tijd voor en wil bovendien weg uit het isolement dat de corona ons oplegt.

Er is flink geknot.

Een heel stuk verder gaat er weer een hengel krom en wanneer ik deze in de hand neem, voel ik het schudden van de kop van een vis. Helaas duurt het maar even en dan is de vis gelost. Jammer. Toch heb ik nog steeds vertrouwen in meer aanbeten en vervolg mijn tocht.

Op enig moment lijkt mij het moment gekomen terug te keren. Ik verwacht Jöran eigenlijk tegen te komen, maar dit gebeurt niet en daarom besluit ik, bij gebrek aan actie, om de hengels even buiten gebruik te stellen, zodat ik een stuk sneller kan varen. Dit moet ook wel als ik om een redelijke tijd thuis wil zijn.

Mooi fris groen kondigt de komende lente aan.

Het vissen heeft intussen minder mijn aandacht. In de wetenschap dat die aanbeet ieder moment kan komen, kijk ik om me heen om te zien hoe de bomen weer, planten en dieren het voorjaar aankondigen. Het vreemde is dat de vissen daarentegen geen enkele actie vertonen, terwijl dit normaal gesproken veel gelijkenis vertoont.








De twee witte buizerds vallen me in het bijzonder op. Eentje kan ik fotograferen, maar wanneer ik dichterbij kom gaat deze op wieken, evenals de andere die vertrok toen ik vaart minderde met de boot.

Eindelijk tref ik Jöran weer, die op een andere stek ligt te verticalen. Dan blijkt dat we allebei niet verder zijn gekomen dan die ene snoek. Toch wel teleurstellend. Temeer daar een paar jongens me onderweg vertelden dat zij, met vier personen, al drie vissen hadden gevangen.

Op grote afstand goed zichtbaar, deze buizerd.

Wij slepen nog een stuk en houden het dan voor gezien. Terug naar de helling en dan huiswaarts. Een zot gezicht hoor die twee combinaties van auto met vergelijkbare boten op de trailer, die achter elkaar naar huis rijden en bovendien beiden ook slechts één vis gevangen! Het zijn lastige tijden. Het Corona virus waart rond. Zouden de vissen hier misschien ook last van hebben?