21 februari 2020 Wonderen bestaan!

Letterlijk en figuurlijk "Kapitaal"

Ik zie er naar uit vandaag weer te gaan vissen. De dagen dat het weer zich nog een beetje gedraagt, zijn schaars. Harde wind en veel regen, maakt het lastig om een geschikte visdag te plannen. Je spreekt nu iets af in de hoop dat zo'n visdag doorgang kan vinden. Gelukkig is dit zo'n dag.

Ik neem nog even de tijd om thuis iets achter te laten waar ik anders de hele dag last van kan hebben en verlaat opgelucht het huis. Een paar minuten te laat ontmoet ik Reinier op de ontmoetingsplek. Dan zie ik ook de collega visser met zijn boot passeren en weet dat ik op hem moet wachten bij de helling.

Omdat Reinier weinig spullen meebrengt en zijn warmtepak al aan heeft, kunnen wij ook vrijwel direct doorrijden. Bij de helling zien we dat het water al weer iets is gezakt, maar dat het gebruik van de steiger nog steeds geen optie is.

Wanneer wij de boot in de oever hebben getrokken, gaat onze collega vertrekken. Ik duw hem tegen de wind in af, zodat hij in z'n achteruit het diepere water kan bereiken. Dan duwt Reinier onze boot af en terwijl hij inspringt, vaar ik eveneens weg van de kant waar de wind ons weer naar toe wil blazen. We zullen dus elders weer de luwte moeten zoeken.

Dit is wat wij in gedachten hebben.

Onderweg daar naar toe passeer ik onze collega. Ik vermoed waar hij naar toe wil precies daar is waar ik ook naar toe wil. Met de hogere snelheid die de Tomasco kan maken, moet dat lukken. Dan slaat het noodlot toe. De muts die ik gekregen heb van een vriendin, door haar zelf gemaakt en met het opschrift Fishing Guide Johan, waait af.

Wanneer ik om kijk zie ik niets drijven. Ik hecht er echter zoveel waarde aan, dat ik terug vaar. Onze collega ligt weer op kop! Wij zien echter niets drijven en concluderen dat de muts geofferd is. Tjonge, dat is balen zeg. Ik denk er al over na hoe ik die vriendin dit ga vertellen.

Maar gedane zaken nemen geen keer en dus vervolg ik onze tocht naar de beoogde jachtvelden. Ik slaag er nog in om de "koppositie" weer over te nemen. Belachelijk eigenlijk, die gedachte en toch is deze er. Ik heb twee dagen eerder goed kunnen vangen op die ene stek en wil Reinier de mogelijkheid bieden dit ook te ervaren. Hoewel je weet dat de ene dag de andere niet is.

Op "de stek" gaat de Minn Kota te water en hoeft Reinier tegen zijn gewoonte in niet in actie te komen. Een druk op de knop is voldoende om de motor te water te laten. Een wonder zeg maar, want wie kreeg dit decennia geleden bedacht? Nu is het een luxe die ik iedere keer weer koester.

Dan gaan we aan de slag en ik zoek eerst weer verschillende dieptes af. De vis springt nog niet in de boot. Toch haak in niet veel later de eerste snoekbaars op dezelfde diepte als twee dagen terug. Het is een fraaie vis, hoewel niet erg groot. Die moeten dus nog komen.........

Een vis die flinke strijd gaf.

Het duurt weer enige tijd voordat de tweede vis zich meldt. Dan zijn er ondertussen twee collega's bezig op hetzelfde water, maar zij hebben hun heil veel verderop gekozen. Zo hebben we in ieder geval geen last van elkaar en dat is fijn. Plotseling klapt de hengeltop bij Reinier naar beneden. Mooi, want hiervoor is hij natuurlijk gekomen.
























Deze vis geeft flink strijd en het duurt dan ook enige tijd voordat de dikke zestiger zich gewonnen geeft. Reinier is er zichtbaar blij mee, want meerdere kleine snoekbaarzen op één dag dat gebeurt wel vaker. De grote exemplaren blijven gelukkig meer uitzondering dan regel, hoewel er ook perioden zijn, dat de grotere exemplaren in de meerderheid zijn. Zo'n dag zou vandaag gaan worden.

Het vertrouwen is weer terug en die moet zich vertalen in nog een paar van dit slag vissen. Gelukkig gebeurt dit ook, maar niet zonder er moeite voor te moeten doen. Die moeite doen we en krijgen daarvoor mooie beloningen. De vangsten zijn helaas niet gelijkmatig verdeeld. Hier heb ik  echter geen invloed op.

Yes! Deze ging voor de grote Lupa.

Zelf haak ik achter elkaar twee grote vissen, dikke zestigers en wij zijn hier heel blij mee. De nodige foto's worden geschoten en wij hopen op meer. Dit zou achteraf weer eens zo'n onvoorspelbare dag blijken te worden. Gelukkig hangt zo'n dag bij ons niet alleen af van de vangsten. We genieten ook van de vele buizerds die zeilen in de wind. Grote groepen meeuwen scheren in de wind en we zien ook de ooievaars die nog even langs komen.

Verder zitten we te experimenteren met de shads. Oude Culpritts en nieuwe Keitechs gaan in verschillende kleuren en formaten te water en vangen allemaal. Grote Lupa's vallen in de smaak bij de grotere snoekbaarzen en er vallen ook weer slachtoffers.

In de luwte in het zonnetje, maar wel in het warme pak.

Een onverklaarbare lijnbreuk maakt dat Reinier afscheid moet nemen van een lievelingsshad, terwijl er geen vervangers meer beschikbaar zijn. Alweer een offer dat gebracht wordt. Zelf leg ik een paar shads aan de kant, omdat ze een revisie nodig hebben, alvorens weer toonbaar te water te kunnen.

Omdat het lange tijd stil blijft, improviseren we en lassen een lunchpauze in. Na de appeltaartjes, die we eerder hebben "verslonden", stortten we ons nu op de champignonsoep en de broodjes. Heerlijk hoor, zo'n uitgebreide lunch om tevens de zinnen even te verzetten. Er is genoeg te zien en we laten ons de lunch goed smaken.

Af en toe nog een mooie vis.

Daarna gaan we weer verder. Helaas blijven de aanbeten mager. Af en toe wordt er nog een vis gevangen, maar we hebben ook veel kansloze aanbeten. Dubbelgevouwen staarten dienen zich weer aan. We zitten ondertussen op negen vissen en menen dat die tien toch haalbaar moet zijn. Het lijkt er echter helemaal niet op. Onze collega's hebben ondertussen hun biezen al gepakt.

Dan besluiten we onze spullen ook in te pakken en daarom ga ik nog maar even op mijn hengel zitten, zodat ik handen vrij heb. De boot begeeft zich op ondieper water en wanneer ik de hengel weer ter hand neem, voel ik ineens forse weerstand!! De grote Booby Trap is te grazen genomen door een kapitale baars. Wat een monster zeg. Een nieuw wonder is geschied. Je krijgt dit toch niet bedacht!

Hoog en kogelrond, deze 49'er.

De vis is echt kogelrond en heel hoog. De lengte komt uit op 49 centimeter, maar de vis lijkt veel groter. Tjonge wat een afsluiter zeg. Wij schieten heel wat plaatjes en voelen ons de koning te rijk. Onze tiende vis is toch nog gekomen en wat voor een vis! Nu komen er wel vaker kapitale baarzen in de boot, maar het blijft toch altijd weer een geweldige belevenis en daarmee blijft het vissen altijd een uitdaging.

We varen terug naar de helling en hoewel het water alweer iets is gezakt, besluit ik toch op de oever te traileren en niet op de helling. Ik trim de motor uit het water en wil deze vastzetten. Wat zie ik dan....... mijn muts!! Helemaal nat, maar niet verloren. Alweer zo'n wonder en die koester ik dan ook van harte.

Dan rijd ik rijd de trailer schuin het water in, zodat we de voorkant van de boot makkelijker kunnen aanhaken. Als dit lukt, zet ik de elektrische lier aan te werk, terwijl Reinier zich naar de lier spoed om die klus op zich te nemen en dan verbaasd opkijkt. Oh ja, jij hebt een afstandsbediening! Als de boot op de trailer ligt, trekt de vierwiel aangedreven Subaru hem moeiteloos op de weg.

Tjonge wat toch heerlijk om zo'n fijne dag te mogen ervaren en je bewust te zijn van al die zaken waarover je kunt beschikken. Dat het niet vanzelfsprekend is, maakt het extra bijzonder. Pluk de dag is dan ook het motto.

Het wonder is een feit, zittend op de hengel gevangen!!