19 februari 2020 Water als een deining om op te dromen.

Oog in oog met de dodaar.

Over twee dagen heb ik een visafspraak, maar zo lang kan ik niet wachten. Dit is de luxe als je geen dagelijkse verplichtingen meer hebt en je het kunt permitteren. Vanochtend nog een afspraak bij het reisbureau voor een volgende vakantie. Deze had ik liever op een andere dag gehad, maar omdat een huwelijk een kwestie van geven en nemen is, heb ik deze keer gegeven.

Vanmiddag neem ik wel voor mezelf en heb daarvoor alle voorbereidingen al getroffen. En zo rijd ik direct na de lunch van huis met de Tomasco als een trouw hondje aan de trekhaak. Er staat een stevige wind, windkracht 4 en het water staat nog hoog. Maar dat het droog zal blijven en de temperatuur redelijk is, trekt mij over de streep.

Aangekomen bij de helling staat er een auto met trailer gereed voor vertrek. Ik spreek de mannen niet meer en weet derhalve niet wat hen beweegt te vertrekken. Wellicht hebben zij vanmiddag andere verplichtingen. Verderop zie ik een boot op de plas liggen, waarvan de mannen werpend vissen. Ik ga voor verticaal en hoop op een plek met beschutting.

De boot van de trailer, dat wil nog wel, maar dan neemt de wind haar in zijn greep. De steiger is nog steeds onbereikbaar zonder natte voeten te krijgen. En juist door dit hoge water blaast de wind de boot over het pad naar de steiger, naar de andere kant. Ik laat de boot maar gaan en zie dat deze tegen een hekje tot stilstand komt.

Ik bezie de situatie en meen dat ik hier wel veilig weg moet kunnen varen. Eerst de auto wegzetten en dan in de boot alles zodanig in gereedheid brengen dat ik direct kan starten en wegvaren, als ik de boot heb afgeduwd. Dan stap ik uit de boot en duw deze flink af, tegen de wind in weliswaar. Ik spring erin en start de motor, die precies met de schroef in het water hangt. Snel in de achteruit en weg van de kant. Het lukt allemaal en zo vaar ik weg.

Omdat de wind de golven over de boot heen blaast, geef ik direct gas, zodat het opspattende water aan me voorbij gaat. Zo dit is gelukt en nu naar de beoogde stek. Ik zoek telkens de luwe oever om weg te blijven van het ruige water en ben zo geruime tijd onderweg. Nog even dwars over steken, waardoor ik direct besproeid wordt door het opspattende water en dan heb ik het ergste gehad.

Wat voel ik me een bevoorrecht mens dit zo zonder enige dwang of wat dan ook te kunnen doen. Ik ga lekker vissen en het resultaat is niet eens zo belangrijk. Het varen en genieten van de rust en alles om me heen, voelt als een geschenk. Iets waarvoor ik "vroeger" heb gewerkt en nu mag ik incasseren.

En dat doe ik dus ook. De Minn Kota beweegt de boot langzaam voort, zonder enig geluid. Grote schepen komen langs en dwingen me af en toe richting oever, zeker als ze elkaar moeten passeren. Ach wat geeft het, dan kan ik tevens de ondiepte even bekijken. Bij een watertemperatuur van 8 graden, liggen de vissen misschien al ondieper. Dit blijkt gaandeweg niet het geval. Tussen de 5 en 6 meter moet ik zijn.

Zo de eerste aanwijzing qua diepte is een feit.

Deze aanwijzing krijg ik als er vanaf die diepte ineens een verzwaring optreedt bij mijn shad. Deze verzwaring vertaalt zich vervolgens in een dril van mijn eerste vis vandaag. Een 50+ snoekbaars is kortstondig de pineut en neemt vervolgens afscheid middels het zwaaien met de staart.

Dan blijft het heel lang stil daar beneden en besluit ik een andere stek te proberen, die bovendien meer luwte biedt. Ik houd tijdens het vissen wel van comfortabele omstandigheden en geef er de voorkeur aan prettige boven bikkelgedrag in de vorm van het trotseren van de harde wind en de daarmee gepaard gaande koude. Hopelijk denken de vissen er net zo over.

Zo'n vis waar ik blij van wordt.

Die bevestiging laat echter lang op zich wachten en ondertussen zit ik geduldig om me heen te kijken en schat mijn kansen in op basis van de beelden op de dieptemeter. En zonder enige aanwijzing is daar dan die dreun in het diepe. Ik mag gelijk de grootste vis van de dag drillen,  mooi 60+. Zo, mijn dag is al weer goed. Natuurlijk zijn er veel grotere snoekbaarzen en het is geweldig als je die mag vangen. Het moeten echter wel uitzonderingen blijven, laten we zeggen droomvissen.

Een mooi donzig beestje, deze dodaar.

Ineens zie ik een dodaar vlak bij en deze duikt niet de hele tijd. Zodoende krijg ik de kans veel plaatjes te schieten in de hoop dat er nu eens een mooie plaat te voorschijn mag komen.
Gelukkig gaf deze kleine watervogel me alle gelegenheid en dat vond ik best bijzonder.

Dan gaat het enige tijd anders dan je wenst. Een volgende keiharde aanbeet resulteert in een losser vlak voor het net. Er volgen dubbel gevouwen staarten van de shads en van die aanbeten waarmee je helemaal niets kunt. Hoe dan ook, de acties zijn veel talrijker dan een paar dagen geleden toen het totaal eindigde met twee vissen.

Ik ga rustig voort en geniet ook zonder aanbeten. Die komen waarschijnlijk wel weer en ja hoor, op het einde van het traject komt er weer een snoekbaars binnen. Een gemiddeld maatje, maar wel vis. ik blijf nog even rondhangen in de hoop op nog een paar vissen, maar dit lukt niet.

Doe er nog maar zo eentje.

Dan maar terug naar het stukje oever waar ik de meeste aanbeten kreeg. Bovendien voelde ik me uitgedaagd door de talrijke missers. En nu lukte het plotseling wel. Ook mijn kleinste vis van de dag komt boven water, maar verder mooie forse vissen, die stevig knokten. Zo had ik ineens 8 vissen gevangen en de klok gaf aan dat terug moest. Ik was heel blij met dit resultaat, want de voorgaande visdag hield het immers bij 2 al op.

Mooie gezonde vissen bieden hoop op een gezonde visstand.

Eerst even alles inpakken, zodat ik bij de helling geen losliggende spullen meer tegen kon komen. En dan tegen de wind in weer terug. Het ging prima en bovendien was de wind toch een klein beetje geluwd. Terug bij de helling bleek er inderdaad iets minder wind te staan, maar in combinatie met het hoge water bleef het traileren een uitdaging.

En verder ook niemand meer en dus moest ik de klus andermaal alleen klaren. Met wat duwen en trekken kon ik de de boot aanhaken en dan is het ideaal dat je de lier op afstand kunt bedienen. De boot draaide nog een beetje en kon vervolgens zo de trailer op. Nadat ik mijn komst thuis had aangegeven, reed ik huiswaarts waar de koffie al stond te wachten. Wat een geweldig leven heb je dan.