6 januari 2020 Vissen uit de oude doos

De "oude Culprit" doet het nog steeds.

Vandaag wil ik alleen op pad. Een behoefte die ik wel vaker heb, gewoon om even niets te hoeven. En vandaag ga ik het ook eens anders, ouderwets doen. Tenslotte vind ik het maar niets dat er zoveel dozen met geprepareerde shads staan, die nooit meer te water worden gelaten.

In de loop der tijd kwam er van alles aan nieuwe spullen in huis en het gevolg is geweest, dat die oudere aasjes ongebruikt bleven, terwijl ze voordien altijd goed hadden gefunctioneerd. Dit geldt zowel voor de soft - als de hardbaits.

Hoewel ik af en toe ook een doos oudere spullen meenam, greep ik doorgaans toch weer naar de nieuwere, die onlangs met succes waren ingezet. Om dit te doorbreken, besloot ik dus om de nieuwe spullen thuis te laten.

En zo vertrok ik deze ochtend en liet de koffie ongemoeid. Het was al vaker voorgekomen dat ik thuis, voor de gezelligheid nog even een kop koffie dronk, om er daarna achter te komen dat de visdag aanzienlijk korter was geworden. Deze keer dus geen koffie en direct naar het water.

Omdat er  goed weer was voorspeld, wilde ik deze dag absoluut benutten. De rest van de week voorspelde niet veel goeds en bovendien zijn we vervolgens nog meerdere dagen van huis en komt er van het vissen  niets terecht.

En zo liet ik de Tomasco te water, waarbij opviel dat het waterpeil alweer aanzienlijk was gezakt. En dit klopte ook met de aangegeven stroomsnelheid van de rivier. Een bijkomend verschijnsel is dat het water uit de zandafgravingen dan naar de rivier stroomt. Persoonlijk heb ik betere ervaringen met stijgend water, dat de zandafgravingen in stroomt. Maar je kunt niet alles hebben.

Na één dag vissen met oud spul begint het demonteren.

Bij de rivier aangekomen, zag ik paar zaagbekken en meende dat ik er nu mooie foto's van kon maken. De Honda werd de mond gesnoerd en de Min Kota ging te water, zodat ik heel rustig in hun richting kon varen. Toen ik mijn camera had gepakt en opkeek, zag ik de vogels echter al wegvliegen. Weer niet gelukt!!

Vervolgens probeerde ik langs het talud en langs de stroomnaden in de directe omgeving vis te vangen. Er gebeurde evenwel niets. Dit kon niet aan die oude shads liggen, was mijn overtuiging. Omdat er op de rivier echter niets gebeurde besloot ik rustiger water op te zoeken.

Ook hier vernam lange tijd helemaal niets. Gelukkig was de zon inmiddels wel te voorschijn gekomen en uit wind was het aangenaam vertoeven. Heerlijk hoor zo te kunnen vissen. Geduldig liet ik de Culprit zijn werk doen. De oude montage, met een gefleurde haak aan de onderkant van de shad, stond me echter niet aan. Ik deed dit al lang niet meer, omdat je hiermee makkelijker vast raakt of rommel oppikt.

Het vertrouwen was meteen terug

Toch bleek deze shad wel degelijk effectief, want ineens was daar die harde droge tik. Een snoekbaars kon die gouwe ouwe niet weerstaan en ging voor de bijl. Het blijft altijd weer spannend, van niets naar alles, in een spilt second. Dit gaf me weer hoop en vertrouwen in die oude doos.

Omdat de aanbeten schaars waren, besloot ik het betreffende waypoint nog een keer nauwkeurig aan te varen. En warempel, precies daar kwam die twee aanbeet. Maar helaas, de vis loste tijdens de dril.
Zou het aan de montage liggen? Ik betwijfelde het.

Dan maar weer verder. Ondertussen genietend van de broodjes die ik vanmorgen nog had gekocht. En zo zette ik mijn tocht voort. Het duurde lang, maar gelukkig werd ik opnieuw verrast door een vergelijkbare aanbeet. Deze vis loste echter ook weer! Soms heb je van die dagen. Ik heb ook wel meegemaakt dat ik vrijwel alle vissen loste, terwijl mijn maat er niet één loste. Het kan verkeren.

Een hoop draadjes en afgedankte shads kunnen worden weggegooid.

Ik voer een heel stuk verder om het daar te proberen. Er was nauwelijks vis te bespeuren op de dieptemeter en de aanbeten kwamen daar helemaal mee overeen. Nada, niets. Dus weer terug naar de plek waar wel actieve vis verbleef. En inderdaad, mijn hengel kon opnieuw de strijd aanbinden, tot....
Het begint vervelend te worden........ opnieuw gelost.

Nu viste ik met verschillende shads, die zich stuk voor stuk bewezen hadden in het verleden. Vandaag bewezen de vissen echter dat het een andere tijd was. En dan bedoel ik niet dat de shads niet goed meer waren, maar dat de vissen het gewoon lieten afweten. Meer werd het inderdaad niet.

Op de terugweg naar de helling viste ik nog enkele stekken uit, maar er gebeurde simpelweg niets meer. De fraaie ondergaande zon, was een soort doek dat het toneel van deze visdag afsloot, terwijl ik de spullen inpakte. Een dag die me slechts één vis had gebracht.

Hier kan ik nog wel iets mee, maar daar gaat wel enig werk aan vooraf.

Daar was tevens een nieuw begin, want ondertussen keer ik de dozen binnenste buiten. Oude montages worden ontmanteld en te grote jighaken gedemonteerd. Slechte shads worden afgedankt. De loodkoppen die een opfrisbeurt verdienen, vormen een redelijk stapel en ik ben nog maar net begonnen.

Ik zie nu de verschillende fases van mijn visserij langs komen. En in die tijd heb ik veel geleerd. Op basis van die kennis en ervaring, beslis ik wat nog bruikbaar is en wat niet meer. Montages waar bij ik twijfel of er wel de juiste haak is gebruikt, gaan uit elkaar.

Zo ontstaat er een hele stapel shads, loodkoppen en haken. Ik maak alles schoon, maak de haken scherp als dit nodig is. En als ik bepaalde shads opnieuw wil gebruiken, tuig ik ze opnieuw op, optimaal (voor huidige begrippen).

De haken zijn grotendeels nog goed bruikbaar, evenals vele shads.

In het allereerste begin had ik niet zoveel materiaal en deed ik het met wat ik had. Ondertussen zijn er nieuwe inzichten gekomen en is er ook nieuw materiaal op de markt gekomen. Denk maar aan de loodkoppen met het extra draadje en een weerhaak. En de Twinex haken voor de stinger.

Eigenlijk zou ik alles los mee moeten brengen en op het water monteren. Dit zie ik echter nog steeds niet zitten, gelet op het varen en het geven van voldoende aandacht aan de gasten. Dus blijf ik met plezier thuis allerlei montages maken, waarvan overigens onzeker is of ze ooit te water zullen gaan. Maar dat maakt me niet uit, zolang ik er plezier aan beleef.

Zo heb ik ooit een paar tuigen gekregen van iemand die was overleden en die talloze tuigen met grote dobbers had gemonteerd en daarbij een voorraad had opgebouwd die een groothandel niet zou misstaan. Zo bont wil ik het niet maken, maar een verslaving is nu eenmaal hardnekkig.

Zo bergen we de bruikbare shads op, zodat het overzichtelijk blijft. Weggooien doen we maar één keer!