1 december 2019 Soms is alles anders: het weer, de gasten en de vangsten

De grootste van de dag kon de shad van mijn gasten blijkbaar minder waarderen.

Jan meldde zich naar aanleiding van verhalen over en printen van flinke snoekbaarzen, die mijn verslagen hadden opgeluisterd. Daar had hij ook wel zin in. Tja wie niet? Mij bekruipt dan al snel het gevoel dat een gidsdag, die voortvloeit uit dergelijke verslaglegging, niet onder mag doen aan hetgeen is vastgelegd.

Natuurlijk weet je ook dat iedere visdag anders kan zijn en druk je dit potentiële gasten op het hart. Zo ook Jan, die aangaf dat hij en zijn maat Mario echte kantvissers waren, die uitsluitend op witvis visten. Dit had bij mij de indruk gewekt dat het snoekbaarzen simpel moest worden aangepakt.

Voor het eerst verticalen doe ik dan bij voorkeur op rustig water en het mag ook niet te diep zijn. Dit was dan ook mijn uitgangspunt en daarom bleef een andere interessante bestemming buiten beschouwing. Achteraf was dit absoluut niet nodig geweest, maar hoe de vangsten dan zouden hebben uitgepakt?

Toen ik de parkeerplaats opreed waar we hadden afgesproken, stonden de mannen al klaar. En er was geen mist, zoals een dag eerder. Toen hebben we lang moeten wachten voordat de mist was opgetrokken. Daar had ik nu ook mee gerekend, maar dit bleek dus niet het geval. Zodoende konden we direct naar de voorgenomen stek varen.

Helemaal geen verticaalles nodig, deze twee.

Gaandeweg kwam ik er achter dat de mannen geen verticale visles meer nodig hadden. Ze hadden in het verleden reeds plaats genomen in de boot van Gio Scalia en Daan Verbruggen. Ik hoefde ze helemaal niets meer te leren. Wel maakten ze 100% gebruik van mijn materiaal en daar konden ze verdomd goed mee uit de voeten.




















En zo begon het bij mij te dagen dat dingen vaak zo anders kunnen zijn dan je meent dat ze zijn. Bijvoorbeeld dus ook het weer. Het werd een stralende dag, zonder wind. En dit terwijl er veel mist was aangekondigd!

De ervaring van de mannen vertoonde dezelfde tendens en de wind, die uit het oosten kwam, bracht niet de koude die ik had verwacht. Mede door de beschutting die we genoten, was het vrijwel windstil. Dit gaf ons de gelegenheid om volkomen gecontroleerd over de stek te kruisen.

Op die stek bleef "het harde werken voor een vis", hetgeen ik  had verwacht en ook had uitgesproken naar Jan, geheel onjuist. Vanaf het begin vingen de mannen snoekbaarzen. Veel snoekbaarzen! Geen grote vissen, maar aantallen. En dit ging vrijwel de hele dag door. Ze voelden perfect aan wat er onder water gebeurde en verloren vrijwel geen vis, of het moest zijn dat deze voortijdig loste.

Een mooi exemplaar voor Mario.

Met andere woorden, ze konden perfect uit de voeten met de korte verticaalstokken en maakten goede keuzes wat de shads betrof. Vooral Mario was bijzonder gecharmeerd van de Playboy 90 Chart Back. Hij viste er de hele dag mee en om een verdrietig afscheid te voorkomen, schonk ik hem dit aasje dat hem zo vertrouwd was geworden.

Jan wisselde wel af en toe van aas, maar hield het toch ook vooral bij kleinere shads. Zelf wisselde ik ook af en toe, hoewel daartoe eigenlijk geen enkele aanleiding was. Het is gewoon leuk om af en toe even iets anders te proberen toch! Wat dan wel opviel is dat kleuren weinig uit maakten. Als de vissen trek hebben, zijn ze niet kieskeurig. Overigens ben ik niet erg gelovig wat kleuren betreft.

We kletsten heel wat af en nuttigden allerhande versnaperingen. We kenden een grote diversiteit die varieerde van speculaasvlaai en candy's tot worst en gehaktballen. En zo raakte deze dag aardig vol.  De grote vissen bleven echter buiten bereik. Althans waren ze moeilijk te vangen.

Toch nog een 66'er

Uiteindelijk kreeg ik toch nog een 66'er te pakken en had die liever bij mijn gasten aan de lijn gezien. In ieder geval was nu bewezen dat het wel kon, maar de kleinere vissen gaven de grote exemplaren blijkbaar weinig kans.

Af en toe was het de één na de ander en kon ik blijven scheppen. Ik schepte ook een paar vissen die naast de boot losten. Omdat ze nog een beetje beduusd in de oppervlakte hingen, gaf ik de vanger alsnog gelegenheid nader kennis te maken afscheid te nemen.


















Naarmate de dag vorderde werd het aanmerkelijk kouder en zakte de zon snel richting horizon. Omdat er ook nog een redelijk stuk moest worden gevaren, pakten we alle spullen in en ook onszelf. Met een snel varende boot is het toch een stuk kouder dan verticalend met 1 kilometer per uur op een beschutte plek. Weggedoken in onze pakken trotseerden we de kou.

Bij de helling bleek wel dat de mannen van aanpakken wisten en snel stonden we gereed voor vertrek. Jan en  Mario lieten me weten van plan te zijn nog eens terug te komen. Daarop reageerde ik met een "Ohjee!" Want hoe moest ik een dag als deze in godsnaam evenaren. Tientallen vissen hadden we gevangen.

Enkele dagen later, pikte ik nog even een paar zonnige uurtjes mee op dezelfde stek. Het resultaat bleef beperkt tot 7 snoekbaarzen, die ik echt moest zoeken.

Zo zagen we op alle fronten dat het kan verkeren; het weer, de ervaring van mijn gasten en de vangsten. De onvoorspelbaarheid blijft en maakt het spannend om er op uit te gaan. Maar als je de kans hebt even een paar zonnige uurtjes het water op te gaan, maken de vangsten zoveel niet meer uit. Het is gewoon genieten en samen met twee gasten is dit driedubbel feest.

Het was een fijne dag.