30 november 2019 Mist, bot en prachtige luchten.

Een echte winterdag kondigt zich onderweg al aan.

Al vele dagen zijn verstreken dat ik JP niet van dienst kon zijn en hij desondanks de moeite nam om hier vanaf de oever te vissen. Ook vorig weekend was weer zoiets. Wij pakten ons cadeau voor "50 jaar samen" uit in Rotterdam. Een verblijf in een hotel in het centrum van de stad in combinatie met een bezoek aan een concert, de Euromast en de Markthal. Er is immers nog veel meer dan alleen maar vissen.

Af en toe begeven we ons in hogere sferen.

Juist die afwisseling maakt het leuk en het vissen verveelt op deze manier nooit. Maar nu hebben JP en ik een afspraak ingelast. En hoeveel zin hij heeft blijkt wel als hij een kwartier eerder vertrekt dan normaal. Ik zie het als ik net mijn bed uit kom, JP is al onderweg. Mijn planning voorziet in de afgesproken tijd, maar het lukt me niet daar een half uur op in te lopen.

Zeker niet als ik eerst de ruiten van de auto moet krabben, want is koud, het heeft echt gevroren.
Ook moet ik nog het e.e.a. opnieuw installeren in de boot, omdat deze voor onderhoud naar de dealer is geweest. Overigens was de trailer een week eerder al aan de beurt. Je dat moet ook allemaal doorgaan.

In het vertrouwen dat alles nu weer op en top in orde is vertrek een kwartier te vroeg, terwijl ik heb gezien dat JP al bijna op onze bestemming is. Die ga ik niet meer inhalen. Dat is ook niet erg, want nu heeft hij alle tijd om zijn warmtepak alvast aan te trekken en die is hard nodig. In de mist rijden we even later samen naar de helling, waar het nog mistiger is.

De zon heeft erg veel moeite de mist te verdrijven

De kou doet het water dampen en al die waterdamp is niet van zins snel te verdwijnen. Er is namelijk geen wind en de zon wint slechts langzaam aan warmte. In de mist varen wij even later toch het water op. Ik volg zo goed en zo kwaad het gaat de lijn van de vorige keer dat ik hier was. Er doemen een paar andere boten op die ook op de put blijven hangen, omdat ze de rivier niet op kunnen.

Ik vaar zo dicht mogelijk naar de monding, maar doe een paar diepere plekken aan om daar verticaal te vissen. De vissen liggen erg diep hebben we eerder wel gezien en nu blijkt dat ze zelfs relatief gunstige plekken al hebben verlaten. Voor mij zijn dat plekken die niet dieper zijn dan tien meter. En zo belanden we bij de monding, waar geen stroming staat. Toch laten we de shads zakken en werpen wat om ons heen.

De HM-shad flikt het een knappe "Flunder" te verschalken.

Dan ineens is er even actie bij JP, maar het schijnt weer net zo snel voorbij te zijn.........of toch niet? Nee hoor, die hengel gaat flink krom en de slip treedt in werking. Een snoek misschien, vanaf die 4 meter diepte? Tot onze grote verbazing zien we dan een flinke platvis in de oppervlakte verschijnen.
Ik schat de vis op zo'n 40 centimeter. Maar wat doet die bot hier in godsnaam?

Onze dag is al weer een succes met zo'n uitzonderlijke vangst. Pieter Beelen van Sportvisserij Nederland laat later weten:  "Mooie vangst. Dit komt vaker voor bijvoorbeeld op de Waal of op de IJssel, dat is natuurlijk ook bizar ver van zee. Ze willen paaien op zout water dus ze zullen proberen terug naar zee te gaan, of dat altijd lukt is niet zeker."

Noodgedwongen blijven we nog lang op deze plek hangen. Wanneer de mist eindelijk iets minder wordt, waag ik het erop. Dicht langs de oever vaar ik naar onze bestemming. Onderweg voelen we nog een interessante stek aan de tand. Er gebeurt echter helemaal niets. Wel is de mist inmiddels verdwenen en nu laten we ons niet langer weerhouden.

Na een moeizame bevalling is deze dag echt geboren.

Op de stek aangekomen, zien we direct dat er veel vis aanwezig is. Nu gaat het dus afhangen van de bijtlust en deze kan zeer wisselvallig zijn weten we. Soms ben je zelfs afhankelijk van korte bijtperioden. Deze kun je dus missen als je elders bent gaan zoeken. Wij proberen het vandaag weliswaar een stuk verderop nog ven, maar keren al snel terug naar hier.

Wie het kleine niet eert....

En we hebben inderdaad de nodige aanbeten en vangen vis. Opvallend  zijn wel de vele kleine aanbeetjes waarop je niet zodanig kunt reageren dat je de dader kunt vangen. Mogelijk zitten er ook grondels bij en natuurlijk kleine snoekbaars. Gelukkig dat ze er zijn, die vissen voor de komende jaren. "Wie het kleine niet eert........." kennen we inmiddels wel en blijft tevens een waarheid als een koe.















Wij verheugen ons over het mooie weer, waarvan we nu kunnen genieten. De zon in combinatie met weinig of geen wind, maakt het uitermate aangenaam op het water. Wij besluiten na een paar vissen om toch ook even op andere stekken te gaan kijken. Daar valt eigenlijk helemaal niets te beleven. Blijkbaar concentreert de vis zich steeds meer op de diepere plekken. Uit het niets komt bij mij nog één aanbeet die ik weet te verzilveren; een snoekbaars van zo'n 50 centimeter.

We gaan dan snel terug naar het startpunt, want de dagen zijn nu te kort om lang te blijven hangen op plaatsen waar positieve signalen ontbreken.  Daarom liggen niet veel later weer te vangen en ons verbazen over al die acties die ons slechts scherp houden, maar niet tot het gewenste resultaat leiden. Dit neemt niet weg dat we ons zelf heel gelukkig prijzen met deze schitterende visdag.

de teller loopt inmiddels toch aardig op en al de tijd gekomen is om terug te gaan naar de helling, staat de teller op 18 vissen: 17 snoekbaarzen en één bot!! Wij zijn happy en pakken onze spullen in. Het licht gaat op de boot en we varen terug. Dan merk je wel dat we echt in winterse omstandigheden verzeild zijn geraakt. Handschoenen en warmtepakken zijn onontbeerlijk. Gelukkig hebben we alles voor handen en prijzen ons hiermee erg gelukkig.

We laten weer een schitterende dag achter ons.

Bij de helling is het snel weer gepiept. Enkele jonge gasten stropen de haventjes nog af, op zoek naar grote baars. Daar slagen ze ook wel in, maar daarvoor blijkt erg veel geduld en doorzettingsvermogen nodig. Die ene grote baars kan al bepalend zijn voor het succes. Respect mannen dat jullie dit kunnen. Voor mij is de boot toch wel het middel geworden om achter de rovers aan te gaan. Maar ooit droomde ik hier ook alleen maar over en die droom werd werkelijkheid.

Nu stappen we weer in de auto en brengen de boot naar huis, genietend van de prachtige luchten die de ondergaande zon te voorschijn weet te toveren. in alle opzichten alten we weer een gedenkwaardige dag achter ons: bot gevangen!!