20 november 2019 De dag van oerkreten en krijsende slips

Deze vis bracht Oscar dermate in extase, dat hij oerkreten ging produceren.

Hoewel er heel wat tijd is verstreken sinds onze laatste visdag, komt het er vandaag weer van. De vraag was even, waar gaan we deze keer naar toe? Die ene stek kennen we inmiddels wel en ondanks de goede resultaten van de laatste tijd daar, kiezen we voor ander water.

Ik heb gezien dat een andere rivier plotseling een flink aanbod van water krijgt en er dus een flinke stroming mag worden verwacht. En daar zie ik wel iets in en ook Oscar wil die uitdaging wel aan. Hij moet nog even zoeken naar de helling, maar na enkele moves met zijn auto, komt hij dan aangereden.

Omdat ik al ver ben met het gereed maken van de Tomasco, ligt deze er snel in. Een andere boot die ons is voorgegaan zag ik net nog op de eerste de beste stek liggen, maar deze vaart nu al verderop, midden op de rivier. Omdat er ook nog enkele vissers vanaf de kant vissen, besluit ik direct verder te varen naar de volgende stek.

De lieveling van Oscar deze dag was de groene Lupa met de oranje staart.

Twee weken geleden, toen er aanzienlijk minder stroming stond, was ik daar succesvol en verwachtte nu ook wel enig succes. Maar de ene dag is de andere niet en we kregen geen tikje, geen enkel levensteken van daar beneden. Omdat ik de volgende stek in het licht van deze ervaring dan ook kansloos achtte , sloeg ik die over.

Dan maar direct verder, want er waren dus meer boten op het water en ik wilde toch wel graag de eerste mogelijkheid benutten, alvorens anderen daar hun geluk gingen beproeven.  Daar aangekomen lag het er nog erg mooi bij. Omdat de wind nog sliep, was het water bovendien als een spiegel zo glad. Iets dat later op de dag nog flink zou veranderen.

Deze eerste vis was direct de moeite waard.

Ik liet de boot langzaam met de stroom meegaan om vervolgens boven een stijl talud te belanden. Zover was echter helemaal niet nodig, want Oscar sloeg vrijwel direct vast op een flinke snoekbaars. Dit was direct een hele fijne happening, iets waarvoor wij kwamen...... Tja waarvoor kwamen we eigenlijk? Om te vissen natuurlijk en indien mogelijk vis te vangen. Dit was direct een mooie beloning voor onze inzet.

Doe er direct maar een flinke baars bij ook!!

Ik had de diepte in me opgenomen en probeerde dezelfde stek nog een keer en nu kwam er direct een flinke baars in de boot. En dat allemaal op een zelf gefabriceerde Lupa-shad of wel Lure Parts Shad, een groen exemplaar met een fraaie rode staart. Bovendien een behoorlijk groot exemplaar, dat door zijn soepelheid makkelijk dubbel kan worden gevouwen bij een aanbeet.

Dit begin deed Oscar verleiden tot uitspraken als "we kunnen wel weer naar huis, we zijn klaar". Gelukkig hebben we hier geen gehoor aan gegeven, want dan waren we toch heel veel indrukwekkende momenten misgelopen. En dan hebben we het nog niets eens over de geluiden die "Oscar in extase", voort kan brengen.

Ik moest me tevreden stellen met een kleiner, maar veel mooier exemplaar !!!

Wij waren inmiddels een stukje opgeschoven en daar pakte ik mijn eerste vis. Een mooie snoekbaars maar bij lange na niet zo groot als die van Oscar. Wisten wij veel wat ons even later te wachten stond! Nou dat was dan die aanbeet die gevolgd werd door een hele spannende en langdurige dril. Ik hield Oscar bij zijn arm vast om hem te ondersteunen. Niet dat dit nodig was, maar wel vermakelijk.

Een droom gerealiseerd.

De vis ging regelmatig door de slip en het duurde erg lang voordat we zicht kregen op de majestueuze gestalte aan de andere kant van de lijn. Direct was Oscar in alle staten, maar voorlopig was de slip nog volop in bedrijf. Toen de vis voor het eerst boven kwam en we die gigantische kop te zien kregen, wisten we dat deze vis niet verloren mocht gaan.

























We slaagden erin de vis te landen en vervolgens werd de hele buurt opgeschrikt door een ongelofelijke oerkreet. Van Oscar natuurlijk, want zo luidruchtig ben ik niet. Bovendien herhaalde hij het nog een aantal keren. Omdat ik alles voor het binnenhalen van de vis in de boot reeds in gereedheid had gebracht, konden we direct meten en fotograferen. Tjonge wat een ongelofelijk dikke vis zeg! Hoewel we even dachten aan een meter, bleek de vis 90 centimeter lang te zijn.

Zo'n muil, daar past best een grote shad in, maar een kleine snack ook.

Nu waren we eigenlijk echt wel klaar en konden weer naar huis, maar we gingen niet, we gingen niet, want...... we geloofden er nu helemaal in. Bovendien waren we hier nu toch eenmaal en konden dus net zo goed nog even door gaan. Toch werd ons geduld nu op de proef gesteld, hoewel we nog wel iets hadden om op te kouwen. Figuurlijk wel te verstaan.
























Omdat het nu zo stil bleef en andere boten nog niet richting volgende stek waren gevaren, wilde ik dan maar daar naartoe. En zo gezegd zo gedaan. Daar besloot ik dezelfde diepte op te zoeken op een plek een beetje buiten de harde stroming. De ervaring die we hadden opgedaan op de vorige stek, kwam hier goed van pas, want er volgden al snel een paar  heerlijke aanbeten en een paar fraaie snoekbaarzen dreven de teller verder op.

We bleven maar vangen en stuk voor stuk mooie dikke vissen.

Toen zagen we een andere boot naderen en ik baalde een beetje omdat mijn volgende stek nu werd bedreigd. Groot was mijn verbazing toen de boot midden in de harde stroming ging parkeren. Die kans liet ik niet lopen en voer snel naar de stek die gelijkenissen vertoond met de plek waar we net goed hadden gevangen. Het duurde echter even voordat we hier op stoom kwamen.

Wat weer een gaaf exemplaar!!

Toch kwamen er ook nu weer de nodige vissen uit. Zelf wist ik nog een snoekje te verschalken en daarmee hadden we onze drie soorten ook weer binnen. De andere boot had ondertussen elders positie gekozen, maar naar mijn idee op plek waar je nu niet moest zijn. Als ze een beetje hadden opgelet was het lampje waarschijnlijk wel gaan branden. Nu zagen ze het licht, helaas voor hen, dus niet.

Na de snoekbaars en baars, nu ook nog snoek.

Wij kamden nu steeds nauwkeuriger de hele omgeving uit en hielden daarbij constant dezelfde diepte aan. Kwamen we op dieper water, dan zagen ook op het beeldscherm nog nauwelijks vis en hetzelfde gold voor de ondiepere gedeelten. Het bleek nauw te steken.























Wij hadden het nu goed in de hand en vingen nog een baars en een paar juwelen van snoekbaarzen. Wat echter steeds meer opviel waren de vele lossers. We haakten veel vissen, die snel weer verloren gingen en dubbelgevouwen staartjes kwamen eveneens steeds vaker voor. Het leek erop dat de vissen anders aasden. Niet langer echt gretig maar meer spelend of plagend.

Het houdt niet meer op.

Ook hadden we nu te maken met een koude wind, die steeds onaangenamer werd. Daarom voer ik nog een stuk terug naar een meer beschutte plek. Ondanks de paar indrukwekkende snoekbaarzen, die we vingen, werden de aanbeten steeds minder en bovendien dus minder succesvol. Ook de klok had niet stil gestaan en we wilden nog wel even terug naar het hol van de vis die Oscar zo in extase had gebracht en hem die luidruchtige oerkreten deed slaken.

De juwelenkist is nu echt te klein geworden.

Daar aangekomen vingen we nog een paar vissen, waaronder baars nummer drie. Toen kreeg ik weer zo'n aanbeet die eigenlijk geen aanbeet mag heten. Ineens hing er een flinke vis aan mijn lijn! En wat voor vis dit wel niet mocht zijn?? Deze vis ging als een malle tekeer. De slip krijste aan één stuk door en slechts langzaam kon ik lijn winnen. Wat kon dit zijn; een grote snoek of wellicht een meerval?

Na geruime tijd kwam de vis in de oppervlakte: een vals gehaakte snoek van ongeveer 85 cm?!
Tja die optie hadden we dus ook nog, een vals gehaakte snoek die er keer op keer weer tussenuit wilde. Naar de boot halen was bovendien een probleem, zo'n dwars liggende snoek.

Het sluitstuk van de dag, een vis die de slip lang en hard liet krijsen.

Daarom schakelde ik motor uit, zodat de boot me de stroming richting vis dreef en dit werkte.
We konden de vis eindelijk landen, onthaken en fotograferen. Wat een dag zeg! Tweeëntwintig vissen kregen we in de boot en wat voor geweldig mooie vissen! Twee snoeken, drie baarzen en de rest snoekbaarzen. Maar vooral het formaat deed ons versteld staan.

De zon was ondertussen flink gezakt en de temperatuur daalde snel, terwijl zich mist begon te vormen op het water. Voor ons het teken dat het nu echt klaar was, het was drommels mooi geweest.
We pakten alles alvast in, staken de verlichting aan op de boot en voeren vervolgens in één streep naar de helling. Daar lag de ons bekende boot net voor de helling om geland te worden.

Iedere vis is welkom en wordt gewaardeerd. Hoe groot kan deze vis nog worden?

Toen de geweldig mooie boot met een motor, dat meer dan het dubbele van het aantal pk's van de Tomasco had, om u tegen te zeggen het water had verlaten, takelden we mij boot een snel binnen. Toen bleek dat de vader en zoon vandaag één vis hadden gevangen. Tja de druk van het water, let wel midden op de rivier, was te groot geweest. De week ervoor was die aanzienlijk minder geweest en de vangsten aanzienlijk beter.

Wij hadden wel zo'n vermoeden waar het aan had gelegen. Andere omstandigheden vragen om een andere aanpak, maar hiervoor was blijkbaar niet gekozen. Een volgende keer misschien iets meer naar andere boten kijken, want daar kun je ook van leren, al hoewel je er niet direct bovenop hoeft te gaan liggen. Wat ge niet wilt dat u geschiedt, doe dat immers ook een ander niet.