16 november 2019 Een leerling wordt een meester.

Waarschijnlijk de mooiste herinnering van de dag.

Na een geruime tijd van onthouding, kwam het er eindelijk weer van: samen in de boot om achter de roofvis aan te gaan. Door allerlei festiviteiten was ik geruime tijd niet beschikbaar en had JP zelfs zijn toevlucht genomen tot het kantvissen. Dit maakte vooral de beperkingen en belemmeringen zichtbaar.

Hij kende ondertussen de stekken wel, maar om daar te komen en om die te bevissen zoals vanuit de boot, dat is toch wel iets anders. Ik begrijp de afgunst en jaloezie van de vissers op de oever dan ook wel, als ze ons in onze drijvende bankstellen voorbij zien komen. Daarom voel ik me ook zeer bevoorrecht, dat ik me zo'n boot kan permitteren.

Dit is mede mogelijk door het gidswerk dat ik doe. Mijn gasten betalen een vergoeding die het mij mogelijk maakt de kosten te dekken. Meer hoeft ook niet. Bovendien investeer ik flink in de boot, zodat ze er veel voor terug krijgen. Alleen geef ik geen vangstgaranties. Die twee procent van de trips dat er niets binnen komt is gewoon de realiteit van het vissen. Je moet ten slotte ook iets te wensen over houden.

Deze dag liet echter helemaal niets te wensen over. Wij hadden iets in te halen en hebben dit dubbel en dwars gedaan. Met 33 vissen in de boot en daarbij meerdere indrukwekkende exemplaren, kijken we terug op een topdag. En dan deden de baarzen en snoeken niet eens mee!

Een heel mooi begin van de dag

Wij starten nooit erg vroeg, omdat JP al onderweg is als ik mij nog aan moet kleden. En hij blijft er naar uit zien. Dan moeten deze dagen toch heel belangrijk voor hem zijn. We kennen elkaar inmiddels dan ook goed en delen meer dan visdagen alleen. Zo ben ik blij met de foto's die hij me stuurt als hij bijvoorbeeld in India verblijft. Wat een andere wereld. En daar vertelt hij dan over in de boot.

Omdat ik eerder op de afgesproken plek ben, maak ik alvast zoveel mogelijk gereed en trek mijn warmtepak aan, want de temperaturen zowel onder als boven water zijn flink gedaald. Daar staat vandaag tegenover dat er vrijwel geen wind is en dat het zonnetje ons komt verwarmen.

Niet lang nadat JP is gearriveerd gaat de boot te water en vertrekken we naar onze stek. Dat wil zeggen dat ik een doel voor ogen heb, waar JP nog wel wat bedenkingen bij heeft. Hoewel ik ook spullen meegebracht heb om diep te kunnen slepen, zal het toch vooral om verticaal vissen gaan.

Steeds meer zelfvertrouwen.

Hierin heeft hij nog weinig zelfvertrouwen opgebouwd. In mijn ogen volkomen ten onrechte en dus is het tijd dat de leerling het niveau van de meester bereikt. Enkele van mijn gasten zien mij als een expert, zo zeggen zij tenminste. Ik zelf heb daar weer mijn bedenkingen bij. Want wat is een expert en bovendien boeit het me niet, want het genieten staat voorop: het vissen, het buiten zijn, de vrijheid op het water, het sociale contact en het spelletje.

Al op de heenweg schiet JP zijn eerste plaatjes van de geboorte van deze dag. Aangekomen op de stek, zien we dat we het rijk voorlopig alleen hebben. JP neemt uit mijn ruime assortiment een shad waarmee ik enkele dagen geleden succesvol was. En deze blijkt het vandaag ook erg goed te doen!

Ik zoek de diepte waarvan ik denk dat ik de actieve vis vandaag moet zoeken. De dieptemeter helpt om zichtbaar te maken waar de meeste vis zich op de bodem ophoudt. En dan is het direct al zover! JP krijgt een niet te missen aanbeet (zijn eigen woorden) en is met zijn kromme verticaalhengel in gevecht met een forse vis. Deze toont zich niet zomaar en het duurt dan ook geruime tijd eer we zicht op deze forse snoekbaars krijgen.

Dit past dus precies.

Ik besluit geen risico te nemen en het grote net te gebruiken. Wanneer de vis in het "mandje" zit volgt er een spontane "high five". Wat een begin! Een uitgebreide fotosessie volgt, want die heeft de vis wel verdiend. Wij zullen ons haar nog geruime tijd herinneren.

Dat JP op dreef is, blijkt wel als hij vervolgens twee kleinere exemplaren weet te vangen. Zo, die heeft de slag te pakken! Gaandeweg de dag blijkt dat we zo'n beetje gelijk op gaan en dat is nieuw voor hem en zijn plezier en zelfvertrouwen stijgen zienderogen. De afwisseling van een stuk slepend vissen, wordt resoluut van de hand gewezen. Voor mij een nieuw fenomeen.

Doe er nog maar zo één.

We hebben ook perioden van stilte, maar doorgaans haken we regelmatig een vis en op bepaalde plekken meerder achter elkaar. Met de nieuwe dieptemeter zie ik veel beter het profiel van de bodem en de vis die strak tegen de bodem ligt in kuiltjes en tegen taludjes. Zo gebeurt het regelmatig dat ik zeg "hier kan het gebeuren" en dat JP roept "vis".

Toch raken we ook vissen kwijt en ervaren aanbeten die niet verzilverd kunnen worden. Wat hierbij echt geweldig is, is het feit dat JP nu precies waarneemt wat er gebeurt en daarbij ook merkt dat een aanbeet op talloze manieren door de hengel wordt vertaald. Met name de aanbeten die het gewicht van de shad verloren doen gaan, omdat de vis die opheft door van onderen de shad aan te vallen en daarmee als het ware naar je toe komt.

Ook minuscule aanbeten, kunnen grote vissen opleveren.

En wat te zeggen van de staartbijters en de minuscule aanbeetjes die net zo goed door de bodem of een stukje vuil veroorzaakt kunnen worden. JP laat vandaag zien dat hij "zijn meester" (zijn woorden dus) kan evenaren. En mogelijk wordt het in de toekomst nog beter. In ieder geval beleef ik nu zelf ook veel meer plezier, want dat de gast vangt,  blijft toch het streven.

En die vangt vandaag de sterren van de hemel. En wat ook fijn is, betreft het formaat van de snoekbaarzen, want daar draait het vandaag alleen om. Ook weer zo'n verschijnsel waar je je over kunt verbazen. We vangen meerdere exemplaren van 60 tot 70 centimeter, die hard knokken en ons in extase brengen.

Jippie, heeft de leerling er weer één van formaat!

Ook aan de inwendige mens is gedacht en wij laten ons de kokosmakronen en de champignonsoep goed smaken. Even een rustmomentje tussen de sessies door. Het maakt de dag gewoon compleet en biedt de gelegenheid alles op en om het water in  je op te nemen. Zo ook de bewegingen en acties van de boten om ons heen.

Een dubbel hook-up levert mooie plaatjes op, waarbij aangetekend moet worden dat JP de grote en de gids de kleine ving. En dan het weer! Het is redelijk koud, maar het voelt heel anders aan en dat verhoogt de feestvreugde aanzienlijk. Want het is echt een feest. Een feestje dat ons lange tijd niet was gegund vanwege andere feestjes, van vele jaren samen zijn en een huwelijk. Het aantal keren dat JP inmiddels bij mij te gast was, duidt ook op een speciale (vis) relatie.

Wanneer de temperatuur daalt en ik de klok in ogenschouw neem, besluit ik in te pakken. JP vist nog even door, maar de vissen hebben er de brui aan gegeven. Wanneer ik klaar ben, pakt ook hij zijn spullen in en geef ik de boot de sporen. Het lampje achter op de boot is mijns inziens geen overbodige luxe.

Het lampje is geen overbodige luxe.

Terwijl de zon prachtig ondergaat en de omgeving in een toverachtige verschijning doet veranderen, haal ik de boot uit het water. JP, gefascineerd door de kleuren in de lucht, laat het allemaal aan mij over. En gelijk heeft hij, want ook nu zien we dat het allemaal heel snel kan veranderen en voorbij is, Wanneer we weg rijden van de helling is het daglicht is verdwenen en kunnen we alleen nog maar dromen van deze succesvolle visdag.

Wat een plaatje van het einde van de dag, die helemaal een plaatje was.