19 oktober 2019 Een mooi terugzien, na hier lang niet te zijn geweest.

Een aparte combinatie; schaap en ree

"Vroeger" gingen Luus en ik iedere twee weken samen op stap. Nu is dat gereduceerd tot maximaal één keer per maand en als zodanig dus specialer. Nu vraagt Luus mij doorgaans waar we de beste mogelijkheden hebben. Eerder was hij meestal degene die de beste opties op dat moment kende. Maar het leven staat niet stil en nu zijn de rollen vaak omgekeerd.

Wat niet veranderd is, is het plezier en het dikwijls uitbundig lachen. We halen nog steeds veel gekkigheid uit, maar spreken natuurlijk ook over de serieuzere zaken die ons bezig houden. Zo is er een soort natuurlijke balans in onze ontmoetingen. We kennen elkaar inmiddels redelijk en weten ook waar onze verschillen van inzicht liggen. Het is zaak dit te accepteren en elkaar te respecteren.

Dit is soort ongeveer de paraplu waaronder wij onze visdagen doorbrengen. En deze begint vandaag niet thuis, maar bij de afgesproken helling. Ik arriveer vijf minuten te laat en maak mijn excuus. De reactie is "Lekker belangrijk". Ook in dit opzicht kunnen we veel van elkaar hebben en dat komt de ontspanning ten goede. "Relaxed" is ons motto.

Ik hijs me in mijn nieuwe pak en ervaar de goedkeuring die Luus er aan geeft. "Groot gelijk man om zoiets aan te schaffen, wanneer je zoveel op het water zit". Het kost wat, maar dan heb je ook wat, want hoe je het wendt of keert, die goedkopere pakken, daar wordt je vroeg of laat nat in. Zeker als de stoel nat geworden is en het vocht er als het ware doorheen wordt gedrukt.

Dat het weer anders is dan gisteren met Ann-Christin en Jöran wordt snel duidelijk. We moeten aanzienlijk langer wachten op de eerste aanbeet. En vooralsnog blijven het alleen baarzen. Ondertussen regent het voortdurend en zien we met vreugde hoe de lucht eindelijk breekt. de zon kan ons nu zo af en toe weer opwarmen. Een weldadig gevoel geeft dat.

Dar de herfst nu echt zijn intrede heeft gedaan blijkt uit de vele bladeren zie in de oppervlakte drijven. Regelmatig moeten we ons kunstaas binnen halen om een blad te verwijderen. Ook onder water blijken vele obstakels aanwezig in de vorm van takken. De plug die gisteren nog zo succesvol was, gaat helaas verloren. Het offer is weer gebracht..... De speld van de hoofdlijn is compleet verdwenen. Rara!

Waar ben ik nu terecht gekomen? 

Terwijl we zo voort keutelen zie ik ineens een ree tussen de schapen staan. Ik zet de motor in zijn vrij en pak mijn camera. Luus kijkt er niet meer van op en wacht geduldig tot ik mijn filmrolletje heb volgeschoten, bij wijze van spreken dan. Even later probeer ik het te herhalen wanneer we drie hazen in een weiland ontwaren. Dit wordt echter niets, zal later blijken.

En zo glijd de Tomasco voort over dit prachtige riviertje. Luus is hier in geen jaren geweest en haalt voortdurend herinneringen op uit voorbije tijden. We varen zelfs verder dan wat ik normaal doe en ook voor mij is er die herinnering van wellicht twintig jaar geleden, toen Harrie nog leefde. (Zie Weerspiegeling 21 Pluk de dag)

Wij hadden boeitjes uitgezet bij het verticalen, toen er plotseling een vrachtschip aankwam die erg hard voer. Ik kon onze boot ter ternauwernood aan de kant varen en één boei bleek  de aanvaring niet te hebben overleefd. En dat op een plek waar nauwelijks vrachtverkeer is.

Maar mooi dat wij beiden nu een snoek vangen op deze locatie. Niet groot, maar welkom en weer een soort erbij. Zoals veel vaker tegenwoordig bleven de foto's achterwege. Wel staan de vissen geregistreerd in de vangstadministratie.

Als deze groter was, dan was die van mij mooier!

Op de terugweg vangen we beiden een roofblei. Luus eiste de grootste, van vrijwel twee gelijke vissen op. Daarop gaf ik te kennen dat de mijne mooier was. Hier zijn we echter niet uitgekomen. En zo onderstrepen we de toon van onze visdagen. Gewoon veel gekkigheid creëren en elkaar uitdagen.

Ondertussen is het wel al aardig laat geworden. Dit kan ook niet anders, nu we zover zijn doorgevaren. Aanbeten zijn er nog sporadisch. Ook niet als we op een diepe plek nog geruime tijd verticalen. Hard varend tegen de wind in en langzaam voor de wind. Zo blijf je wel bezig.

Dan ineens krijg ik die harde klap van een grote vis. Zo'n aanbeet dat je het gevoel hebt vast te zitten. De vis geeft nauwelijks mee. Ik ga staan en houdt de spanning op de lijn. Het mag echter niet baten. Waarschijnlijk heeft de vis zijn (grote) bek geopend en is de shad probleemloos vrij gekomen. Jammer voor ons! We zullen het nooit weten wat voor vis dit was. Een extra trigger om te blijven vissen dus.

In volle glorie

Wat we nog wel vangen was een mooie fazantenhaan. Met de camera natuurlijk. In de zon kwamen de kleuren prachtig uit. En dan ineens een gans die ik niet ken en dus snel een paar plaatjes geschoten. Het blijkt achteraf om een Hawaïaanse gans te gaan. Deze komt hier niet voor en moet uit gevangenschap ontsnapt zijn, omdat deze vogel is gekortwiekt. Zo weet een vismaat te vertellen, die kennis van zaken heeft.

Hawaïaanse gans, gekortwiekt.

De laatste vis die we vangen is een mooie snoekbaars en daarmee is het aantal soorten van een dag eerder geëvenaard. Luus is er dan ook blij mee want hij heeft hier de laatste jaren nauwelijks snoekbaarzen gezien. Ze zijn er dus toch nog.

Een mooie afsluiter, terwijl het gisteren mijn eerste vis was.

Als we terug zijn bij de helling heb ik de gelegenheid gehad mijn nieuwe regenpak te testen en deze heeft de test prima doorstaan. Dit geeft een positieve impuls voor de komende tijd, want dan zal er vaker regen getrotseerd moeten worden.

Onze dag zit er weer op en het was een gedenkwaardige dag . In alle opzichten met 15 vissen, 4 soorten: 2 snoeken, 2 roofbleien, 1 snoekbaars en 10 baarzen.