 |
| De pleister op de wonde. |
Omdat Henk het liefst gaat verticalen, heb ik een locatie dicht bij huis voorgesteld. We hebben hier eerder samen gevist en voor mij is het ook een gelegenheid om te kijken of de snoekbaarzen het al iets dieper zoeken. En anders hebben we nog meer opties ter plaatse en zullen we heus wel een paar vissen vangen.
Dit zou erg tegenvallen, maar dat wisten we nog niet toen we aan de koffie zaten. Eenmaal op het water zochten we direct de beoogde stek op en gingen aan de slag. En hoewel de dieptemeter de aanwezigheid van vis toonde, hielden ze zich oorverdovend stil. Met andere woorden, we kregen geen stootje.
Nadat we hen ruim een uur de gelegenheid hadden gegeven hier verandering in te brengen, besloten we een stuk te gaan slepen. Eerst dicht tegen de oever en daarna dieper. Het duurde niet eens zo lang dat Henk een flinke zwieper op zijn hengel kreeg en heerlijk stond te drillen. Een forse snoekbaars had zijn plugje gegrepen en leverde een flinke strijd. Die strijd werd echter n het voordeel van de vis beëindigd, ze loste de haak.
Wij hadden het idee nu toch echt vis aan de schubben te kunnen komen. Dit viel echter nog knap tegen. Op de lijn die we volgden, kwam geen enkele aanbeet meer. Daarom keerden we de boot en volgden een diepere lijn.
Deze poging werd beloond met twee vissen. Een kleine snoekbaars en een snoekje lieten zich verleiden en gaven ons opnieuw vertrouwen. De andere oever was al bezet door wedstrijdvissers en daar bleven we dus uit de buurt.
We probeerden nog het e.e.a., maar niets wilde lukken. Ook niet op de stekken die altijd wel enige stroming hebben vanwege de scheepvaart. Mooie damwanden leken geen onderkomen te beiden aan actieve vis, net zo min als visrijke taluds.
Daarom gingen terug richting ons uitgangspunt. Daar sleepten we nog een oever af en warempel twee baarsjes op rij. Daar bleef het dan ook bij, terwijl de ribboten van het nabijgelegen uitspanning voor bedrijfsuitjes ons om de oren vlogen. We hebben het maar zoveel mogelijk genegeerd.
Dan naar een diep gat om te zien dat het hier vol lag met vis. Wat we ook probeerden, er volgde geen enkele reactie. Evenmin op een nabij gelegen stijl talud. Dan nog maar een stuk werpen langs de oever. Terwijl Henk hier zijn best deed, voer ik de boot en tikte een shadje langs de bodem.
Ten slotte sleepten we nog een stukje op diep water, terwijl we onze spullen opruimden. Zo konden we na het traileren snel vertrekken. Het was best een lange dag geworden, echter wel met een teleurstellend resultaat.
Later vernam ik van een collega, die het anders het aangepakt, dat hij nog wel een flink aantal snoekbaarzen had weten te vangen. Tja je bent nooit te oud om te leren. Een volgende keer kan het zo maar weer anders zijn.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De volgende dag kwam JP langs en we hadden gekozen voor het water waarvan we hadden vernomen dat dit op dat moment erg productief was. Dit lag in lijn met ervaringen van een jaar eerder. Toen hadden we echter nauwelijks regen en dit was nu wel anders.
In het begin bleef het akelig stil, zelf op plekken die doorgaans wel een vis opleveren, bleef elke actie uit. Inmiddels vele kilometers verder, kregen we eindelijk de aanbeet waarop we hoopten. Ik duwde JP de hengel in de hand en maakte alles in gereedheid voor de landing...........
Omdat het grote schepnet nog in de hoes zat, terwijl de vis binnen bereik kwam, meende ik dat het kleinere net wel zou voldoen. Op zich kon dit ook wel, ware het niet dat toen de vis het net voelde een zodanige klapper gaf dat we deze kwijt raakten. Balen dus!!
We sleepten verder, terwijl JP eindeloos de oevers uit wierp. Af en toe kwam er een baars binnen, maar dat was het dan wel. Op een diepe stek gingen we verticalen. De signalen zagen er hoopvol uit.
Onze hoop vervloog gaande weg, er gebeurde niets.
Oh ja, toch wel! Er ging een plug verloren bij het inwerpen, opnieuw ten gevolge van ondeugdelijk materiaal. We wisten waar de plug ongeveer terecht was gekomen en zochten het wateroppervlak nauwkeurig af. Maar er was niets te vinden en dus moesten we het verlies nemen,
 |
| Toch nog een lach als het eindelijk wel lukt. Een kwestie van doorzetten. |
Op enig moment haakte ik een vis om vervolgens te zien hoe de lijn verward raakte met een andere, die niet tijdig was binnen gehaald. Gevolg: de vis ging verloren. Dit kon er ook nog wel bij.
Ons incassatievermogen werd danig op de proef gesteld. Gelukkig ging niet alles verloren en vingen we uiteindelijk 15 vissen: 3 snoeken, een roofbleitje en de rest baarzen. Dit verbaasde JP nog wel, want door alle debacles had hij er geen zicht meer op en zonder teller zou ik het ook niet hebben geweten.
De laatste snoek zat heel ongelukkig gehaakt, zodat ik deze vis via de kieuwboog van de haak moest ontdoen en daarbij de betreffende haak ook kapot moest knijpen. Het had de vis blijkbaar toch heel wat kracht gekost, want de duurde lang voordat ze voldoende kracht had om verder te kunnen. Dit gaf ons wel een voldaan gevoel.
Wat een ellende hadden we met die harde wind, ondeugdelijk materiaal en lijnen die door elkaar heen liepen. Hierdoor gingen vissen verloren en werd veel tijd aan herstelwerk besteed. Maar wat wel positief was, betrof het weer. We hadden nauwelijks regen en konden alles droog inpakken, behalve de spullen die verloren waren gegaan.
Laten we het positief bekijken en vooral leren van de fouten die zijn gemaakt. De volgende keer hebben we het bewijs kunnen leveren gelukkig. En het koesteren van hetgeen wel lukt helpt ook bij het reflecteren.
