31 augustus 2019 Uitsluitend aandacht voor molens? Lijkt niet aan te raden.

Alweer zoveel variatie.

De afspraak stond al lang en dan weet je nooit wat de weer - en watergoden in petto hebben. Daarom kijken we kort van te voren hoe het er voor staat. Het zou een hele warme dag worden en dat betekent doorgaans weinig goeds. Temeer daar het de afgelopen tijd al erg warm was en de watertemperatuur dus ook erg hoog. Daar hadden een paar heftige, maar kortstondige buien niets aan veranderd.

Het idee was om relatief vroeg te starten en vroeg te stoppen, als ons vermoeden werd bewaarheid.  Relatief vroeg wil bij ons zeggen; rekening houdend met de aanrijtijd van JP. Ik was er toen al even en had de boot al te water gelaten. Toen JP al zijn spullen had ingeladen konden we direct vertrekken. Inmiddels is zijn uitrusting bijna vergelijkbaar met de mijne, want het visvirus is blijkbaar moeilijk te bestrijden.

Poseren in de ochtendzon met een fraaie snoek.

Zonder verwachtingen sleepten we het eerste kantje af en het bleef inderdaad stil. Helemaal in overeenstemming met onze gelaten houding. Self-fulfilling prophecy zullen we maar zeggen. Totdat onze gelaten houding werd gelogenstraft. De hengel aan de buitenkant ging krom en een mooie snoek ging de strijd aan. JP werd de winnaar en mocht in het prettige ochtendzonnetje met de vis poseren.

Dit mag je toch een forse baars noemen.

Zou er dan toch bijtgrage vis aanwezig zijn vandaag? Tien minuten later wisten we het zeker toen er een forse baars (45 cm) binnen werd gehaald. Nu waren we beiden wakker, want wat er de rest van de dag ook zou gebeuren, wij waren niet zonder vis.

Zo sleepten we nog een stuk door. Omdat we een bepaalde locatie voor ogen hadden, haalden we na enige tijd de hengels binnen en ging in volle vaart naar ons doel. Daar aangekomen gingen de hengels weer in de steunen en JP ging werpend aan de slag. En zo vingen we af en toe een snoek of een baars. Het was absoluut geen inwerpen en ophalen, maar het ging ook niet ineens over.

Het verveelt nooit.

Een visser op de oever merkten we tijdig op en we haalden onze hengels binnen om vervolgens met een boog om de uitstaande lijn heen te varen. Dit werd zichtbaar gewaardeerd. Enkele uren later kwamen we vanaf de andere kant en nu zagen we hem niet. Dit werd ons niet in dank afgenomen, want "we wisten toch dat hij daar zat!" Misschien moet ik een volgende keer bijhouden op welke plek vissers zitten of toch meer initiatief aan de oevervissers laten, zodat zijn ons tijdig waarschuwen? Ik ga toch voor het laatste, zeker als ze verscholen zitten achter struiken of riet.













We vaarden ook nog een zandafgraving binnen en zagen rond de zeven meter heel veel vis. Daarboven en daaronder vrijwel niet en dus gingen we verticalen en jiggen. Er kwam echter geen enkele respons, wat we ook probeerden. Daarom gingen we terug naar de stilstaande rivier. Gelukkig was er ondertussen meer wind, zodat de groene laag alg in de oever werd geblazen. Het water zag er direct een stuk gezonder en aantrekkelijker uit.

Op een stuk water waar de oever overduidelijk de aanwezigheid van bevers aantoonde, middels omver geknaagde bomen, kwam er ineens een geweldig tumult los en een grote plons werd gevolgd door een bellenspoor. Een bever dus. Ik had goede hoop de bever in de buurt in de oppervlakte te zien. Misschien konden we het dier dan filmen of fotograferen. Helaas liet het zich niet meer zien.

De baarzen bleven in de meerderheid vandaag

En hoewel JP voortdurend aan het werpen was, lukte het hem slechts één keer een mooie baars te strikken. Dit was best een vreugdevol moment, maar toch moesten we erkennen dat deze methode vandaag niet erg effectief was.









Wat we vandaag ook veel zagen, waren ijsvogels. We zagen ze regelmatig vliegen en dikwijls ook twee tegelijk. Wat een feest toch, al die verschillende dieren en vogels. Bovendien waren de dames veelal in badkleding gehuld en deden ze zich op de boten en op de oever tegoed aan de zon. Ze bleven door ons niet onopgemerkt. Op mijn suggestie dat JP eigenlijk alleen naar molens mocht kijken, liet hij weten dat ze dit thuis toch wel erg vreemd zouden vinden. Zoiets alsof hij een klap van de wiek zou hebben gehad.

Nu kwamen ook de snoekbaarzen los

Met langere en korte tussenpozen, bleven de vangsten komen. Uitsluitend snoeken en baarzen. Toch kwam er ineens een derde soort om de hoek kijken; een kleine snoekbaars. Deze werd later gevolgd door drie alsmaar groter wordende exemplaren. En zo werden er gaandeweg meer soorten gevangen, terwijl de baarzen en snoeken ook bleven bijten.

Het blijft een uitdaging.

Dan ineens komt er vanaf de diepe kant een hele zware beuk op alweer de Timber Tiger. Na enige tijd komt vanuit de diepte een zware vis in de oppervlakte. Het is een winde en de vierde soort die we vandaag vangen, naast de drie standaard roofvissen: snoek, baars en snoekbaars.

Die variatie blijft ons boeien. Bij iedere aanbeet vraag je je weer af, wat zal het deze keer zijn. Groot of klein vertaalt zich wel in de kromming van de hengel, maar de soort blijkt pas wanneer ze aan het mysterieuze water worden onttrokken. Dat maakt het vissen juist zo mythisch en zo realistisch; zoals het leven zich aan ons ontvouwt: onvoorspelbaar.

Dan missen we de roofblei nog en jawel hoor, ook deze wens wordt vervuld. Niet groot, maar wel degelijk roofblei, een belofte voor de toekomst. De Fat John heeft deze kleine felle rover tot de aanbeet verleid en hiermee staat het aantal soorten op vijf.

Het aantal gevangen vissen blijft  toenemen. We zijn de twintig al gepasseerd en verbazen ons echt over het resultaat. Wie had dit durven denken op zo'n warme dag, want het ondertussen zo'n dertig graden geworden. En met de stijging van de temperatuur stijgt ook het aantal snelle boten en jetski's. Dit maakt dat de ontspanning langzaam afneemt, met al die golfslag en herrie.









Wat we wel erg leuk vinden is het gebruik van een ponton met een oprijbaan voor vrachtwagens, zodat deze in een schip kunnen lossen. Nu ligt er geen schip en is het net een apenkooi. Op school was dit een gewild spel, met veel geklauter en variatie.

Het formaat nam toe.

Nu zijn het deze kids, in de leeftijd dat de meiden zich bewust worden van hun indruk op jongens, die vele capriolen uithalen. Samen van het hoogste punt springen en slingeren aan de touwen, etc.. Het is ouderwets lol maken, zonder vernielingen aan te richten. Gelet op alle overweldigende regelgeving van deze tijd, zal het wel niet geoorloofd zijn, maar tevens zo bevrijdend en spontaan: heerlijk!




Wij naderen ons eindpunt, zowel wat de trailerhelling, tijd als temperatuur betreft. JP vangt zijn grootste snoekbaars, nummer drie. Ongelofelijk dat het de hele dag maar doorgaat en dat een soort die 's morgens volledig afwezig leek, zich nu zo doet gelden.

De uitsmijter van deze dag.

En dat dit werkelijk zo is, blijkt als ik de laatste vis en grootste snoekbaars haak. Het feest is compleet met zo'n beauty. Wat er nog meer in het var vat zullen we nooit weten omdat de laatste aanbeten veel tumult in het water veroorzaakten, maar helaas niet konden worden verzilverd. En dat het mooi is geweest blijkt wel als JP vast raakt met de Timber Tiger. Ik vaar terug, maar krijg het signaal dat de lijn is gebroken. Het vereiste offer is gebracht!

Wij begrijpen dit signaal en zetten koers naar de helling. Echter niet voordat alles is opgeruimd, zodat we bij de helling hiermee niet nog eens lange tijd bezig moeten zijn. Het is mooi geweest, eigenlijk schitterend mooi. Dit hadden wij niet verwacht en we zijn geweldig blij met het onverwachte resultaat.