24 augustus 2019 Wahnsinn !

Veel plezier beleefden we aan alle vissen, groot en klein.

Het bezoek in oktober voor Ben en Jennifer stond al gepland en indien mogelijk nog een dag in augustus voor Ben alleen. Door het voorspoedige herstel van mijn echtgenote van een heupoperatie, diende die gelegenheid zich aan. Bovendien kwam Jennifer direct mee en maakten zij er een lang weekend van.

Ze reden vlak voor mij de lege parkeerplaats op en dus waren we mooi op tijd om even later de Tomasco te water te laten. Ik had de nodige spullen meegebracht, terwijl zij vrijwel niets aan bagage in hoefden te laden.  Zo was er toch nog voldoende ruimte voor iedereen.

Zij wilden graag verschillende technieken leren, die ze ook op de thuiswateren konden toepassen.
Zodoende waren we na korte tijd aan het werpen, verticalen en jiggen. Daartoe kregen we alle gelegenheid, want de aanbeten bleven uit. Ik begon al weer te vrezen voor een herhaling van anderhalve week geleden!

Tja zo'n aanbeet kan voelen als vast zitten en dit gebeurde dus.

Een kleine baars die de plug had gegrepen tijdens het slepen, loste voortijdig, maar liet toch actie zien en dit vergroot het vertrouwen. Helaas kwam Jennifer een stuk verder vast te zitten. De lijn bevond zich een flink stuk achter de boot en ik begon terug te varen. Ineens schoof de lijn uit de over naar het midden en moest er alsnog stevig worden gedrild. Een forse winde bleek de oorzaak. Blijkbaar kan de aanbeet van zo'n vis als vastzitten aan een steen worden ervaren. Gelukkig ging de vis niet verloren en hadden we ons eerste succes geboekt.

Geen centimeter te veel...........of te weinig!

Een stuk verder haakte ze al weer een forse winde, die wel als zodanig werd herkend en ook kon worden geland. Jennifer viste aan de kant van de oever en daar was het blijkbaar te doen. Ben zat er wat dat betreft voor spek en bonen bij. Deze vis mocht zonder te poseren terug.

Ondertussen waren we behoorlijk ver gevorderd, zowel qua afstand als in tijd. Toen ineens kwamen we op een plek waar wel actieve vis bleek te zwemmen. Er kwamen nota bene twee baarzen tegelijk binnen. Niet groot, maar wel leuk.

De windekoningin

Even later wist Jennifer opnieuw een winde te vangen. Waar haalde ze die windes toch vandaan? Hoe dan ook, het waren er inmiddels drie. En Ben zat er bij en keek er naar. Maar zoals zo vaak, kan het ineens veranderen. Hij kreeg een hele fraaie aanbeet en zat al in de dril toen die teleurstellend afgebroken werd.

Wahnsinn !!

Niet veel later echter opnieuw een aanbeet en nu bleef de vis wel hangen. Toen deze in de oppervlakte verscheen was de consternatie groot. Tjonge wat een joekel van een baars. Zo groot had hij ze nog nooit gezien. Eenmaal binnen bleek de vis ongeveer 45 centimeter groot te zijn.
"Wahnsinn" noemde Ben deze vangst en toen wist hij nog niet wat ons nog meer te wachten stond.

Doe er ook maar een snoek bij!!

We maakten een rondje en daar aan de overkant, volgde de volgende aanbeet. Deze keer bleek het om een snoek te gaan. Toen deze geland was, kwam direct het verzoek om Ben de kieuwgreep te leren. En dus hebben we dit uitgebreid geoefend. Natuurlijk niet ten koste van de vis, want met de hoge temperaturen zou dit onverantwoord zijn.








Ondertussen kwamen er steeds meer (snelle) boten en jetski's op het water. En dit ging er regelmatig onverantwoord aan toe. Dit maakte ons plezier in het vissen een stuk minder, want de rustige uren die eraan vooraf waren gegaan, bevielen ons een stuk beter.

Blijkbaar hadden we ze gevonden.

Maar wij gingen stug door en zo kon Ben zijn baarskwaliteiten nog een paar keer tonen. Ook weer een exemplaar van 40 cm en de constatering dat dit "Wahnsinn" was. Zeker als je het afzet tegen de één à twee vissen per dag die men in Duitsland kon vangen. En baarzen van dit formaat behoorden daar al helemaal niet tot de mogelijkheden.






Omdat het steeds drukker werd en de aanbeten uitbleven, zochten we een ander traject op. Hier stroomde het water flink hard en in de hoop dat dit de vissen actiever zou maken, gingen we opnieuw aan de slag. Dit liep echter op een teleurstelling uit, tot Jennifer opnieuw vast kwam te zitten met haar plug!

Ik ging weer terugvaren en kreeg al snel in de gaten dat het andermaal niet m een steen ging, want deze steen zwom. De baars die nu tevoorschijn kwam deed er nog een schepje bovenop en zette 47 cm op de lat. Tjonge wat waren Ben en Jennifer in hun nopjes en hoe anders was het nu in vergelijking  met anderhalve week geleden! Het kan verkeren!

Een vergelijkbaar exemplaar

Helaas nam de vis tijdens het poseren de benen, of moeten we schubben zeggen? In ieder geval sprong deze uit de handen van Jennifer, nog voordat de fotograaf kon afdrukken. Maar niet getreurd, want een vergelijkbaar exemplaar herinnert ons aan deze vis.



Terug op het rustige water, althans wat de stroming betreft, bleek dat de vissen er de brui aan hadden gegeven. Wat de boten en jetski's betreft was het daarentegen een gekkenhuis. Het mooie weer maakte de bestuurders blijkbaar helemaal gek. Jennifer daarentegen gaf de pijp aan Maarten, Ze was in deze hitte volkomen uitgeblust.

Met zoveel mooie vissen en vooral grote baarzen, was het één groot feest.

Daarom ging ik met boot in de schaduw van een brug liggen. Daar hebben we besloten dat het mooi was geweest. Ze hadden nog nooit zoveel vissen op één dag gevangen  en dan nog wel zulke grootte.
We besloten in te pakken en deden dit in de weldadige schaduw. Nadat alle hengels en steunen weer waren ingepakt, ging het in één streep naar de helling.

De parkeerplaats stond inmiddels helemaal vol en er moest redelijk worden gemanoeuvreerd om de helling te kunnen gebruiken. Onbegrijpelijk hoe weinig inzicht vele mensen hebben in de belemmeringen die ze opleggen aan andere gebruikers van zo'n locatie. Dit zal ik niet kunnen veranderen en er dus mee moeten dealen. Gelukkig zijn de vakanties en de lange hete zomer bijna voorbij en wordt het weer rustiger op en langs het water.

Ik moest op de helling ook nog een paar keer met de auto en trailer in de weer, alvorens de trailer helemaal recht stond. Alleen dan kan de boot er goed op worden gelierd. Na een mislukte poging, kwam het helemaal goed en Subi trok het hele gewicht in één keer naar boven. Daar namen we afscheid en nadat ik alles had overgeladen en boot vast gezet, kon ik ook huiswaarts. Mooi op tijd deze keer en met tevreden gasten. Tot in oktober.