25 juli 2019 Revalidatie echtgenote dwingt tot andere bezigheden en andere foto's

Mooi als ze zo gedetailleerd in beeld komen.

Zonder boekingen, in de periode na de heupoperatie van mijn echtgenote, ga ik een tijd in de mantelzorg. Ik heb geen idee wat hiervoor precies komt kijken. Eerst maar eens die operatie afwachten en zien hoe zij er uit komt. Dan krijg ik misschien een beeld van hetgeen er op mij afkomt.

De avond voor de operatie breng ik haar naar de betreffende kliniek, omdat ze de volgende dag één van de eersten is die geholpen gaat worden. Echter zoals zo vaak in het leven, gaat alles anders. Ten gevolge van een vertraging van noodzakelijke hulpmiddelen is ze eerst rond het middaguur aan de beurt. Dan ga je je afvragen of ze dezelfde dag nog wel naar huis kan, zoals was aangegeven.

Toch komt het telefoontje al halverwege de middag. Ik kan komen, hoewel er nog wel wat oefeningen gedaan moeten worden.  Wanneer ik arriveer zit de dame in bed te wachten. Ze is dan al een keer naar het toilet gelopen, onder begeleiding, dat wel. Terwijl ik er ben gaat ze nog een keer en de verpleegkundige maakt haar weer talloze complimenten. De "docente bewegen voor ouderen" bewijst haar inzichten en ervaringen, want "docent bewegen" is ze al jaren.

Papaver in bloei

Bovendien is ze Nordic Walk instructrice en ook die vaardigheden zet ze in. Na nog wat oefeningen, zet men het licht op groen. Ze kan naar huis. Via de trap aan de voorzijde van de kliniek komt ze, onder begeleiding, naar de auto gelopen en stapt soepel in. Wij gaan naar huis, een uur of vijf na de operatie!








Onderweg stoppen we nog een keer omdat ze even wil bewegen. Dit blijkt één van de beste therapieën te zijn.  Dit belooft nog wat! Want bewegen is haar motto en dus zal het nog wel een opgave worden haar van "te veel" bewegen af te houden.

De volgende dag zit ze al op de hometrainer en scharrelt ze op krukken door het huis. Ik scharrel ook wat rond en verricht hand- en spandiensten. Dit is echter geen dagtaak en dus zoek ik vertier. Het lezen van boeken is leuk, maar een mens moet ook naar buiten.

Daar is het echter geen pretje, nu de temperaturen de 40 graden Celcius bereiken. Die hitte legt ons rust op, die toch genomen moet worden. Dit neemt niet weg dat het onaangenaam warm is en het slapen er onder lijdt. Gek eigenlijk, want we slapen nu overdag ook af en toe. De warmte maakt loom en maakt het 's nachts juist onaangenaam.

Altijd wel iets te doen in en rond de vijver

Als het kan zitten we buiten, bij de vijver. Dus toch vissen in de nabijheid. Dagelijks laten ze zich zien als ik ze voer. Het zijn erg veel en ook met vele jaargangen. Onlangs wist ik met een net een zeelt van ongeveer 15 centimeter te vangen. Die zag er heel erg gezond uit. Verder zitten er twee graskarpers in van zo'n 40 cm. Daarnaast kroeskarpers, blank - en rietvoorns.










De kikkers bij de vijver bieden vertier. Ze zitten op de oever van de vijver en lijken wel voor en achter ogen te hebben. Een insect achter hen, ontgaat ze niet en af en toe maken ze gigantische sprongen om een insect van het wateroppervlak of een tak of plant te grissen.

Flinke rovers, die ook van gezelligheid houden.

Zodra wij echter te nabij komen zijn we ook vertrokken. Blijkbaar zien ze in ons toch een gevaar, terwijl dat absoluut niet hoeft. Het is net als met de nijlganzen als je met de boot langs komt. Vrijwel altijd vluchten ze in paniek het water in.











Water trekt behalve insecten ook vogels aan, die komen drinken. Die halen de gekste capriolen uit wanneer het waterpeil zakt. Toch wacht ik met bijvullen, want een paar stevige buien en het water van het dak van het boothuis vindt zijn weg naar de vijver en dan heeft de natuur zijn werk weer gedaan.

Honger!!

Wanneer ik op mijn werkkamer zit, word ik afgeleid door het geluid van een specht. Even later zie ik een jonge groene specht op de nok van het dak van de buren landen. Roepend om eten, is het eenvoudig de vogel daarna te volgen. Leuk hoor als je de taal van de dieren als zodanig kunt verstaan.

Wat altijd boeiend vind, zijn de libellen en juffers. Die moeten evengoed uitkijken voor de kikkers, want ik heb een keer gezien dat een paar grote parende libellen gegrepen werden door een kikker. Die kikkers zijn echt gigantische rovers, die alles te grazen nemen wat in de buurt komt.

Favoriete plek met andere libelle op de achtergrond.

De libellen, veel "vroege glazenmakers" vliegen nu rond en nemen zitting op de uitgebloeide papavers. Daar zitten ze hoog en keren er, zoals libellen doen, telkens terug. Als je dus stelling hebt genomen is het alleen nog afwachten en afdrukken. Talloze opnamen worden er gemaakt.

Wat me daarbij boeit, zijn de verschillende achtergronden. Deze kunnen die fragiele vleugels juist accentueren of weg drukken. De kop van de libellen, met die grote facetogen vind ik ook indrukwekkend.

Ook een juffer nu en dan

Dan zijn er natuurlijk ook de juffers, die ik toch minder indrukwekkend vind. De kleurvariaties zijn echter wel erg boeiend. Mogelijk krijg ik weer eens de kans een paar parende juffers te fotograferen. Nu doet zich die gelegenheid nog niet voor.











En bij het onderhouden van de tuin wordt je iedere ochtend weer geconfronteerd door de vele spinnenwebben. Dikwijls zie je ze niet eens. Maar als je de kans hebt die spinnen eens goed te bekijken, zijn ze ook zeker de moeite waard.

De hibiscus staat weer mooi in bloei

Terwijl ik hier mee bezig ben en zie hoe mijn echtgenote telkens meer dingen oppakt, verlang ik al weer naar het grote water. Nog even geduld want ik heb ondertussen toch een paar boekingen aangenomen in de tijd dat we vrijwel zeker zijn van voldoende zelfredzaamheid.










Maar ook daarvoor zie ik al weer mogelijkheden, die moeiteloos opgevuld kunnen worden met bekenden die al zitten te wachten op een seintje. Ondertussen kan ik het niet laten om dan maar wat spulletjes te kopen. Helemaal niets nodig natuurlijk, maar toch!