14 juli 2019 Opgeven is geen optie.

De topper van deze dag, een winde van 61 centimeter.

Er zat al een half jaar tussen onze eerste contacten en deze dag. Soms gaan dingen blijkbaar zo en resteert de uitspraak "eind goed, al goed". Dat alles nu op een goede manier bij elkaar kwam, bleek wel toen we achter elkaar de slagboom naar de helling passeerden.

Aron en Niels melden zich na het verschaffen van de uitrijkaart bij me, terwijl ik de boot al prepareerde voor de afvaart. Na een korte kennismaking ging de boot te water en konden we vertrekken.

Ik had ondertussen een plan bedacht hoe de tijd, die hier nodig is om de rivier te bereiken, nuttig te besteden. Niels laten varen leek me een prima optie. Ten slotte had hij deze dag, nog steeds, aan zijn verjaardag te danken en dan mag je ook varen toch!

Af en toe een foto voor thuis, zodat ze op de hoogte blijven.

Dit pakte helemaal goed uit. Toen we bij het jachtterrein arriveerden, had ik alle hengels opgetuigd en andere noodzakelijke handelingen verricht. Ik nam de boot weer over en we gingen een klein stukje verder aan de slag. Geen van beiden, vader noch zoon, hadden ervaring met het vissen met de boot en dus viel er veel te leren.









Ik geef tekst en uitleg over de manier van vissen en biedt de gelegenheid om het te proberen. Daarvoor leg ik tijdens het slepen de boot regelmatig "voor anker" bij interessante plekken. Dan kunnen ze kribvakken uitwerpen. Niels kan daarbij nog wel wat hints gebruiken en past ze vervolgens dankbaar toe.

Al met al verstrijkt de tijd en hebben we nog geen vis gevangen! Drie uur lang gebeurt er helemaal niets. We zullen er hard voor moeten werken, dat is inmiddels wel duidelijk. En dit terwijl de voorgaande keer dat ik hier was, de eerste vis al bij de eerste inworp een feit was.

Niet dat we ons vervelen hoor, want om elkaar iets beter te leren kennen, spreken we over onderwerpen die beiden interesseren. In dit geval tussen Aron en mij. Dat is ook interesse in elkaar tonen en op die manier leren wat er voor de ander toe doet. Nu ging het met Aron ook veel over coaching en onze wederzijdse ervaringen hiermee.

Dit deel van de ontmoeting maakt het voor mij ook zo leuk om te gidsen. Ik leer er altijd weer van en hoop zelf ook dingen door te kunnen geven. Wat mij daarbij erg gelukkig maakt is de onafhankelijkheid die een pensionaris heeft. Helemaal je eigen product kunnen en mogen zijn, zowel bij het gidsen als in de coaching. Het feit dat veel gasten terugkomen geeft me veel voldoening.

Niels toont de eerste vis van de dag, eindelijk!

Dan eindelijk weet Niels de eerste baars te vangen en ervaren we ook hier voldoening. De vis is niet groot, maar we zijn van de nul af. De betreffende baars haalt de dertig centimeter nog niet, maar wordt spoedig gevolgd door de tweede die deze afmeting wel realiseert. Natuurlijk zijn dit geen kanjers, maar gelet op alle moeite die vereist is om een vis te vangen, smaakt dit resultaat toch zoet.

Aron toont trots zijn snoekbaars

Ook wordt er een fraaie snoekbaars gehaakt en gevangen, een dikke vijftiger trekt de hengel van Aron ineens flink krom. Hè, hè, eindelijk wat meer actie, na al die uren van helemaal niets. Zoals gezegd is stoppen op zo'n dag natuurlijk geen optie. Niels heeft hier lang naar uitgekeken en heeft het geduld om de tijd zijn werk te laten doen en nu komt er dan echt iets op gang.





We zijn behalve met werpen ook al enige tijd met de oever aan het afwisselen. Ik ken de trajecten die doorgaans het meest productief zijn inmiddels wel aardig en van die kennis wil ik graag gebruik maken, opdat er mooie vissen gevangen kunnen worden. Helaas gaat er een mooie vis verloren als de boot door de golven van een snel varende recreant in een lastige positie wordt gedrongen. Ik moet wel blijven varen om een aanvaring met een krib te voorkomen en dan lost de vis. Helaas!

Ongelogen.

Gelukkig komt de herkansing snel daarna. Aron krijgt andermaal een stevige dreun op zijn hengel.
Nu is er vaartechnisch geen vuiltje aan de lucht en ligt de boot keurig stil tijdens de dril. Dan komt de grote winde richting boot en schuif ik snel het net er onder. Wat een vis zeg. Vergelijkbaar met de winde van anderhalve week geleden. 61 centimeter het liefst.

Een echte rivierbaars: 40+ dus.

Nu hebben we ook drie soorten binnen en krijgen weer vertrouwen. Vlak voor de kruising van de grote rivieren vaar ik nog een mooi kantje aan en dan meldt zich een echte baars. De mannen zijn er blij mee, want nu zien ze echt resultaat, met al die soorten en mooie formaten. Dit is voor mij toch altijd wel het streven en dan is het fijn als het lukt, hoewel de aantallen mij eigenlijk niet aan staan. En dan is er altijd weer de uitspraak dat "het Vissen" blijft, omdat het anders wel vangen zou heten.

Tja alweer een mijlpaal.

Ik heb besloten nog een stuk stil staand water te bevissen en de mannen nog even een stad met historie te laten aandoen. Dan vraag ik wat zij weten van de stad en de "Brug te ver". De kennis hierover is in eerste instantie gering, maar dan komt de sluimerende kennis toch snel weer boven drijven.

In de gesprekken met Niels gaat voor mij ook weer een nieuwe wereld open, de wereld van Pokomon. Onvoorstelbaar dat dit wereldwijd zo populair is. Leuk te vernemen dat Niels behalve met computergames ook actief is in de sport. Samen met vader en broer mountainbiken maakt me jaloers. Hoe anders was het vroeger bij ons thuis, waar de winkel mijn vader volledig in beslag nam. Dingen samen met zijn zoons doen, was echt een zeldzaamheid.





Ik kan het niet laten Niels te vragen wat hij nu leuker vindt: vissen zo als we nu doen of Pokomon. Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde als hij "vissen" zegt. Blijkbaar ben ik niet ongevoelig voor dat stukje erkenning. Ik vraag quasi oprecht ook nog even na of Aron het ook heeft gehoord. Dit wordt helemaal begrepen en ook zonder aanbeten van de vissen, houden we een leuke sfeer.

Een fraaie torpedo voor Niels.

We varen terug en besluit ik nog een lange rechte oever af te slepen. En wat ik niet had verwacht gebeurt juist hier. We krijgen meerdere aanbeten achter elkaar en zien enkele vissen verloren gaan. Toch weet Niels de tweede snoekbaars te vangen. Een flinke vechter die eerder associaties aan een snoek oproept dan iets anders. het zou mooi zijn geweest om ook die soort te bemachtigen.





Helaas gaat die wens niet in vervulling. Wel wordt er nog een baars gevangen. Mooi hoor dat er nog zo'n bijtmoment opduikt. Omdat we ver van huis zijn en de tijd begint op te raken, bevissen we nog een paar stekken waar ik de kans op vis het grootste acht. Wij moeten echter erkennen dat de vis niet meer reageert zoals wij graag willen en dus varen we in één lijn terug naar de zandafgraving waar de helling is gelegen.

Wanneer we de rivier verlaten geeft ik het stuur weer over aan Niels. Ik laat zijn vader weten dat hij niet in aanmerking komt, omdat het om het cadeau van Niels gaat. Ik ga aan de slag met het kunstaas, de hengels, de hengelsteunen, kunstaasredders en al het andere materiaal. De kunstaasredders hebben hun diensten vandaag toch weer enkele keren moeten bewijzen. En dat is goed gelukt want er ging uiteindelijk niets verloren.

Als we in de buurt van de helling komen, heb ik alles weer ingepakt, met dank aan Niels die de boot dus vaart. Het laatste stuk je neem ik voor mijn rekening en dan zet ik de boot aan de grond. Er wordt volop getraillerd en ik rijd de auto met trailer er precies tussen. je ziet dan dat veel dagjesmensen veel tijd nodig hebben en dat de routine van het veelvuldig traileren zich nu laat zien.

Eenmaal op het droge nemen we afscheid en ga ik de boot vastzetten en de laatste dingetjes in gereedheid brengen om af te kunnen reizen. Thuis staan de deuren van het boothuis al weer open en kan ik de boot in één keer naar binnen. Na het lossen van de auto en het koppelen van de accu's aan de opladers, gaat de boel op slot en zit het er voor mij ook weer op. Dan ben ik 11 uur van huis geweest en is het echt wel genoeg.