12 juni 2019 Het is weer veel lachen met die "vreemde" gasten.

Altijd gekkigheid, waar je dikwijls eerst achteraf achter komt.

Het weer ziet er belabberd uit. Heel veel regen en daar hebben we geen zin in. Een bui is niet erg, maar wanneer het met bakken uit de lucht komt, ga je dit het liefst uit de weg. En dat doen we. Middels een groepapp (mooi aanknopingspunt voor de taalspelletjes van Frans, bijvoorbeeld gortepapp, etc.) houden we elkaar op de hoogte. Uiteindelijk nodig ik de mannen uit voor koffie en appelgebak en dat werkt. Het aas wordt direct genomen.

Zodoende zitten we omstreeks 15.00 uur aan de koffie. Een half uur later is het droog en in de wetenschap dat dit zo blijft, vertrekken we. De "snelle" vlag heb ik al in huis en zodoende kunnen we snel van de helling naar de stekken. Daarvoor parkeren we eerst Frans zijn "koets" op een parkeerterrein in de buurt. "Zo", die staat daar prima........... Dan klinkt het: "Is korter dan dierentuin."
Ik snap er niets van. Achteraf klopt het wel: "zoo" dus.

Al zoveel gigantische vissen gevangen en toch iedere keer weer blij!

Eenmaal op het water gaan we al vrij snel aan de slag. Het blijft één aanbeetje op de plug van Frans en daarom varen we snel verder. Oscar en Frans willen graag werpen en hebben de stek helder voor de geest. Daar aangekomen stel ik voor eerst even een stukje te slepen. Dit pakt direct goed uit en Frans zit al weer met een smile van oor tot oor zijn turbobaars te showen.

Hoewel we dezelfde stek nog ven intensiever aan de tand voelen, geven eventuele andere bewoners geen thuis. Daarom zet ik koers naar een andere oever en haak verticalend een snoekbaarsje. Deze zegt ons al weer snel gedag en dan tuffen we verder. Heerlijk die Ulterra die zoveel comfort biedt.

Op de Lupa (Lureparts) shad. Overigens niet alleen voor kleine vissen.

Aan de andere over weet Oscar ook een klein snoekbaarsje te verschalken. Hij is blij met deze vangst op zijn eigen Lupa shadje. Hier heeft hij regelmatig succes mee en wat is er mooier dan te scoren met zelfgemaakt kunstaas. Ik zal er echter niet aan beginnen, want daarvoor ontbreekt mij de inspiratie en kundigheid. Ik ben echter ook blij met de spulletjes die anderen hebben gemaakt en mij dan schenken. Dit blijft toch leuker dan massaproducten uit het schap in de winkel.

Het nekvel was blijkbaar erg glad!

Het werpen richting oever is nu in volle gang, terwijl ik verticalend kijk of er aan de buitenkant iets te beleven valt. Een paar keer moeten we even onderbreken om vastgeraakt kunstaas terug te halen. Dit is niet nodig als Frans een snoekje haakt. Hij grijpt de vis in zijn nekvel en ziet het even later met een onverhoedse beweging terug keren in het water.

Zie die grappige smoeltjes eens........

Ondertussen schijnt de zon heerlijk en genieten wij van een geweldige avond na een dag dat de ene plensbui de andere volgde. Wij zijn blij met de gemaakte keuze en de medewerking van thuis dat we een avond weg kunnen blijven. Het werpen van de mannen gaat ondertussen al weer door en nu is het Oscar die een fraaie baars weet te verleiden.






Zo komen er de nodige vissen binnen en hebben we bovendien drie soorten, een leuk bijkomend aspect. Geweldig toch dat het water in ons land zoveel variëteiten kent die allen door elkaar gevangen kunnen worden. Het blijft echter wel bij deze drie want een roofblei, winde of meerval komt er niet.

Zo, dit lijkt erop.

Wel haakt Oscar even later een stevige vis, die buiten ons zicht zowel associaties met een snoek als snoekbaars oproept. Ten slotte blijkt het om een hel knappe snoekbaars te gaan, die vecht als een bezetene. Oscar wint de strijd en is weer helemaal in zijn nopjes.

Het wordt helemaal gezellig als Frans zijn woordenspelletje rond de aalscholver in gang zet. Een aalscholver zonder veren blijkt een kaalscholver te heten en eentje die prachtig kan zingen een nachtegaalscholver. Eentje die de weg kwijt is een verdwaalscholver en eentje die zich op de fruitschaal heeft genesteld een schaalscholver. En zo gaat het geruime tijd door. "Vreemde" gasten hoor die twee! Maar wel heel veel lachen, dat is zeker en maakt van iedere trip bij voorbaat een succes. Bij nader inzien denk ik dat een aalscholver die legaal met betaalde vergunning vist best een betaalscholver mag heten.

Dan treedt er een periode van ongewenst vastraken aan. Oscar parkeert een paar pluggen op rij. De kunstaasredder kan geen redding brengen en dus dienen ze te worden afgeschreven. Zot hoor als het voordien telkens wel lukt en dan enige keren op rij verkeerd gaat. Bovendien worden er enkele mooie vissen gelost. De overgang naar de volledige laten afweten, zou je haast denken.

Geen ogen in de rug gelukkig!

Naarmate het later wordt nemen de aanbeten af en wanneer wij de terugweg aanvaarden, slepen we nog even langs de stek waar Frans de eerste grote baars ving. En nu is het Oscar die aan het langste eind trekt. het levert hem eveneens een forse stekelridder op. Een mooie afsluiter zal later blijken.

Nice.

Hoewel we nog een favoriete stek met kunstaas bestoken, blijken de vissen al naar bed te zijn.
Maar ondertussen kondigt het einde van de dag zich aan middels een geweldig schouwspel. Een aantal luchtballonnen illustreert dit nog eens extra.

Een mooiere afsluiting kun je nauwelijks voorstellen,

Schitterend  hoor om voor het omzetten van de visdag zo te worden beloond. Vissers in de avondschemering blijft een mooi plaatje.

Ok, deze plaat is wellicht nog mooier.

Bij het traileren verging mij even de vreugde, toen ik me realiseerde dat de auto van Frans en Oscar op een parkeerterrein van een bedrijf stond, waarvan de openingstijd verstreken was. Oeps! Dan zouden de hekken inmiddels wel gesloten zijn! Ik had hier helemaal niet bij stil gestaan, omdat ik anders altijd tijdens de openingstijden de plek benutte.

Ik deelde mijn schrik met de mannen, die vervolgens heel nuchter reageerden. Dit gaf enige opluchting, want zij dachten alleen maar in oplossingen en die leken ruimschoots voorhanden. Genoeg alternatief vervoer en familie/vrienden die uitkomst konden bieden.

Aangekomen bij de auto bleek het terrein inderdaad afgesloten. Wij inventariseerden de ontsnappingsmogelijkheden en Frans zag direct dat hij aan dat kleine gaatje bij de voetgangersuitgang ruim voldoende had. Vol zelfvertrouwen reed hij zijn kleine oude autootje via het voetpad de weg op. Waar had ik me toch druk over gemaakt?

Ik weet echter wel zeker dat het achterlaten van de auto me schuldgevoelens had opgeleverd. Ik had immers beter moeten weten. Dus ben ik niet volmaakt en zal dit ook nooit worden. Gelukkig bleek dit probleem er geen te zijn en resteerde een fijne vistrip met deze "vreemde" gasten.