2 maart 2019 Twee keer één is één. Het klopt dus echt!

Met Jan-Philipp naar een klein water dat inmiddels weer helder is. Op basis van Google Live weet ik wanneer ik van huis moet vertrekken. Soms biedt dit ruimte om nog iets in de krant te lezen en een andere keer moet ik opschieten. Het weer was een beetje wisselvallig, maar het zou droog moeten zijn met een matige wind.

"Eindelijk weer eens ouderwets slepen", gaf JP te kennen toen we van start gingen. Het verticalen is niet echt zijn ding. En dus gingen we slepen. Was bleef echter helemaal stil. Op een plek waarvan ik weet, ook uit eigen ervaring,  dat er in de winter grote snoeken zijn gevangen, gingen we werpen.
Leverde niets op en dus verder naar een stek waar we werpend wel eerder hebben gevangen.

Het weer was super. Veel zon en mooie voorjaarskleuren. Bomen die al weer uitlopen of waarvan de sombere winterkleuren overgingen in de prille lentekleuren, die schitterend oplichten in de zon. Bijen zwermden rond de kasten. Vogels baltsten, zoals futen, duiven en kraaien. Het was echt voorjaar. De ijsvogels die we zagen waren ook al zo actief. Nu de vis nog.............

Dan naar een stek die wat jaargetijde betreft zeker perspectief biedt op snoek. We slepen tot het einde van de doodlopende arm van de rivier. Dan zetten we de Minn Kota in werking en varen werpend terug. We raken af en toe vast en varen dan terug naar de plek des onheils. Heerlijk makkelijk die trimfunctie om de elektro iets hoger te zetten, zodat de schroef de bodem of obstakels niet raakt. We krijgen ons kunstaas iedere keer weer los, de vissen echter niet.

Dan gaan we naar een diepere stek om het verticalen in te zetten. De wind is stevig en voor de wind gaat het niet. Dan is het zaak om de koers zodanig te liezen dat we de wind tegen hebben. Dit gaat beter en we vissen fraaie taluds af. Er ligt veel vis, maar allemaal in de slaapstand.

Tot ik ineens JP zijn hengel krom zie slaan op een vis. Niet veel later ligt er een snoek te kronkelen in het net. De lijn draait vrolijk mee en de vis wikkelt zich er in. Gelukkig valt het mee en als de vis in de kieuwgreep het net verlaat is de vis snel verlost van alle lijnen. Snel een paar foto's en terug maar weer. Zou er nu iets los gaan komen dan?

Deze vis kwam dus twee keer kijken.

Daarna nog heel wat meters verticaal gevist en ten slotte slepen met dieplopende pluggen langs de taluds waar veel vis aanwezig was. En warempel, op dezelfde stek als bij het verticalen een aanbeet.
Wat bleek? Dezelfde snoek werd nog een keer gevangen. Vang je twee keer een vis en heb je in feite nog maar één vis gevangen. Strepen van de lijn waarin de vis zich had gewikkeld waren nog zichtbaar.

Hierna hebben we geen vis meer mogen vangen en werd het kouder en vochtiger in de lucht. We waren vroeg terug bij de helling en ik vroeg of JP nog even door wilde varen. Maar de regen die toen inzette gaf het antwoord. Niet veel later was alles ingepakt en keerden we beiden huiswaarts. Opnieuw een ervaring rijker.