9 en 10 januari 2019 Uiteindelijk is de missie toch nog geslaagd.

Intense (onbewerkte) kleuren bij het opkomen van de zon op 10 januari

Het is 8 januari en ik heb een hele week voor me om mijn lijstjes te werken. Altijd maar weer lijstjes, want ze houden nooit op. Maar goed ook, want het blijft zin aan het leven geven, dingen te doen. Dan gaat de telefoon, een collega visgids. Hij zoekt vervanging voor de komende twee dagen vanwege een fysiek ongemak dat zich bij hem heeft aangediend.

Ik kan wel, mits ik mijn lijstjes even ter zijde leg. En en collega uit de brand helpen is ook een goed ding, want je hebt elkaar toch nodig. En dus krijg ik de voorgaande correspondentie door en wacht het telefoontje van de betreffende gast af.

Wanneer deze komt vraag ik naar zijn overnachtingsadres en stem de bestemming voor de volgende dag er op af. Ik geef hem de benodigde informatie en laat hem bij een grote bouwmarkt komen om vandaar samen naar de helling te reizen. Zo gezegd en gedaan en dan gaan we geheel volgens planning het water op. Het doel? Grote baarzen voor de wedstrijd waaraan hij al enkele jaren deelneemt. En niet zonder succes, verneem ik.

Ik heb een locatie gekozen vanwaar we verschillende putten langs de rivier kunnen bereiken. En zo gaan we als snel aan de slag. Mijn gast werpt de overs uit en tikt zijn kleine shad langzaam binnen. Ik zelf hanteer een verticaal stok om zodoende de boot makkelijk te kunnen sturen en de boel in de gaten te houden.

De eerste put levert niets op, Ook het verticalen blijft ondanks wisselende dieptes onbeantwoord. Dan maar door naar de volgende put. Na een kwartier varen komen we daar aan en beginnen het spelletje opnieuw. De harde koude wind uit het noorden, maakt dat het verre van aangenaam is. De zon schijnt en het is dus droog, heerlijk! Maar de koude wind doet er geen goed aan. De vissen reageren er waarschijnlijk net zo op. Ze geven niet thuis.

Zo moet de vangst worden vastgelegd om mee te tellen in het resultaat.

Op naar de volgende put. Nu blijven we bij de ingang hangen en bestoken de signalen die zich op de dieptemeter aandienen. Niets! Dan weer een stuk oever, waar de wind iets minder grip op heeft. Maae na een poosje besluit ik het anders te gaan aanpakken.

We varen naar een paar mooie kribvakken en gaan daar opnieuw werpen en verticalen. ook deze poging levert niets op. Dan maar terug naar de helling, want de klok heeft niet stil gestaan. Daar vissen nog een haven uit. Diep / ondiep tussen de boten, langs de kades het heeft allemaal geen zin en wij besluiten er een punt achter te zetten. Mijn gast geeft nog te kennen, dat wintervisserij nu eenmaal een taaie bedoening kan zijn. Ik ben blij met dit begrip.

De volgende dag begin ik met nieuwe moed. Na mijn gast te hebben opgepikt en de boot op de helling te zetten, stuur ik mijn gast de steiger op om alvast te beginnen. Ik neem het traileren voor mijn rekening. Maar eerst neem ik de gelegenheid te baat om een schitterende zonsopkomst te fotograferen. Ongelofelijk hoe snel die kleuren steeds intenser worden, om vervolgens ook weer snel te vervagen, naarmate de zon hoger komt.

Als we kunnen vertrekken heeft de baars nog niets van zich laten vernemen.Wij beginnen op gekende stekken de baars te belagen. Ondanks de inzet lijkt het herhaling van gisteren te worden en dus moet het roer om. De Minn Kota er uit en de Honda op volle kracht vooruit. De rivier stroomt heel lichtjes, maar zou gaandeweg de dag harder moeten gaan stromen. Dus vaar ik door om een stek anders dan de put en anders dan de rivier te bevissen.

Daar aangekomen doet de Ulterra weer haar werk. Wat een gemak en wat een luxe. Dat vinden mijn gasten overigens ook, net als zo'n elektrische lier op de trailer. Nu duurt het niet lang of ik krijg een eerste aanbeet. Helaas schiet de vis los.

Missie geslaagd.

Niet veel later weet mijn gast, bij het eindeloos uitwerpen en binnen tikken, een vis te haken. Een snoekbaars van zo'n 45 cm. Niet groot maar wel vis! Eindelijk. Al snel is deze terug in zijn element en gaan wij verder. Er komen wel aanbeetjes, maar niet overtuigend.

Maar dan staat de hengel van mijn gast wel erg krom. Ik herken aan de acties in de top het knokken van een baars. Het duurt enige tijd eer deze zich toont en wij weten dat de missie is geslaagd als we deze vis landen. En gelukkig blijkt dit de missie toch als succesvol kan worden beschouwd.
De vis moet op een meetlat worden gefotografeerd met een soort sticker en met de visser. We doet dit met veel plezier, want zonder deze vis was het toch wel een jammerlijke vertoning geworden.

Dan gaan we door en weten nog twee snoekbaarzen te vangen. Omdat mijn gast vroeg naar huis moet om redelijk op tijd thuis te zijn voor een onverwachte klus, stoppen we erg vroeg. Die 500 kilometer kosten immers ook tijd. Wel pikken we nog een paar stekken mee die nu onder invloed van de matige stroming staan. Helaas hebbend e vissen hun posities blijkbaar nog niet ingenomen.

Dus is het inpakken geblazen. We zien ondanks de relatief grote inspanning tevreden terug. Onder de gegeven omstandigheden was dit blijkbaar het hoogst haalbare. En met een goed gevoel namen we afscheid in de hoop dat deze vangst bij mag dragen aan een goed eindresultaat in de wedstrijd. En daarbij gaat het maar het liefst over 29 soorten, te vangen in Europa. Wat een uitdaging!

Deze plaat hoefde absoluut te worden bijgewerkt. Het is zoals het was!