De dag begon al met regen en daarom liet ik de boot zo lang mogelijk onder dak staan. Omdat Robin tegen negenen met de trein bij het station arriveerde, moest ik toch echt op stap. Gelukkig was het toen enige tijd droog. Wachtend op de parkeerplaats zag ik de trein het station binnen rijden.
Al snel zag ik Robin komen met zijn rugzak en hengelkoker. Hij stapte in en we verwelkomden elkaar. Hij was al vaker geweest en dus was het een fijn weerzien. Vervolgens gingen we richting trailerhelling. Daar aangekomen bleek hoe weinig mensen hun zinnen hadden gezet op deze visdag. Slechts één trailer was er aanwezig.
Terwijl Robin zijn hengel in elkaar zette, een telkens terugkerend ritueel, maakte ik de boot gereed voor de lancering, inclusief de bagage die mee moest. Toen de hengel gereed was, kon de boot te water. Het was zaak deze direct goed te positioneren, zodat we direct met de kop in de harde wind konden wegvaren.
Alvorens op snelheid weg te varen, verwijderde ik het touw, om te voorkomen dat dit in het water terecht kwam en in de schroef zou belanden. Toen zat ik even naar de kleding van Robin te kijken en vroeg hem af dit wel voldoende waterdicht en warm was. Hij verzekerde mij de het topkwaliteit was en het helemaal goed ging komen...............
Ik voer in één stuk door naar de beoogde stek. Daar ging de Ulterra te water en de Honda werd uitgeschakeld. Deze laatste had ik de hele dag niet meer nodig, tot de terugreis. En zo zetten we de boel in beweging, langzaam varend om onze shads verticaal optimaal aan te kunnen bieden. Dit viel nog niet mee met die harde wind in de rug. Tegen de wind in ging het evenwel prima: cruisecontrol + i-pilot!
De regen liet niet lang op zich wachten en testte de kleding van Robin genadeloos. Helaas bleek deze niet zo degelijk te zijn, als hij veronderstelde. Vandaar dat de reeds eerder aangeboden poncho nu dankbaar werd geaccepteerd. Helaas mosterd na de maaltijd, want hij was al drijfnat. Zelf had ik zekerheidshalve ook al een poncho over mijn hoofd getrokken en had hier de hele dag profijt van.
Ondertussen had ik een klein snoekbaarsje weten te verschalken. Zo'n beestje van een centimeter of twintig. Een visje voor de toekomst zullen we maar zeggen. Ik bewonder het lef waar die kleine vissen over beschikken. Een gigantische drive om snel een grote vis te worden. Daar houd ik van.
Omdat ik wel trek had in een warme slok goot ik me een kop hete thee in. Dit vond Robin een heel goed idee, waar zijn eigen meegebrachte proviand helaas niet in voorzag. Dus ging ik improviseren. Ik bood hem een kop oplossoep aan, die simpel met een kan heet water kan worden geserveerd. Daar knapte hij gelukkig wat van op.
Terwijl we stevig door visten, tikte ik nog een mooie baars omhoog. Voor de rest bleef het veel te stil.
Bij Robin wilde het niet echt lukken. Slechts één keer zat hij echt te drillen. Bij gebrek aan een angsthaak (stinger) ging de vis helaas verloren. Dus toch maar een shad van mij in de speld gehangen, met stinger dus.
Ondanks alle zorg kreeg ik toch de indruk dat Robin nog steeds onvoldoende hersteld was van de gevolgen van de regen. Toen ik hem er naar vroeg, werd dit bevestigd. Daarom nam ik een duik in mijn waterdichte zak met extra kleding. De bodywarmer die ik opdiepte nam hij dankbaar aan. En de rest van de dag bleef hij maar herhalen welke weldaad hiervan ondervond.
Die weldaad werd helaas niet vertaald in vangen. Hoewel hij diverse technieken probeerde en ook een fireball voorzag van een dood voorntje. Het bleef bij voorzichtige aanbeetjes volgens Robin. Zelf wist ik links en rechts toch een paar vissen te verschalken. Niet groot, maar toch actie dat tot resultaat leidde. Met twee baarzen en zes snoekbaarzen was ik onder de huidige omstandigheden zeker niet ontevreden. Maar wat je wilt als gids, is dat de gast vangt.
Wat niet werd uitgepakt was de camera. Het weer leende zich er niet voor. Drooghouden was de uitdaging. En omdat zich geen spectaculaire vangsten aandienden, bleef het bij droog houden. Niet dat kleine vissen niet de moeite waard zijn, maar onder de gegeven omstandigheden was het geen natte camera waard.
Omdat ik er naar streefde Robin toch zo warm mogelijk te houden goot ik er nog maar een bak thee en een bak soep in. Zodoende kwam ik zelf thee tekort en compenseerde dit door eveneens een kom soep te nemen. Al met al de bevestiging om als gids zo goed mogelijk te zijn voorbereid op dergelijke situaties.
Met acht vissen op de teller kon ik de vangsten met de Tomasco dit jaar op 1001 stuks brengen, een absoluut record. Voordien stopte het aantal rond de 750, maar nu zijn het er gemiddeld 12 per dag. In voorgaande jaren en over alle gidsjaren heen stond het gemiddelde op 9 per dag. Nu dus 25% meer.
Als je je dan realiseert dat er ook vele slechte dagen tussen zaten, vanwege de warmte, realiseer je je nog eens extra dat de dagen in september en oktober wel heel goed waren. Regelmatig 30 vissen/visjes in de boot. Een heel mooi jaar om op terug te kijken.
Robin echter moet nu terug kijken op een persoonlijke blank. Onderweg naar de trein vertelde hij me dat het eerste dat hij zou doen als hij thuis kwam, was het nemen van een hete douche. Ik hoop dat hij dan weer helemaal de oude wordt na een dag die zoveel van hem heeft gevergd. Dat zullen we in februari zien, want dan wil hij terug komen. Revanche??
 |
| September 2017, toen Robin wel succes had. |
