19 oktober 2018 Een heerlijke maar zeer uitzonderlijke visdag!

Tom aan het lijntje bij Maren.

Het was tijdens onze vakantie in Schotland dat we Maren uit Duitsland leerden kennen. In de B&B aan de ontbijttafel vond de eerste ontmoeting plaats en er was meteen een klik. We kwamen elkaar weer tegen op een eilandje waar we met een boot naar toe waren gebracht, om er te wandelen. Dit alles leidde ertoe dat we  's avonds samen gingen eten. Het afscheid, de volgende ochtend, liet niemand onberoerd. Hoe kan het soms toch gaan in het leven?














We hielden contact, zowel tijdens onze vakantie als daarna en nu kwam ze ons bezoeken. Maren had haar zinnen gezet op een tochtje met de Tomasco en daarom troffen we elkaar bij een trailerhelling. Het was een fijn weerzien. We wilden snel het water op, want een grote vrachtwagencombinatie was een kraan aan het lossen en de rust was compleet verstoord. Op het water vonden we de rust terug.

Daarvoor moest Maren Tom ( roepnaam van de Tomasco) even aan het lijntje houden, zodat ik de auto en trailer kon parkeren. Daarvoor moest ik improviseren omdat de parkeerplaats vrijwel geheel in gebruik was door de grote dieplader en gigantische truck. Maar waar een wil is is een weg en dus konden we even later afduwen van de oever. Daarvoor moest ik haar wel even de helpende hand reiken bij het instappen, om te voorkomen dat mijn gast natte voeten zou krijgen.

Ik besloot om eerst naar een eindpunt te varen om vandaar uit weer terug te vissen. Met een flinke vaart gingen we over het spiegelgladde water. De wind die ik creëerde maakte het wel koud. Ten slotte was de herfst al ruimschoots onderweg, hoewel het voor meerdere  dagen nog een echte nazomer was.

Veel gezelligheid in de boot

Flink ingepakt doorstond Maren deze proef en konden we gaan varen/vissen. Nu was het laatste absoluut niet waar Maren voor was gekomen. Er stond nog veel meer op het programma, zoals 's-avonds bij ons thuis eten en samen de foto's van Schotland bekijken. De volgende dag zouden we een bezoek aan Buren gaan brengen en de dag bij ons thuis afsluiten.













Maar nu liet ik haar zien hoe we hier vissen. In dit geval heel relaxed een beetje slepen, een beetje verticalen en dan krijg je ineens een geheel andere beleving door. Maren ondervond een magnetische werking van de bodem, alsof de shad voortdurend naar de bodem werd getrokken. Zo heb ik het nooit eerder vertaald gezien. Bovendien vond ze dit reuze spannend en vermakelijk.

Terwijl we voor de wind genoten van het heerlijke weer, besloten we een pauze in te bouwen in de voorgaande bezigheid, die op zich al veel gelijkenis met een pauze had. Ondertussen lieten de vissen alles ongemoeid. Iets dat Maren wel prettig vond, want ze had het niet zo op die grote vissen die ze op Facebook dikwijls langs zag komen.

Heerlijk dobberend op de ankerfunctie van de Ulterra kletsten we heel wat af. Een hengel in de steun die een shad een half metertje boven de bodem liet zweven, vond geen aftrek, of wel geen enkele vis zag er een been in deze te grazen te nemen. Maar ons maakte dit helemaal niets uit. Bijzonder hoor dat ik niet de drive ervoer die ik anders wel ken. Het gezelschap maakte dat deze rust passend was en niet gebaat was bij veel activiteit op hengelsportgebied.

Een wel heel klein snoekbaarsje.

Na geruime tijd te hebben gedobberd gingen we verder. Langzaam varend op de elektro en de bodem aftastend. Op enig moment meende Maren iets te ervaren dat anders aanvoelde dan het spelletje dat ze tot nu toe speelde met de magnetische aantrekkingskracht van de bodem. Ik gaf te kennen dat het wellicht goed was even te checken wat dan wel de oorzaak van de afwijkende gevoel kon zijn. Vuil of iets dergelijks?

Veel doorzichtigheid toonde deze mini-snoekbaars.

Maar wat bleek het geval? Een mini snoekbaars was aan de haak blijven hangen. Maren was helemaal vertederd door de kleine maar oh zo complete vis. Ze bewonderde het van alle kanten en verbaasde zich over de doorzichtigheid van vele lichaamsdelen. Zodra ze iets groter worden is dit natuurlijk snel gedaan, maar nu werd de baby-vis dus als vertederend ervaren.




Na het terugzetten vervolgden we onze tocht. Langzaam lieten we de oevers aan ons voorbij glijden. Er was voldoende te zien om het zeer de moeite waard te laten zijn, zeker als het nieuw voor je is. En zo vaarden we naar het eindpunt, zonder enige aanbeet. Ongeacht of we verticaal of slepend visten.

Vlak bij de trailerhelling kende ik nog een stek die zich meerdere keren had bewezen wat de roofblei betreft. En terwijl Maren het verticaal eindeloos volhield, wierp ik de stek af om nog een roofblei te verschalken. Want helemaal geen vis vangen, dat kon ik niet accepteren. Blijkbaar voelde mijn gast dit feilloos aan, want die liet me er even helemaal voor gaan. Enkele vissen hadden hun aanwezigheid al getoond door de harde klappen waarmee hun jacht dikwijls gepaard gaat.

En eindelijk slaagde ik in mijn opzet. Een keiharde aanbeet leverde het bewijs van een actieve vis die mijn kunstaasje wel wilde hebben. En zo belande er uiteindelijk toch nog een behoorlijke vis in de boot. Maren hoefde ze zo groot niet, liet ze blijken. Ik was echter blij om niet geheel met lege handen naar huis te gaan. Ik heb het als een hele bijzondere dag ervaren, maar zeker een dag die voor herhaling vatbaar is.

Het traileren verliep weer moeiteloos met de elektrische lier, wat een genot. Daarna konden we de reis voortzetten. Dit wil zeggen ik naar huis en Maren naar de B&B die ze had geboekt. Omdat het verkeer vast bleek te zitten, duurde het geruime tijd eer ze daar aan kwam. Zelf had ik een alternatieve route gekozen, die zij natuurlijk niet kende. Toch konden we redelijk volgens de planning de dag bij ons thuis voortzetten.