Daarom trek ik er een middag voor uit. Lekker in mijn eentje op mijn dooie akkertje tuf ik rond. De Minn Kota doet het werk. Het lijkt er in beginsel niet erg op. Ik vaar langs het talud en tast verschillende dieptes af. Hoewel ik links en rechts wel wat signalen opvang, levert het geen aanbeten op.
Een nadere boot zag ik evenmin veel activiteit ontplooien. Maar goed je bent lekker aan het vissen en dan is vangen wenselijk en leuk en toch ook weer niet bepalend voor het plezier. En dat plezier werd nog groter toen er plotsklaps een aanbeet kwam die de eerste snoekbaars opleverde. Niet groot, zo'n 45 cm. Net aan de maat zou je kunnen zeggen. Dan rest de vraag: welke maat? mij maakt het namelijk niet uit. iedere vis gaat terug en daarom is de maat zeer betrekkelijk geworden.
Na deze eerste vis, volgde er vrij snel een tweede. Blijkbaar lagen ze een beetje bij elkaar. het hield echter ook al snel weer op en dus volgde er weer een lange periode zonder enige activiteit. Dit veranderde plotseling toen het talud vrij stijl opliep. Daar op die ene stek kwamen er het liefst 6 stuks in de boot. Heel opmerkelijk hoe bepalend die ene stek was. En alles was zo ongeveer van het zelfde formaat.
 |
| Veel vissen van dit formaat op een kluitje bijeen. |
Hoewel ik het natuurlijk ook rondom deze stek probeerde, bleek die ene "vierkante meter" de enige plek te zijn die actieve vis een plek bood. Toch besloot ik toen al dat ik de volgende trip, twee dagen later hier naar toe zou gaan. Niet voor die ene vierkante meter, maar mede gerelateerd aan weer en wind en toch het feit dat er vis aanwezig was op deze winterstek.
Na een paar uurtjes varen en vissen, besloot ik huiswaarts te gaan. het was weer lekker luxe dat je zo maar kunt gaan wanneer het jou past. Die vrijheid en je hobby zo uit te mogen oefenen is toch echt wel een geschenk. Een geschenk dat ik keer op keer weer uit wil pakken.
