 |
| Toch nog een herinnering met vis. |
Ik vroeg hem waar hij woonde en dat bleek een grote stad vlak bij de Duitse grens te zijn. Uiteindelijk heb ik de men ontmoet bij een trailerhelling vlak bij zijn woonplaats. Dat hij geen visser was bleek al snel en een middagdutje van bijna twee uur bij de helling kostte hem geen moeite.
Ruben daarentegen was dol enthousiast. En hoewel we weinig vis vingen, kon hij wel vier nieuwe soorten aan zijn lijstje toevoegen. Het was zo geslaagd dat hij een jaar later met me op zeebaars wilde gaan vissen. Maar deze schoenmaker houdt zich bij zijn leest en zette dit verzoek door naar een collega die vrijwel niets anders doet, iemand met heel veel expertise betreffende zeebaars.
Maar nu kwam Ruben met een andere zwager, Vietnamees van oorsprong. Tja het kan raar lopen in deze wereld van migratie. Toen Vietnam werd ontvlucht kwam de familie blijkbaar over de hele wereld terecht. Twee zussen trouwden, waarvan één met een Nederlander en de ander met een Amerikaan en de broer vestigde zich eveneens in Nederland en heeft hier inmiddels een eigen bedrijf.
En zo kon het gebeuren dat Ruben en Duong samen bij me in de boot stapten. Deze twee bleken beiden visser te zijn en dat gaf een geheel andere dynamiek. Een dynamiek waar ik wel blij van werd. Want hoewel het een taaie dag zou worden, hielden de mannen de stemming erin.
 |
| Alleen een paar kleinere vissen lieten van zich horen. |
Ondertussen spraken we veel en vernam ik het verhaal van de bootvluchteling Duong. Na dagen over het water zwerven bereikten ze land en toen ze van boord gingen, bleek dat ze niet meer konden staan. Ze vielen gewoon om. Eerst moest het evenwichtsorgaan blijkbaar weer aan de vaste grond wennen. En vervolgens niet weten waar je bent of waar je terecht gaat komen. Dat is toch wel anders dan de huidige vluchtelingen met hun smartphones e.d.
En dan Ruben, die aan de westkust van Amerika woont en een geheel andere geschiedenis kent. Ik zeg wel eens dat ik niet de wereld over hoef te reizen, want deze stapt bij mij aan boord. En zeker als je slechts af en toe gestoord wordt door een de aanbeet van een kleine vis.
Toch verlieten de mannen na afloop met goed gemoed de Tomasco. Ze hadden een echte zwagerdag gehad. Tijd voor elkaar en zonder de dames, ook wel eens lekker. Bovendien hadden ze zich een gemeenschappelijke hobby bezig kunnen houden. En ten slotte waren ze vissers genoeg om te weten dat passieve vis niet of nauwelijks te vangen is. Deze dag pakt niemand ze echter meer af,
