27 juni 2018 Aan een vanzelfsprekendheid komt een einde. Alles is vergankelijk.

In memoriam

Zo zag het genieten er uit.

Soms wijk je af van de normale patronen, zoals de chronologische volgorde in de verslaglegging. Simpel omdat iets gebeurt dat geen uitstel duldt. En dan heb ik het over een overlijden, een gebeurtenis die je moet delen, omdat je ook in je eigen rouwproces zit.

Het hoefde niet altijd groot te zijn.

Sinds augustus 2011 ken ik Eduard al. Het was de eerste keer dat hij bij me in de boot stapte. In november 2017 was het de laatste keer. Iets dat ik toen helemaal niet besefte, niet kon weten. Simpel omdat Eduard toe nog niets wist van de dodelijke ziekte die zich in zijn lichaam had genesteld.








Eind vorig jaar vernam ik van het resultaat van het onderzoek in het ziekenhuis. Hij moest chemotherapie ondergaan. Hij liet me weten dat hij lange tijd uit de roulatie zou zijn, maar wij hielden contact. Iemand die 64 dagen met je heeft gedeeld op het water, is veel meer dan een passant.

Anderen laten delen in zijn passie was een must, ook tijdens dit laatste bezoek.

Bij gelegenheid had ik hem thuis wel eens bezocht. Ik zag dan de foto's van de grootste vissen die hij tot dan had gevangen. Vissen en alles erom heen was zijn passie, was zijn leven. Graag trok hij er met jonge mensen er op uit om hen te leren over de hengelsport. Soms nam hij iemand mee naar Nederland om te laten ervaren hoe het is om met de boot op de rivieren te vissen op roofvis.






Begin mei bracht ik hem een bezoek, toen de tekenen van de impact die de ziekte op hem had, al schrijnend waren. Toch was er toen nog hoop en werd er gesproken over een visdag, waarbij een vriend dan zou rijden en hem begeleiden.

Zijn laatste grote vangst, zijn eerste meerval.

Helaas, andere fysieke klachten staken de kop op en toen ging het snel. Ik werd op de hoogte gehouden door vrienden die af en toe met hem mee kwamen voor een visdag. Het was duidelijk, het einde kwam in zicht. 










Dinsdag 26 juni vertrok ik voor het laatste bezoek. Een vriend van hem wachtte me op. Hij waarschuwde me voor hetgeen ik zou aantreffen. Inmiddels heb ik al meer van dergelijke situaties meegemaakt en weet je hoe erg het kan zijn.

Samen onderweg

En erg was het! Eduard regelde altijd alles en zo gaf hij zijn vriend aan hoe hij graag wilde dat zijn overlijden op Facebook kenbaar gemaakt moest worden en wat er daarna met de account diende te gebeuren. Het was allemaal moeilijk te verstaan.








Toen ik bij hem aanschoof liet hij weten "das is toll" en direct daarop dat de sokken aangereikt moesten worden. Sokken die hij een maand eerder uit Amerika cadeau kreeg, echte roofvisserssokken. Ze waren voor mij. Het maakte me emotioneel en het aanstaande overlijden kwam hard binnen, pijnlijk.

De enige vis van deze dag en de grootste snoekbaars.

We hebben weinig gesproken, maar onze handen wisselden gevoelens uit. Nog één keer samen, de allerlaatste keer. Na een half uur was het mooi geweest en nam ik afscheid van een slapende Eduard.










De volgende dag volgde ik de berichten op Facebook en daar kwam die dan! 17 uur na mijn vertrek was Eduard voorgoed vertrokken. Er was een einde gekomen aan een periode van samen vissen, die eindeloos had kunnen duren. Maar de vergankelijkheid drukt je andermaal met de neus op de feiten. De sokken herinneren me er aan. Voortaan neem ik onze mooie herinneringen mee, tijdens de visdagen die mij gegund zijn en waarin het gezelschap van mijn gasten mij dierbaar is.

De roofbleien, waar hij zo gek op was.

Nu geen berichten meer als deze: 

Wieder einen tollen Angeltag mit Fischingguide Johan Caneel auf einem Fluss in Holland verbracht. Tolles Wetter und bunte Strecke. :-) (Fotos Fischingguide Johan Caneel)

Eduard Kasela

De foto die zijn  overlijden en begrafenis illustreerde.

Maandag 2 juli. De begrafenis vindt plaats. Ik schuif binnen in de kappel  bij de begraafplaats en sta direct oog in oog met één van de foto's die ik afgelopen zomer maakte. De meerval van ruim een meter en hiermee een soort die Eduard nooit eerder had gevangen. Op zijn Facebook-account werd deze foto gebruikt om zijn overlijden aan te kondigen. Dus ook nu staat het vissen weer centraal

Een jongen van een jaar of 14, die vorig jaar een dag mee kwam, is samen met zijn vader aanwezig bij het afscheid van Eduard. Het is voor hem natuurlijk ook heel pittig. Zijn vader vertelt mij later dat Eduard voor zijn zoon een hele goede leraar was. Samen trokken ze er op uit om de lokale wateren te bevissen. Ook daaraan is nu een abrupt einde gekomen.

De dominee besteedt in haar toespraak andermaal veel aandacht aan het vissen, middels het bijbelverhaal van Jezus en de vissers. Dit thema heeft ze heel bewust gekozen omdat dit zo passend is in relatie tot Eduard.

Tjonge dat het vissen zo prominent naar voren zou komen, had ik niet verwacht. En dat ik al die jaren zijn gids mocht zijn, ongelofelijk!

Nogmaals werd mij door zijn vrienden gezegd hoe belangrijk mijn laatste bezoek aan hem was geweest. Dit zou je toch nooit durven geloven! En dan zijn moeder, 92 jaar oud, die mij vraagt de groeten te doen aan mijn echtgenote, die eens mee was bij een gelegenheidsbezoek bij Eduard thuis. Het heeft me allemaal diep geraakt.