18 februari 2018 Onveranderd taai en ijs breken!

Mooi weer maar matige vangsten.

Wij spraken niet vroeg af, want de winter maakt dat de dagen ook langzaam op gang komen. Om 7.00 uur krijg ik het sein van vertrek uit Duitsland. Ik ben nog niet zover en vertrek met de boot een uur later. Aangekomen bij de helling zie ik de bevroren bandensporen van een voorganger. Ik neem de emmer strooizout ter hand, wil geen risico nemen.

Want ik vergeet natuurlijk nooit meer dat de auto en trailer van Luus onder water verdwenen, nadat de combinatie met stilstaande wielen onhoudbaar weg gleed. Gelukkig was de boot los van de trailer en dreef weg met daarin alle hengelmateriaal en fotoapparatuur. Geen risico meer nemen dus!

De volgende trailer arriveerde al en de mannen meenden dat ik luxe ging traileren, vanwege het zout dat ik aan het strooien was. Dat is dan maar zo! Zij blijken uit te wijken omdat hun vaste vertrekpunt dichtgevroren is! Met een andere boot, die nu op de trailer ligt, zoeken ze hun heil daarom elders. De helling is al geprepareerd.

Ondertussen is JP gearriveerd en kan zo instappen. Dat doet hij dus ook! Als ik weg wil varen blijkt de boot nog vast te zitten aan de steiger en maakt een onverwachte zwieper. Omdat alles rustig gaat heeft het gelukkig geen gevolgen. Na het touw te hebben losgemaakt, varen we langzaam weg. Zodoende is er nog voldoende tijd om de lange hengels te behoeden voor een desastreuze botsing met de lage bruggen die we moeten passeren.

Dan kunnen we eindelijk echt aan de slag. Het blijkt een slag te worden die om uithoudingsvermogen vraagt. De watertemperatuur schommelt rond de vier graden en dan wordt alles traag. De spijsvertering van de vissen en derhalve ook hun activiteit.

Belager van de dieplopende Ikiru

We zien onderweg wel hoe een aalscholver een grote trage vis verorbert. Die kan dus weer een poosje vooruit, de aalscholver! Hoewel wij erg genieten van de zon en het plezier delen met talloze wandelaars, ervaren we dat de vangsten vandaag minder zwaar moeten wegen. We zijn al een paar uur onderweg als de eerste zich eindelijk meldt. Een snoekje van ongeveer 60 cm heeft de dieplopende Ikiru gegrepen.
















En hoewel we verschillende aasjes hebben ingezet, blijkt alleen deze een aanbeet waard. Niets grote pluggen of softbaits. Wij moeten het daarom vooral hebben van de Berlinerbollen die JP vanochtend versgebakken heeft opgepikt. Ook de mosterdsoep valt er goed in en in combinatie met goede gesprekken gaat de dag aan ons voorbij.

We moeten daarbij echter ook het ijs trotseren. JP merkt op dat de Tomasco ook als ijsbreker kan fungeren. Eerst is het af en toe een stuk waar we even door heen moeten om vervolgens weer open water te bereiken. Maar gaandeweg wordt het steeds erger en besluiten we terug te gaan. Later op de terugweg zien we dat het ijs al weer is verdwenen. In zulke omstandigheden weet je ook dat je de  ijspret op langere termijn niet hebt verstoord.

En de tweede van deze dag.

Dan meldt zich nog een tweede snoek, maar dan is het ook op. In ieder geval zijn we geen "Schneider" meer. Met andere woorden, wij komen niet met lege handen thuis, althans figuurlijk, want catch & release is ons motto. Hiermee evenaart de vangst van deze dag die van voorgaande keren op dit water. Niet echt een inspiratie moet ik zeggen.








Op de terugweg pakken we nog een doorgang mee. Hier stroomt het af en toe, maar er is evenmin activiteit. Dan vraag ik JP of hij nog een stukje door wil. Hij gelooft er echter niet meer in en dus ruimen we op. Bij de helling blijken al onze collega's ook al te zijn vertrokken. Mogelijk dat de slechte vangsten hun ook deden kiezen voor een behaaglijk huis boven de dalende temperatuur op het water.

We blikken tevreden terug. Voor ons gevoel hebben we deze zonnige winterdag optimaal benut en hebben we nog een hele avond over.