 |
| Eindelijk een meter + |
We zijn er vandaag beiden vroeg bij. Ik heb geen oponthoud en ben bijna een half uur te vroeg op onze ontmoetingsplek. Natuurlijk is Eduard er al, want die is altijd veel te vroeg. Helaas verliep de thuisreis veel minder voorspoedig, maar dat was van later zorg. Eerst maar eens een dag vissen.
We keken terug op de dag dat Michel van de partij was (15 augustus) en het plezier dat hij aan die dag had beleefd. Vandaag zou Eduard hem voortdurend op de hoogte houden van de vangsten. De telefoon leent zich er immers prima voor. Dan blijft er echter weinig ruimte voor visserslatijn, want de foto's liegen immers niet.
We sleepten eerst een stuk op groot en diep water en zagen in een andere boot iemand "eindeloos" drillen. Van de ene kant van de boot naar de andere en omgekeerd. De hengel stond echt krom, maar er werd niet gepompt. Het duurde dermate lang dat onze drang het stromende water op te gaan het won van onze nieuwsgierigheid.
 |
| Vrijwel direct de eerste snoekbaars. |
We gingen direct naar het verste punt, om daar een pauze in te lassen. Dat wil zeggen dat we gingen verticalen met behulp van de Minn Kota. Daar werd vrijwel direct de eerste snoekbaars gehaakt en Michel mocht het weten. Helaas gaf deze stek geen andere vissen meer prijs.
 |
| Helaas belandde deze op het bord, tot grote vreugde van Eduard's 90+ moeder. |
We voeren nog een stukje verder door en aanvaarden de terugreis. We sleepten tegen de stroom op en passeerden vele boten, die geankerd tussen de kribben lagen. We deden goede zaken, want al snel kwamen er baarzen en windes binnen. Helaas liet één baars het leven. Er was niets bijzonders gebeurd, maar deze vis redde het niet. In zo'n situatie maken we een einde aan het lijden en gaat ze mee.
 |
| Af en toe een vis. |
Later hoor ik dat de moeder van Eduard er heerlijk van heeft gegeten. Dan was het gelukkig toch niet voor niets dar deze vis het leven liet.We sleepten verder, maar kwamen er wel achter dat de eerste uren de beste waren. Af en toe kwam er nog een aanbeet, waarvan we de meeste niet konden verzilveren.Geen overtuigende aanbeten dus. Ook verloren we nog een plug, die ondanks het ankeren van de boot niet gered kon worden.
 |
| Met de plug nog in de bek .......... |
Voor in de middag kwam echter onze bonusvis. Niet de metervis waar Eduard al zo lang van droomt. De aanbeet kwam op het moment dat hij aangaf dat het weer tijd werd voor een "Fehlbiss". Soms sta je versteld van de timing van zo'n uitspraak. Het werd echter geen Fehlbiss, maar een echte vis die goed gehaakt zat. Ik haalde alle andere hengels binnen en was klaar voor de landing van een vis die zich nog niet had laten zien. Dat duurde ook nog geruime tijd en ondertussen stuurde ik de boot af en toe weer richting vis. Deze bleef echter nog geruime tijd onzichtbaar, tot er eindelijk een meerval in de oppervlakte verscheen.
Wat een verrassing! Eduard had nog nooit een meerval gevangen en dus was het zaak om deze echt te landen. Na enige tijd lukte dat gelukkig. Ik voer de boot naar een rustige plek en ankerde deze op de elektro. De onthakingsmat werd uitgespreid en de meetlat gereed gelegd. Toen kon de vis uit het water. Er moest eerst een foto worden gemaakt met het vangende kunstaas, een befaamde Salmo plug. Toen moest de vis worden onthaakt.............
 |
Op de lat.
|
Dit was best lastig, maar eindelijk schoot de plug los ............... en direct weer vast in mijn duim. Daar had ik nu echter geen tijd voor. Eerst moesten er foto's worden gemaakt. Zowel met de telefoon van Eduard, als met de Nikon. Wel haalde ik eerst de plug van de lijn en zo stond ik te fotograferen met een plug die aan mijn duim bungelde. De vis werd gemeten en bracht 106 cm op de lat. Weliswaar geen metersnoek, maar wel een geweldige vangst.
Nadat de vis was terug gezet, kon de operatie beginnen. Eerst de haak afknippen en vervolgens die weer uit de duim zien te krijgen. Gelukkig had ik ervaring en met behulp van de juiste tang om haken eenvoudig door te knippen, ook de dikkere, lukte het om de punt van binnen naar buiten door te drukken. Vervolgens was het snel gepiept. De haakpunt met de weerhaak werd afgeknepen en de klus was geklaard. Zelf knijp ik van pluggen altijd de weerhaken plat, zodat ze er doorgaans zo weer uit kunnen worden getrokken. Dat was nu dus niet het geval. Nu de haak was verwijderd ging er ontsmettingszalf op de wond en verband erover. Wij konden weer verder.
 |
| Nog een fraaie snoekbaars. |
Eduard straalde van oor tot oor en verkneukelde zich al over de reacties. En die kwamen er! Wij visten verder en moesten heel lang wachten op de laatste drie vissen. Maar wij hadden natuurlijk voldoende gevangen om even op te teren. Uiteindelijk misten we nog een paar vissen, maar haakten op een Taildancer nog een mooie snoekbaars.
 |
| Tot slot nog een paar windes. |
Op het laatste stuk losten we nog een vis en vingen nog twee forse windes. Met 10 vissen op de teller en op de telefoon van Eduard, vonden we het welletjes. Hij zette direct de verzending van de foto's in gang, zodat de ontvangers gek werden van de piepjes. terwijl we terug voeren naar de helling, kwamen de reacties al op de telefoon die hij op zijn hart droeg. Dit was goed voor zijn hart, zo zei hij.
Het was zodoende een superdag geworden, die een nieuwe fotolijst voor thuis in de gang vereiste, omdat de meerval nog niet was vertegenwoordigd. Beladen met foto's, herinneringen en een baars, vertrok Eduard huiswaarts. Daar kreeg deze dag nog een behoorlijk vervolg middels Facebook.
