 |
| Die hebben ze in Engeland niet. |
Twee dagen vissen in Nederland is iets waar de mannen naar uitzien. Zondag komen ze ingevlogen en woensdag vertrekken ze weer. Ik doe mijn best om binnen de gegeven weer - en wateromstandigheden de meest optimale locatie te kiezen om aan hun wensen tegemoet te komen. Snoekbaars staat hoog op de lijst en ook roofblei. Het zou anders uitpakken.
De eerste dag komen ze met de trein naar Tiel. Ik zal ze dan oppikken bij het station .......... Ik sta te wachten, maar zie ze niet verschijnen. Robin is een paar jaar eerder eens geweest en hem ken ik dus. Dan besluit ik terug te rijden naar huis om daar af te wachten. Vlak bij huis gaat de telefoon. De mannen zijn een station te vroeg uitgestapt en dus ga ik ze daar halen.
We rijden naar de door mij gekozen bestemming en zijn vervolgens snel onderweg naar de stekken. Het is natuurlijk ook even afwachten in hoeverre de gebruikte technieken de mannen bekend zijn. In eerste instantie gaan we verticaal vissen; op snoekbaars. We moeten geduld hebben, want deze geven niet thuis. Daarom slepen we een stuk naar de volgende verticaalstek. Maar ook nu komt er geen enkele aanbeet. Ook niet bij de veerboot, waar altijd beweging in het water is.
 |
| Eindelijk de eerste vis. |
Op de volgende verticaalstek worden we evenmin getrakteerd op gretige aanbeten. Dan maar weer een stuk slepen en dan komt eindelijk de eerste baars, niet groot maar zeer welkom. Hoewel ik vertrouwen heb in de stek, blijft het bij die ene vis. Daarom kies ik voor een geheel andere locatie. We varen flink door om er te komen. De mannen zetten daar hun eigen materiaal in. Blijkbaar geeft hun dat meer vertrouwen dan de spullen die ik hen aanreik.
 |
| Jiggend over de bodem, boem, 47 cm! |
Geen stalen onderlijntjes, maar dunne fluorcarbon, zonder spelden of wartels. Dit is wat zij gebruiken op het kraakheldere water in de afgravingen waar zij anders vissen. M.i. hebben de lijntjes en andere verbindingsmaterialen die ik inzet geen negatieve invloed op het type water waar wij nu vissen. Bovendien zie ik een snoek er niet graag met mijn kunstaas vandoor gaan. Daar is niets of niemand bij gebaat.
 |
| Die wilden ze graag vangen! |
Hoe dan ook: Robin haakt zijn eerste vis, terwijl hij zijn aasje over de bodem tikt. We zijn binnen! Zo'n grote baars ving hij nog nooit. Deze meet 47 cm en weegt 3,8 pond.Zij blij, ik blij dat "het zonnetje" toch nog door komt.We zetten door en weten vervolgens een mooie snoekbaars te vangen. Eentje van het verlanglijstje. Verticaal volgen naar een paar kleinere baarzen.
 |
| Ook een kleine snoekbaars voor Peter |
Peter weet werpend nog een baars van 37 cm te vangen. Ook voor hem een mijlpaal. Als verwoed vliegvisser wekt hij bij mij de indruk dat zijn hart daar meer ligt dan bij de visserij die wij nu bedrijven. Maar hij is visser genoeg om elke visdag te genieten en nooit op te geven. Uiteindelijk slepen we nog een stuk terug, maar het blijft stil. De teller staat op 8 vissen, waarbij een paar schitterende exemplaren. Ik breng de mannen naar het station en bereidt me voor op de volgende dag.
Wanneer de bestemming vast staat, moet ik station kiezen om de mannen te ontmoeten. Het meest voor de hand liggend is een grote stad. Het station blijkt bij navraag nauwelijks bereikbaar met de auto. Laat staan met auto en boot. Daarom kies ik voor een station dat nog behoorlijk ver van de bestemming ligt, maar wel goed bereikbaar is. Daar tref ik Robin en Peter de volgende ochtend. Ons doel van vandaag: snel stromend water en dat spreekt de mannen aan.
We beginnen weer met verticalen en zij ervaren dat stromend water wel iets heel anders is dan stilstaand water. Het verticalen is automatisch diagonalen geworden. Het levert echter niets op. Bij het slepen moet ik constateren dat deze techniek niet van invloed is op de bijtlust. We zijn al heel lang afwisselend bezig en hebben mijlen gevaren, voordat Peter, net als gisteren, de eerste baars boven water tovert.
 |
| Toch blij met een kleine snoekbaars. |
Dan gaan we meer vangen, maar veel kleiner dan normaal. Bovendien geen andere soorten, abnormaal! Dan eindelijk haakt Robin een vis van de lijst, een snoekbaars! Hij is er blij mee. Even verder nog twee kleine baarzen.
Ik wordt een beetje moedeloos. Zijn ze daarvoor naar Nederland gekomen? Gelukkig niet, want dan ineens komt die beuk waarop we zolang hebben gewacht. Robin staat te springen in de boot en begeleidt dit ritueel met een uitgelaten verbale vertoning. Dan komt ze binnen, een baars van 48 cm, 4 pond.
 |
| Wegen is belangrijker dan meten in Engeland |
Hè hè, een echte opsteker. We zijn ondertussen ver terug gedreven en dus doen we dezelfde stek nog een keer aan. De mannen hebben gewisseld wat betreft de zijde van de boot waar wordt gevist. En nu is het Peter die een geweldige klap ervaart. En nu komt er een baars van 45 cm binnen. Schitterend hoor, op zo'n taaie dag.
 |
| Daar kun je mee thuis komen. |
Daarna wordt het weer rustig. We vangen nog een kleine baars en verliezen onze tweede plug. Op de terugweg proberen we nog een paar bewezen stekken. Maar andermaal blijkt dat de goede resultaten in het verleden geen garantie bieden voor het heden. Daarom sluiten we af met tien vissen op de lijst.
De grote baarzen hebben deze dag goed gemaakt en tevreden zet ik de mannen af bij het station waar ik hen eerder heb opgepikt. De foto's stuur ik ze na. Foto's van echte Nederlandse baarzen, zoals ze die aan de andere kant van de Noordzee niet kennen. Robin en Peter laten me weten dat ze het geweldig naar hun zin hebben gehad en dat ze terug willen komen. En daar gaat het tenslotte om, dat de gasten het naar hun zin hebben gehad.
