3 september 2017 Een dag vol ontmoetingen.

Eind goed, al goed. de laatste van 12 vissen.

Aangekomen bij de helling mis ik de auto van Roel. Deze bleek onder behandeling te zijn wegens mankementen, opdat ze spoedig mag herstellen, de weg weer op kan. Een vervangende auto stond ter beschikking, zodat onze afspraak doorgang kon vinden.

Al snel voeren de haven uit, het grote water op. Ik liet de boot met de stroom meedrijven en hield deze op koers middels de Minn Kota , die op een laag pitje stond. Zo hielden we toch koers in de achteruit. Er was geen teken van leven te bespeuren en al snel kreeg ik er een slecht gevoel bij. Dan toch maar snel naar de vertrouwde stekken Onderweg zagen we dat de politie actief was en enkele collega's controleerde.

Op een vertrouwde stek haakte ik de eerste snoekbaars. Helaas bleef het daarbij, We zagen een paar boten die het op een strakke kant gemunt hadden, althans op de daar aanwezige vis. Toen zij vertrokken en wij nog steeds geen medewerking kregen, trokken we de Minn Kota uit het water, maar konden nog even niet vertrekken. Wij kregen ook controle van de politie.

Hoewel de herkenning er niet direct was, bleek één van de agenten een collega visser te zijn, waarmee ik via Facebook al meerdere keren contact had gehad.. Toen de herkenning daar was, volgde er een leuk gesprek in de geest van "de politie is je beste vriend". Later deze dag wisselden we nog even onze beleving betreffende de resultaten uit. Toen waren zij 35 vissers verder!

Op de stek waar ons oog op was gevallen, hadden we hoop op roofblei. Deze vingen we dus niet! Wel baarzen. Door de wind maakte de boot een manoeuvre die ik niet wilde en zo raakte er een plug vast, die we spijtig genoeg verloren. Bovendien kregen we lijn in de schroef en zocht ik een stek langs de kade om die te verwijderen. Het lukte aardig goed de lijn te verwijderen, maar toen kwamen er stevige golven van een passerend schip en de boot begon tegen de kant te slaan.  Het duurde even alvorens ik hem op kon vangen. Het leven van een visser is hard en dat van zijn boot blijkbaar ook!

We sleepten diverse stukken oever af, zeer gevarieerd overigens en vingen links en rechts wat baarzen. Zowel grotere als kleinere exemplaren, voornamelijk op de Ikiru pluggen.

Na verloop van tijd schakelden we over op het verticaal vissen. Het leek erop dat dit vandaag absoluut niet wilde lukken. Dan ineens komt er bij Roel op de Bottom Knocker een keiharde aanbeet door. Die hangt en even later is snoekbaars nummer twee een feit. Het bleef helaas bij deze ene vis en omdat we terug moesten gingen we weer over op slepen.

Op het laatst nog een fraaie baars

Het leek erop dat we klaar waren, totdat er op een hoek alsnog een grote baars op mijn hengel klapte. Hè hè, loon naar werken zullen we maar zeggen. Dan wil ik nog wel een poging wagen, want als er dan ergens actieve vis is gelocaliseerd, moet je dit signaal toch ook benutten. En jawel, nu was het Roel die nog een fraaie snoekbaars arresteerde.

















We proberen nog een laatste stek, maar deze levert niets meer op. We stoppen en ruimen onze spullen op. Vroeger dan normaal keren we terug, mede vanwege het thuisfront dat mij op tijd thuis verlangt, zodat ik voor taxi kan spelen. Dat komt goed uit, want dan kan Roel de hond, die alleen thuis zit, weer tijdig uitlaten. We kunnen echter niet eerder vertrekken van de helling alvorens Vincent Tobé te hebben gesproken. Een ex-collega, omdat hij het professionele gidsen heeft gestaakt. Niet ieder verkeert in de gelukkige omstandigheid dat er vrijwel geen andere verplichtingen meer op je rusten.

Gelukkig ben ik op tijd thuis om samen met oma te eten. Dan breng ik haar naar het station, want er wacht weer een oppasdag, drie uur reizen van huis. Het leven gaat door!