Het was weer eens zo'n dag met Anne en nu eens niet in de rietlanden, maar op een hard stromende rivier. Daar waar de roofblei en winde huizen en de rovers snoek, baars en snoekbaars veelvuldig voorkomen. Alleen de roofblei bleek vandaag niet thuis.
Met elf vissen waren we dik tevreden. In de middag viel echter alles stil en konden we op tijd naar huis, naar de kachel (bij wijze van spreken), want het was koud en guur op het water.
Hoewel Anne nooit eerder op de afgesproken locatie was geweest, stond hij al keurig op me te wachten. Na de nieuwe trailer te hebben bekeken, kon de boot snel te water. Dan eerst alles in gereedheid brengen, zodat straks de lijnen direct het snel stromende water kunnen doorsnijden.
De eerste meldt zich. |
Daar zit je dan met een stuk dynamiet in je handen. |
Na iedere vangst zijn we direct weer een heel stuk stroomafwaarts gedreven en schieten niet echt op.
Geen harde aanbeet, maar een heerlijke dril. |
We willen vandaag meer doen dan alleen maar slepen; werpen en verticalen staan ook op de to do lijst. We zoeken een beetje luwte wat de stroom betreft en op de Minn Kota kachelen we een beetje rond. Een groen shadje met een V-staartje uit de oude doos, heb ik in de speld hangen, met name omdat het loodgewicht me wel aan staat. Dan is er ineens die aanbeet en weet je direct daarna dat het schepsel onder water groot is en dat we voorlopig aan het drillen zijn.
Geen woord gelogen. |
Laat ik nu al heel vaak grote vissen gevangen hebben aan licht materiaal. Ook nu weer zit er niets bij wat extreem sterk is. Van de slip blijf ik af, om te voorkomen dat die extra spanning de zwakste schakel te veel gaat belasten. Keer op keer gaat de snoek er vandoor, want dat weten we ondertussen al zeker, ondanks het feit dat we nog geen vis hebben gezien. Af en toe komt de slip er aan te pas en kan ik weer van voren af aan beginnen. Maar het is ook niet zo dat de vis onnodig lang wordt bloot gesteld aan krachtsinspanningen die tot uitputting kunnen leiden.
Voor even samen en dan weer scheiden. |
Nee dat doen we zeker niet. Want even later is het Anne die ongeveer op dezelfde stek een fraaie vis haakt. Een beste snoekbaars komt naar boven en we hebben al weer drie soorten. Hoe is het toch mogelijk.
Toch mooi dik zestig centimeter. |
Bij zo'n grote lach hoort een grote foto. |
We gaan nog steeds niet naar huis, want het is nog steeds gezellig, een mooi visfeest. De baarzen nemen er nu ook aan deel en het zijn andermaal geen kleine vissen, maar indrukwekkende exemplaren. Vreemd toch dat dit nooit verveelt.