31 maart 2017 Eindelijk een vrije dag ............... en dus ga je vissen: alleen.

Zo'n klein aasje en zo'n grote vis, dat is toch top op een lange soepele hengel!

Eigenlijk heb ik er best naar uitgezien, een dag in mijn eentje te vissen. En dat lukte erg goed. Heerlijk voor in de boot, werpend naar het ondiepe en dan binnen tikken. Ondertussen loopt er een ander shadje mee aan de hengel in de steun. En zo vang je dan zes vissen, drie soorten en mooie formaten. Wat wil een mens nog meer? Even pauzeren misschien. Dat is ook niet zo erg, want in het gesloten seizoen kun je de boel weer helemaal in orde maken voor het nieuwe seizoen.

Ik was er niet speciaal vroeg voor opgestaan. In alle rust de dag begonnen en dan is het zover om de boot aan te haken en naar de helling te rijden. Er zit nog voldoende benzine in de tank en de accu's zijn helemaal opgeladen. Eten en drinken voldoende aan boord en dus aan de slag.

Bij de helling zie ik dat Ann-Christin en Jöran me al zijn voorgegaan. We spreken elkaar vandaag vast nog wel. In m'n eentje gaat het prima om de Tomasco te water te laten. Nadat ik de boot aan de steiger heb vastgelegd, breng ik de auto weg. Meestal laat ik de boot aan de gasten, maar nu moet het dus even anders. Het geeft me een tevreden gevoel dat het zo soepel loopt.

Als ik even later in stap en de Honda start, voel ik me helemaal happy. Eerst langzaam en later sneller vaar ik naar mijn bestemming. Het water is de laatste dagen flink gezakt en dus kunnen de vissen weer elders liggen. Geen dag is gelijk. De eerste stek die ik aan de tand voel, geeft geen teken van leven of het moet dat ene korte tikje geweest zijn. In ieder geval geen aanwijzing dat het om een gemiste kans ging.

Daarom ga ik verder om mijn kansen elders te beproeven. Er zijn nog twee andere boten in de weer, maar deze bevinden zich vrijwel voortdurend buiten mijn blikveld. Dat maakt het toch wel extra fijn. Het gevoel geheel vrij en onbelemmerd je gang te kunnen gaan. En dat doe ik dan ook. Ik heb de verticaalhengel in de steun gezet en biedt de shad vlak langs de bodem aan. Af en toe moet ik deze iets laten zakken of ophalen, maar veel correctie is er niet nodig.

Mooi een dikke veertiger baars, om mee te beginnen.

Met de lange hengel werp ik een kleine Playboy richting oever. Het loodkopje van 10 gram maakt dat het aasje niet te snel naar de bodem zakt en mooie glijvluchten kan maken, terwijl ik hem binnen tik. Na enige tijd voel ik de klap waarmee de eerste vis zijn aanval kenbaar maakt. De hengel buigt direct mooi door en de vis blijft diep. Wanneer deze eindelijk bij de boot komt, zie ik een grote baars in de oppervlakte verschijnen.

Aan boord leg ik de vis op de meetlat en maak wat foto's. Ik heb er nooit serieus over nagedacht om een stellage of opstelling te maken om zelf te kunnen poseren met de automatische ontspanner. Eigenlijk is me dat allemaal teveel gedoe. De herinnering aan de vis, met een directe maataanduiding vind ik ruim voldoende. En die 40 cm van deze baars, stemt me heel tevreden. Zo de eerste is dus binnen en biedt vertrouwen in wat ik doe.


Niet veel later hangt er ineens een veel groter exemplaar aan de hengel. Deze shadhengel van 2,70 meter kan de vis goed aan. Ik heb er al eerder grote vissen mee gevangen, zoals een meerval van 102 cm.  Ook nu beschikt de hengel over alle eigenschappen om de vis goed te drillen. De vluchtpogingen van de vis worden soepel beantwoord en ik sta te gissen wat het nu voor vis is. Af en toe moet ik aan een karper denken. De bewegingen zijn een beetje log. Geen keiharde runs, maar wel zwaar.














Eindelijk zie ik een hele dikke snoek in de oppervlakte komen. Zo dat is de moeite waard zeg! Wel wat beschadigd, alsof de paai in gang is. Op deze locatie kan ik het me niet voorstellen, maar de verwondingen zeggen me dat het toch het geval zou kunnen zijn. Ik leg de vis weer op de meetlat en schiet een paar plaatjes. Daarna kan ze snel weer terug. Met de stevige staart duikt ze krachtig het diepe water in. Dit zit wel goed!

Rotschenkel dus!

Dan wordt het een poos rustig en geniet ik behalve van het meegebrachte eten en drinken, van de vogels om me heen. Ik hoor grutto's en zie buizerds en ooievaars. Langs de oevers zijn de scholeksters, ganzen en tureluurs in de weer. Tegen de grauwe stenen zijn de tureluurs nauwelijks zichtbaar. Of het moeten hun fel rode poten zijn, die de Duitsers deze vogel de naam Rotschenkel hebben doen geven. Heel toepasselijk dus.

Na de baars en snoek is nu de snoekbaars aan de beurt.

Terwijl ik zo om me heen kijk en af en toe een worp richting oever maak, zie ik ineens de steunhengel stuiteren. Ik grijp de hengel en heb de vis gehaakt. Heerlijk als ook deze techniek werkt. Ook hier heeft een Playboy, een maatje groter, zijn werk gedaan. Een mooie snoekbaars is de pineut. Deze vis wordt eveneens vereeuwigd en mag snel terug. Het roofvispalet is weer compleet. Super toch.




Op enig moment besluit ik van oever te wisselen. Daar is wel iets meer wind, maar het is heel goed te doen. Daar krijg ik bij het afzinken van de shad die keiharde aanbeet die ik zo waardeer. Dat gaat goed zeg. Een fijne dril levert een tweede snoekbaars op. Deze is van hetzelfde slag als de eerste en gaat direct terug. Ten slotte hoeven niet alle vissen te worden vastgelegd. Wel vind ik het leuk alle drie de soorten te kunnen laten zien.

Enige tijd later is het weer raak, een snoekbaars van hetzelfde formaat, maar heel donker van kleur: het paaikleed aan dus! Deze gaat daarom wel op de foto. Mijn dag kan al niet meer stuk.










Er volgt nog een snoekbaars en dan wordt het rustig. Ik zie in de verte de boot van Jöran en Ann-Christin verschijnen. Even later liggen de boten naast elkaar en wisselen we onze ervaringen uit. We hebben ongeveer even veel vissen gevangen. Zij echter alleen snoekbaarzen, maar wel grotere.

Zij varen door om nog een ander traject te bevissen. Ik zet nog even door en haak een grotere vis, waarschijnlijk snoekbaars. Deze gaat echter verloren. Je kunt immers ook niet alles vangen. Dan besluit ik terug te gaan. En omdat de wind is opgestoken en het niet langer aangenaam is, besluit ik er een punt achter te zetten. Het feest verlaten als het nog gezellig is, zeg maar.

De harde wind doet het opspattende water af in toe in mijn gezicht blazen. Echt pittig dus en derhalve de bevestiging dat ik deze laatste dag van het seizoen met een heel tevreden gevoel achter me laat. Onderweg laat ik de boot nog even driften, terwijl ik alles op ruim. Dan hoef ik de boot niet meer in te klauteren op de helling.

Wanneer ik de auto ga halen zie ik Jöran en Ann-Christin ook al aankomen. Ze hebben nog wel een vis gelost, maar dat was het dan. De verandering in het weer heeft hen eveneens doen besluiten dat het seizoen er nu echt op zit. Ook nu gaat het weer heel goed met het traileren van de boot en gereed te maken voor de rit naar huis. We kletsen nog wat na en een man op een fiets komt nog een praatje maken. Hij wenst ons een goede winterslaap gedurende het gesloten seizoen.

Onderweg naar huis vallen er nog wat druppels op de voorruit. Gelukkig niet veel en zodoende kan de boot mooi droog onder dak. Er wachten nu schoonmaakwerkzaamheden en onderhoud aan de boot en de motor. Daar is nu alle tijd voor en dat geeft een goed gevoel als we er weer op uit mogen.