 |
| Twee van deze kneiters waren blijkbaar nog niet vertrokken naar de winterstek. |
Met een vervangende auto waag ik het er op. Ik tref Eduard bij een goede trailerhelling en probeer direct of we het gaan redden, het omhoog trekken van de Tomasco wel te verstaan. Hoewel het verschil met de Subaru duidelijk merkbaar is, moet het gaan lukken. Niet veel later kan de Tomasco weer laten zien wat ze waard is en is het direct genieten geblazen.
 |
| Langs scherende ijsvogels. |
Het water staat nog lager dan de laatste keer dat ik hier was en dus is de uitdaging nog groter. Het is gelukkig niet meer zo druk met (vis)boten en daarom starten we direct om de hoek bij de rivier. Een andere boot komt onze kant opschuiven. Wij doen ons best en verticalen en werpen. Dat doet de andere boot ook. Er gebeurt echter helemaal niets. Behalve dan de langs scherende ijsvogels.
Na een stuk te hebben gesleept vonden we een plek die zich leent om te verticalen. Zelf was ik veel aan het werpen en haakte tot drie keer toe een vis. De dril, die ik de eerste twee keren aan Eduard overliet, leidde echter tot teleurstelling of wel lossers. De derde keer maakte ik het zelf af en landde een kleine snoekbaars.
 |
| Zittend op datgene wat er nog over is. |
Wat we wel zagen, waren die verkrachte oevers van de rivier. Met een kraan had men vele bomen en struiken vernietigd. Het ziet er daar nu uit als een slagveld. Een slagveld dat het water ruimte moet geven, als het ineens weer erg hoog wordt. Zoiets als een optimale verzekering, voor iets waarvan je nooit zult weten of het ooit gebeurt. Je betaald echter een gigantische premie en dus een hele hoge tol.
De natuur levert echter nog veel meer in, vrijwel alles. De oevers worden snelwegen voor water. De ijsvogels kijken het vanaf de afstervende restanten aan. Zullen ze beseffen dat hun verblijf hier onmogelijk is geworden?
Wij gingen verder en het leek een dag van één visje te worden. Tot we opnieuw een interessant kribvak uitwierpen, terwijl er nog een plug achter de boot mee kwam. Deze werd gegrepen door een mooie snoekbaars, die de boot echter evenmin haalde.
 |
| Een schitterende winde. |
Ook een put met prachtige signalen gaf ons niet het gewenste resultaat. Dan maar weer een stuk slepen. En dan ineens is het weer een echte visdag. De hengel van Eduard slaat helemaal krom en een stevige dril volgt. Een schitterende winde belandt in het net en dat eind oktober!
 |
| Dubbele vreugde. |
De stemming in de boot maakt direct een sprongetje. Ik besluit hetzelfde traject nog eens aan de tand te voelen. Dan is het mijn beurt en kan er opnieuw een winde van formaat worden gedrild. Wie verwacht nu zoiets? Wij in ieder geval niet en de vreugde lijkt wel dubbel.
Tenslotte weet Eduard nog een snoekje te arresteren. En zo hebben we toch weer drie soorten in de boot. De baars blijft voor ons deze dag buiten bereik. Maar wij hebben er vrede me. Tien aanbeten hebben ons zes vissen opgeleverd en daarbij hele mooie oktober-windes.
We gaan op tijd terug omdat het kouder en natter wordt. Maar vooral omdat we tijd willen hebben om in het daglicht de boot veilig op de kant te krijgen. De auto waar in alle vertrouwen in hebt, ontbreekt immers. Gelukkig komt alles op zijn pootjes terecht en hebben we andermaal een fijne dag gehad.
 |
| Blij met een mooie vis! |
