11 augustus 2016 De dag van eindeloze regen, aantrekkende wind, een forse deuk in de auto en een schaap vast in het draad.

De enige baars van deze dag, maar dat wisten zo vroeg nog niet.

Ik had er al weinig vertrouwen in, gelet op de weersvoorspellingen. Maar er alternatief was er niet en dus besloten we toch te gaan. We namen genoegen met 5 vissen, drie soorten. In tegenstelling tot gisteren vingen we nu wel snoek en snoekbaars, terwijl de windes en roofbleien zich niet vertoonden.

Het was voortdurend nattig, terwijl je het geen regen kon noemen. En onder die omstandigheden gingen we te water. We sleepten traditiegetrouw eerst enkele oevers af. Het duurde echter erg lang voordat de eerste vis zich melde. Een snoekbaars had de plug van Theo weten te vinden. Ik besloot dezelfde stek nog eens aan de tand te voelen en nu was de baars aan de beurt.

Dit gaf wel vertrouwen, maar niet voor lang. Ondertussen was de regen overgegaan in echte regen. De grauwe lucht maakte ons duidelijk dat dit wolkenveld zich nog van veel water zou gaan ontdoen.
Ondertussen hadden we een locatie gevonden waar veel vis op het scherm zichtbaar werd. We sleepten, wierpen en verticaalden de stek uit. Dit leverde slechts één snoekbaars op, maar we waren er blij mee.




Toen maar weer terug en werpen op een stek die dikwijls onderdak biedt aan roofblei. Helaas niemand thuis. Wel ging er nog een stuk kunstaas verloren tussen de stenen. Verder mochten we niet klagen, want elders wisten we ons kunstaas telkens te redden.

Deze vis leverde flink strijd.

Ineens was er een snoek wakker geworden. deze had de plug van Eduard gegrepen. Hoewel het formaat niet indrukwekkend was, leverde deze vis flink strijd.

Nadat de vis was teruggezet en wij steeds natter werden, viel op hoe laag de boventemperatuur was. Het opspattende water leek wel warm badwater en de vissen voelden onnatuurlijk warm aan.

Plotseling werd onze aandacht getrokken door een jong schaap, dat vast bleek te zitten in de afrastering. We besloten in te grijpen en Theo wist het dier uit zijn benarde positie te bevrijden. Zo, dat was ook weer geregeld. Het slechte weer deed me besluiten de camera droog te houden, zodat het niet is vastgelegd.

Verderop zagen we nog een dood schaap op het basalt liggen. Deze dieren hebben het blijkbaar flink te verduren.

We zetten nog even door en Eduard besloot op zijn manier iets geks te doen en zette een plug in die nog niet veel zwemervaring had. Dit leverde hem nog een snoekje op, zodat we hoop bleven houden.

Maar bij Theo ging de pijp langzaam uit. In de wetenschap nog twee uur te moeten rijden, liet hij zich naar de helling varen, zodat hij nog even kon rusten in de auto.




Dit pakte echter geheel anders uit. Terwijl ik met Eduard nog een poging ondernam om vis aan de schubben te komen, zag hij zich geconfronteerd met aanzienlijke schade aan zijn auto. Deze was duidelijk door iets geraakt, waardoor er een forse deuk met nevenschade was ontstaan. Gelukkig pronkten op alle ruiten visitekaartjes met de kreet "Bitte Anruffen".

Omdat Theo niet goed wist wat hij er mee aan moest, werden wij gebeld en staakten de visserij. Bij hem aangekomen zocht ik telefonisch contact met degene die de visitekaartjes had achtergelaten. Om een lang verhaal kort te maken: even later vertrok Theo naar het opgegeven adres en kwam  met een volledig ingevuld schadeformulier terug.

Ondertussen lag de Tomasco op de trailer en konden we allen de weg naar huis aanvaarden. Ik hoop nu op eind goed, al goed.

Zo zie je maar weer dat iedere visdag een avontuur op zich is.