26 en 27 maart 2016 Bezoek uit Frankrijk, op uitnodiging uit België.

Reeds geruime tijd geleden werd ik benaderd met de vraag of ik twee Franse gasten kon gidsen. We kwamen hier snel uit en ook de data  werden snel geprikt. En zo kon het gebeuren dat Manu zijn grootste snoek ooit ging vangen.

Voilà: 112 cm op een super klein plugje

Ik werd geruime tijd geleden benaderd door iemand in Limburg die op zoek was naar een visgids voor een Belgische connectie. En zo kwamen er twee Franse gasten op bezoek, op uitnodiging van een Belgisch bedrijf. Soms zit het leven vol verassingen en zijn Petri's wegen ondoorgrondelijk.

Omdat er ook overnachtingen geregeld moesten worden, keek ik rond in de omgeving en slaagde erin de gasten onderdak te brengen. Zo kon alles om het vissen mogelijk te maken worden georganiseerd. Het vissen zelf, de weersomstandigheden en de vangsten moesten we af wachten.

Toen het zover was, kon ik plannen wat de locaties betrof. Omdat er deze dagen een hele harde wind stond, besloot ik voor kleiner en beschut water te kiezen. Daarover informeerde ik de mannen de avond van te voren. Ik trof hen in een café, waar ook gegeten en voetbal gekeken kon worden. Ik vertaalde de menukaart voor hen, zodat ze konden bestellen en sprak met hen af, dat ik hen de volgende ochtend kwam halen.

Veel nieuw / jong leven langs de oevers.

Zo gezegd, zo gedaan. De mannen stapten in en wij vertrokken naar onze eerste bestemming. De mannen hadden er duidelijk zin in, vooral in het werpend vissen. Daarom ging de Minn Kota al snel te water en konden ze interessante rietkragen uitwerpen. Toen werd al snel duidelijk dat de vis niet erg actief was. De natuur was wel goed ontwaakt, hetgeen we konden opmaken uit het vele jonge leven dat zich ondertussen had aangediend.

Vervolgens sleepten we en zochten andere aantrekkelijke stekken om te werpen. Bij het slepen reikte ik hen middelen aan om hun kunstaas ook dieper aan te kunnen bieden. Hun kantvisserij in Frankrijk voorzag vooral in ondiep lopende soorten kunstaas. Toch mocht niets baten. Op een prachtig stuk water om te paaien, kwam er eveneens geen enkele reactie.

Eindelijk een teken van leven.

Op een heel diep stuk water, met mooie signalen, brachten we veel tijd door en wisten zelfs aanbeten uit te lokken. Echter dermate voorzichtig dat er geen enkele vis kon worden gehaakt. Maar zoals eigenlijk altijd: de aanhouder wint en zo kwam er bij Emanuel een snoek op zijn kleine plugje af. Met het lood voor de onderlijn, was deze voldoende op diepte gekomen. Want de snoek bleek onder de wormpjes te zitten, die zo kenmerkend zijn voor de vissen die tegen de bodem liggen.

We visten hetzelfde traject nog een keer af om te zien of er nu meer actieve vissen lagen. Helaas, niet dus. Dan nog maar een leuk putje uitwerpen. Daarbij ging helaas nog een stuk kunstaas verloren. Dit offer leverde evenmin succes op. Althans op dit putje niet. Wat wel opviel was dus al het nieuwe leven en alle activiteiten die er aan voor af gaan. Zoals dieren die elkaar de liefde betuigen en nesten bouwen. Zo ook het koppeltje ooievaars, waarbij het opschudden van de veren en het klepperen een boeiend schouwspel vormden.

Dan maar weer verder op de terugweg. Nogmaals die aantrekkelijke stukken uitwerpen en ten slotte weer slepen. En dan ineens is die beloning daar. Een gigantisch kolk maakte ons duidelijk dat we een serieuze vis hadden gehaakt. Het was weer Emanuel die de vis had verleid op zijn kleine plugje. Hoe is het toch mogelijk? In ieder geval verliep de dril goed en kon de vis vrij snel veilig worden gesteld, 

Wow wat een beest zeg! De grootste ooit zo liet de vanger mij weten, toen bleek dat de meetlat 112 cm aangaf. De dag zag er direct heel anders uit. 

Helaas bleef het hierbij, want ondanks alle nieuwe hoop en energie, bleef het bij deze twee vissen. We hadden er best een lange dag van gemaakt en moesten het laatste stuk snel terug varen omdat het al schemerig werd. En niet veel later bracht ik de mannen terug naar de B&B. We spraken af dat zij de volgende dag achter mij aan zouden rijden, zodat ze vanaf de nieuwe locatie, direct de thuisreis konden aanvaarden. De ontmoetingsplek wees ik hen onderweg alvast aan.

Ook deze tweede dag zouden we eveneens op klein water gaan doorbrengen. De wind was andermaal erg hard en dus pakte dit plan goed uit. Blijft natuurlijk altijd weer de vraag of de vis wil meewerken. Enige tijd geleden had ik hier hele goede dagen meegemaakt en hoopte op een herhaling.

Dit pakte echter teleurstellend uit. Ook hier weer werd alles uit de kast gehaald. Toen we even de beschutting verlieten, viel het de mannen direct op dat het niet te doen was. Geconcentreerd vissen ging hier over in vechten met de elementen. Gelukkig maar dat ze dit zelf konden constateren.

Ik wilde hen, net als de voorgaande dag, ook weer mooie plekken laten zien. Plekken die uniek zijn voor Nederland en de variatie die er is. Nu kreeg ik de indruk dat de passie voor het vissen, dermate groot was, dat er in de omgeving veel ontging. Maar de woonboten vormden toch een beeld dat moest worden vastgelegd om het voor de kinderen aanschouwelijk te maken.

Daar was het ook dat ik de enige aanbeet van die dag kreeg. De hengel ging direct over in andere handen en niet veel later kon de vis worden geschept. De plug zat diep in de bek....... Hoe vreemd is het toch? Je denkt dat de vis lui is, maar die ene heeft het aas met volle overtuiging genomen.

Secuur de kanten uitwerpen.

Hoewel we deze stek extra aan de tand hebben gevoeld, bleef het bij deze ene vis. Ik besloot een andere traject te proberen. We voeren hier rechtstreeks naar toe. Maar het bleef hard werken, zonder resultaat. Groot,  klein, diep, ondiep, niets hielp. Zelf raakte ik een paar pluggen kwijt, geofferd!

De mannen besloten dat het mooi was geweest. Ze moesten nog zes uren reizen en zagen wel in dat de kansen minimaal waren. Vandaar dat we na een hele lange dag, er een korte aan toe voegden. Helaas voor Sebastian dat hij helemaal niets had kunnen vangen. 

Wat echter bleef was die grootste vis ooit en het geconcentreerd kunnen vissen, omdat de keuze van het water dat mogelijk maakte. Als gids heb je daarbij natuurlijk ook nog de verantwoordelijkheid om onnodige risico's uit te sluiten. En dat heb ik ieder geval gedaan.

Mannen, bedankt voor jullie bezoek en wellicht tot ziens.