30 december 2015 We sluiten het jaar "uiteindelijk" in stijl af.

Na meerdere lossers van echt grote vissen toch succes: 107 cm!

Het is al langer dan een jaar geleden, waar blijft die tijd? Dat vragen we ons af, wanneer we afvaren. Het was voor beiden een druk jaar en nu tussen kerst en oud en nieuw hebben we de gelegenheid er eindelijk weer eens samen op uit te gaan.

Ynze kiest voor het vissen op klein water en laat het verticalen even schieten. Achteraf een hele goede beslissing, want de wind is sterker en kouder dan gedacht. De Tomasco ligt al in het water, wanneer Ynze arriveert,  De TomTom heeft hem waarschijnlijk langs de kortste weg gebracht en dus zeker niet de snelste.

Maar dat doet er verder niet toe. Het enige dat telt is dat je elkaar ontmoet en er een fijne dag van maakt toch. Terwijl ik de auto en trailer parkeer, laadt Ynze zijn spullen in de boot en schiet warme kleding aan. Ik had de hengels al uit de hengelkast gehaald en recht op gezet................ Mooi stom dus als de eerste lage brug passeert en er opmerkzaam op wordt gemaakt de die ene hengel langer is dan de brug hoog. Gelukkig weet ik hem zo te buigen dat de aanraking slechts van korte duur is en geen schade oplevert.

 Dan kunnen we aan de slag en slepen allerhande kunstaas mee aan de hengels. Terwijl een andere boot al drie vissen meldt, wachten wij op de eerste aanbeet. Deze komt en dan weten wij ons van de nul af.
Het is geen grote vis, maar wel het bewijs van activiteit onder water.

Een kwartier later is het al weer raak en krijgen we er steeds meer vertrouwen in. En zo komen er gaandeweg steeds meer snoeken in de boot.

We raken al flink verwijderd van de helling en ik houd de tijd in de gaten. Het is immers nog steeds vroeg donker en dan wil ik toch onderweg naar huis zijn, met de boot op de trailer wel te verstaan.





Dan komen we bij een hele mooie stek. Een mooie brug met de nodige peilers rondom. Mijn plug wordt keihard gegrepen en terwijl de andere hengels worden binnengehaald, komt de vis naar de boot. Deze blijft diep en ik hoop dat het deze keer wel mag lukken. Echter ................. ineens valt de druk weg, terwijl we nog geen glimp hebben mogen opvangen. Grrrrrrrrrr!

Kleinere exemplaren blijven wel hangen. Overigens blijkt een korte onderbreking bij het slepen met één van mijn shads een staartbijter te betreffen. Weg staart! Maar goed dat ik even controleerde op basis van die onverklaarbare onderbreking.









Even later wordt de shad van Ynze gegrepen en hebben we opnieuw met een grote vis te maken.
Grote kolken ontstaan in het water, zonder dat we de vis kunnen zien en dan gebeurt het andermaal. De vis weet zich van de haken te bevrijden en geeft ons een zwaar gehavende shad terug.

We verbijten ons, maar zetten door. En zo kan het gebeuren dat de voorgaande geschiedenis zich herhaalt. Hoe is dit toch mogelijk? Drie dagen op rij dat er grote vissen verloren gaan!

We zijn dan al op de terugweg en hopen er nog een paar vissen bij te vangen, want dat hebben we wel verdiend, zo hebben we besloten.....

Uiteindelijk komt er dan toch nog een aanbeet van een grote vis. En deze keer blijft de vis wel hangen. Ik houd het net gereed, maar trek deze schielijk terug, wanneer de snoek nog een vluchtpoging in gang zet. Dan is ze er klaar voor en gaat ze het net in.

Dan laat ik de Minn Kota te water en stel de ankerfunctie in. De Honda gaat uit en in alle rust kunnen we nu gaan genieten.

In het net onthaak ik de vis en draag deze over aan Ynze. Eerst de meetlat er langs en wat blijkt: 107 cm lang! Ons geduld en doorzettingsvermogen is beloond. Helemaal top.
We schieten veel platen om te voorkomen dat we met uitsluitend slechte platen komen te zitten.

Dan moet de vis terug. Ynze houdt deze lang genoeg vast om haar op adem te laten komen. Dan zoekt ze de weg naar beneden uit wuift ons daarbij met krachtige bewegingen van de staart uit.

We zijn helemaal blij en varen weer verder. Het blijkt bij de zeven vissen die we hebben gevangen te blijven. De nieuwsgierigheid naar de geloste vissen blijft. reden genoeg hier nog eens terug te keren.

Bij de helling hebben we alles al ingepakt en is het nog slechts een zaak van traileren en de boot leeg pakken. Wanneer de boot is gezekerd, neme we afscheid in de wetenschap dat we weer een gedenkwaardige dag aan onze avonturen op het water mogen toevoegen.