3 december 2015 Deze dag levert slechts één vis op!

Na een zwieper op de hengel, sloeg deze krom en dan echt krom op 89 cm snoekbaars.

Wij hebben voortdurend contact en pikken de dagen er uit die passen en die ook gunstige weersomstandigheden bieden. Zodoende ontstond deze visafspraak ook twee dagen van te voren.
Het werd helaas zo'n dag dat niets wilde lukken, tot dat we het over een andere boeg gooiden!

Blijkbaar was hier ook niets te vangen.

De voorgaande dag leverde met Willem nog vele aanbeten en acht vissen op, maar nu, op een ander traject van dezelfde rivier, werd het een moeilijk verhaal. We begonnen direct vanaf de helling te vissen, verticaal wel te verstaan. Het water stroomde schitterend en we volgden de stroomnaad tot het eind. Helaas bleven de aanbeten uit.







Daarna vaarde in direct naar het verste punt om met de stroom mee terug te kunnen. Ingangen en kribben uitvissen op actieve snoekbaars. Om een lang verhaal kort te maken: al onze inspanningen waren te vergeefs.

Vergane glorie in de najaarszon.

Ook sleepten we nog een paar kanten af. De plug dicht tegen de stenen, in de hoop dat een schuilende vis in de verleiding zou komen toe te happen. Ook niet dus!











Ten einde raad schoot ik een putje op om ons geluk daar te beproeven. Idioot eigenlijk dat je daarvoor kiest als de rivier zo schitterend stroomt. We pakten andere hengels en monteerden er forse pluggen en een shad aan. We waren nog niet zo lang bezig toen ik de hengel van Eduard terug zag veren, direct gevolgd door zo'n schitterende hoepel.

De shad van 25 cm, voorafgegaan door 20 gram lood, was gegrepen en de rover liet ons lang in spanning zitten betreffende het daderprofiel. Ik meende dat Eduard zijn wens om een echt grote snoek te vangen in vervulling zag gaan, omdat ik een behoorlijk bellenspoor zag opstijgen.

De vis drukte zich enige tijd stijf tegen de bodem, alvorens langzaam naar de oppervlakte te komen.
Tot onze verbazing en blijdschap kwam er zo'n schitterend kasteel van een snoekbaars naar boven. De shad was in geen velden of wegen te bespeuren: volledig naar binnen gezogen.


Vandaar dat we na de landing de laatste dreg via de kieuwboog kapot hebben geknipt. Na het fotograferen en meten, ging de vis terug. Een flinke afscheidsklap gevend met de staart. We zijn nadien nog een poosje door gegaan, maar het bleef stil.

Eduard meende dat een fout hadden gemaakt en wel door geen foto te nemen met de telefoon. Dit hoefde echter geen probleem te zijn. Een foto van de display van de camera, voorziet in het manco. Daarna werd de hele visfamilie geïnformeerd en begon het onophoudelijk piepen van zijn telefoon. Niet echt rustgevend hoor! Maar voor deze keer ..................














Toen was het ook tijd geworden om naar de helling terug te keren. We eindigden waar we begonnen waren, in de hoop dat het latere tijdstip de vissen over de streep zou trekken. Nou niet dus! Tenslotte sleepten we naar de helling, terwijl ik alles in de boot opruimde. Dan weet je tenminste zeker dat alles op zijn plek is en hoef je in het halfdonker niets te missen.

Het was uiteindelijk een super visdag. Er kan een nieuwe foto worden opgehangen in de gang bij Eduard thuis en de hele buurt zal het weten. Heerlijk vind hij het om anderen te stangen. Maar wel altijd in het besef dat het uitzonderlijk blijft en met veel respect voor het vissen zelf.