18 november 2015 Heerlijke bonensoep van Anne tijdens de lunchpauze.

Na verschillende afzeggingen zette ik vandaag de auto in beweging met een doel dat ongeveer 160 km verder op lag. Het was nat en donker toen ik vertrok. Echter niet eerder nadat ik er na verschillende pogingen eindelijk in slaagde een grote boodschap achter te laten.  Een heerlijke opluchting met een lange autorit voor de boeg en een dag zitten bij Anne in de visboot. Het betekende wel dat ik te laat van huis vertrok.

Na anderhalf uur rijden voelde ik me aardig uitgeblust. Blijkbaar ben ik de verkeersdrukte bij deze weersomstandigheden niet meer gewend.  Bij een tankstation gooide ik de tank van de auto alvast weer vol, zodat ik daar vandaag geen omkijken meer naar had. In de nabij gelegen super sloeg ik een fles wijn in voor de gastvrouw deze avond. Toen was ik voldoende opgefrist om de rit te vervolgen. Anne had ik ondertussen geïnformeerd, zodat hij wist wat hij ongeveer kon verwachten.

Eindelijk kwam ik aan op de afgesproken locatie. De TomTom had me er feilloos heen gebracht. Nadat ik de auto uitgeladen had en mezelf in warme kleding had gehesen ging de boot te water en konden we van start. Eerst onder een héél laag bruggetje door en dan kunnen we echt beginnen. Daar waar Anne een paar dagen eerder nog aanbeet na aanbeet mocht ervaren, was nu duidelijk minder activiteit. Wat heet, de aanbeten bleven gewoon uit.

Maar dat maakt niet uit want de omgeving is schitterend en we hebben voldoende om bij te praten.
Ondertussen verplaatsen we ons naar een ander water. Breder en dieper en zijn we benieuwd of dit verschil maakt. Wanneer we een brug passeren mag ik de eerste vis drillen. Om mooie stevige snoek komt langszij en na onthaakt te zijn gaat ze terug. Zo de kop is er af.

We varen verder en warempel er komen er meer. De meeste een centimeter of 60 / 70. Maar ook enkele grotere exemplaren. Het is niet zo dat we aanbeet na aanbeet mogen registreren, maar af en toe een vis. Het weer is koud maar droog en af en toe mogen we ons even koesteren aan de zon. Later op de dag is regen voorspeld. Dus genieten we nu extra.

Dan verkassen we naar ander water om te gaan werpen. Op de wind driften we over het water en werpen ons kunstaas uit tussen de afstervende waterplanten. Een dikbuikige shad die ik in de zomervakantie op de kop tikte en reeds eerder zijn aantrekkingskracht had bewezen, werd weer gegrepen. Een mooie goudkleurige snoek was de dader.

Omdat de aanbeten verder achterwege bleven en ons lichaam van binnen wel wat opgewarmd wilde worden, namen we onze lunchpauze op een plek uit wind en in de zon natuurlijk. Heerlijk toch om medio november zo relaxed te kunnen verblijven op het water.

Dan vervolgen we onze weg en voelen het meest succesvolle traject nog een keer aan de tand. En ook nu worden onze wensen vervuld. Af en toe een mooie vis.

Dan zien we iemand die ook slepend probeert een snoek te vangen. Zijn plug raakt echter vast achter een peiler van een brug en we zien hoe het fout gaat. De lijn breekt en de plug komt boven drijven. De betreffende visser kan de plug niet zien en gaat er van uit dat hij deze is kwijtgeraakt. Wij pikken de plug, met onderlijn, op en brengen deze terug. Waarop de man zegt: precies zo één had ik ook .................... Het duurde enige tijd voordat doordrong dat het zijn plug was!

Dan proberen we het eerste traject van deze dag nog een keer uit en nu blijken er vissen wakker te zijn geworden. Met een flinke snelheid krijgen ze de pluggen gepresenteerd. En daar zitten ze niet mee, zo blijkt.

Een paar meisjes staan op een bruggetje te vissen. Emmers voor de gevangen voorntjes staan op de kant. Een paar jongens staan iets verder op stoer te doen met een werphengel en spinners. Bij navraag blijkt dat de meiden het veel beter doen dan onze macho's. Leuk hoor, zulke ontmoetingen langs te water.

We vangen nog een paar mooie vissen. Terwijl we onthaken en fotograferen vraagt een vrouw waarom we de vis niet dood maken? Wanneer ik vraag waarom die vis dood moet, is er het verwachte antwoord: "om hem op te eten natuurlijk". Tja dat kan natuurlijk ook. En zo zie je maar weer hoe verschillend een vis beleefd kan worden.

Ondertussen laat de aantrekkende wind en toenemende kou ons weten dat we het water beter kunnen verlaten. Dan kunnen we tenminste droog inpakken en verkleumen we niet. Zo gezegd zo gedaan en niet veel later rijden we achter elkaar naar Anne's huis om daar samen met Alie de warme maaltijd te nuttigen. Het is weer reuze gezellig en het eten smaakt voortreffelijk. Dan wacht mij nog een lange reis naar huis terug. Gelukkig ervaar ik deze als minder inspannend dan vanochtend. Blijkbaar toch lekker bijgekomen op het water.

Uiteindelijk hadden we ongeveer 15 vissen in de boot en daarmee zijn we heel content. Het was een geweldige dag. Dank jullie, Anne en Alie, wel.